Ելենա Վիկոլ

Մոլդավ բանաստեղծ Ելենա Վիկոլը (ծնվ. 1950 թ.) «Հայրենիքի աչքերը» գրքում հանդես է գալիս որպես քնարական մանրապատումների (սպիտակ ոտանավորների) հեղինակ:
Ճանաչված բանաստեղծ Սերգեյ Սմիրնովը «Երկու խոսքում» նշել է. «Այստեղ չկան հանգավորված տողեր, սակայն բանաստեղծը, ինչպես ինձ է թվում, վստահաբար ապացուցում է, որ աշխարհի բանաստեղծական ընկալումը և ճշմարիտ պոեզիան գոյություն ունեն և մեզ վրա ներգործում են իրենց ամենատարբեր ձևերով»:
Եվ, իսկապես, Ե. Վիկոլի բանաստեղծություններն ինքնատիպ են, հակիրճ, խոր ենթատեքստով, աֆորիստիկ և հուզումնալից:
«Հայրենիքի աչքերը» ժողովածուից մեր կատարած ծաղկաքաղը հայերեն ներկայացվում է առաջին անգամ:

ԵԼԵՆԱ ՎԻԿՈԼ

* * *
Ծաղկի պես ապրիր.
Գլուխ մի՛ ծռիր
Կայծակի առաջ.
Մայր հողի հանդեպ
Լոկ ծունկըդ ծալիր:

* * *
Պատուհանները՝
Աչքեր են նախնյաց,
Դռները՝ սրտեր…
Տանիքը՝ վահան,
Պատերն՝ ապրածը…
Մե՛ր տներում ենք
Բոլորս ապրում:

* * *
Տանը կից՝ ջրհոր,
Ջրհորի մոտ՝ դույլ.
Դույլի մեջ, հույս ու…
Շուրջօրյա ծարավ…

* * *
Ձկնորս կինը
Սպասում է
Ձկնորս մարդուն…
Նրա հոգին
Եվ ծովը մեծ՝
Դուրս են եկել
Ափ-ափունքից…

* * *
Հիմա հիշում եմ՝
Ինչպես մաղթեցիր
Այն՝ շա՜տ ցանկալին…
Ես խոսքդ, սակայն,
Չեմ հիշում, բնավ,
Քանզի… լռեցիր:

* * *
Ես ոչ ոքի
չեմ խանգարել.
Եղի՝ր երջանիկ…
Ես քեզ ևս
չեմ խանգարի.
Եղի՛ր երջանիկ…
Մաղթանքս դու
Մեկ-մեկ հիշիր.
Եղի՛ր երջանիկ,
Երջանիկ եղի՛ր…

* * *
Կուզեմ ժողովել
Տառապանքը ողջ
Եվ թաղել ծովի
Խորխորատներում…
Կուզեմ մայրական
Հույս-սպասումներից
Կամուրջներ սարքել,
Որ որդիները՝
Տնից հեռացած,
Նրանցով հետ գան՝
Տունը հայրական…

* * *
Մի տես՝ ի՜նչ Արև է,
Ինչպես է այրում՝
Իմ սիրտը,
Շուրթերս…
Այրում է մարմինս,
Երբ դու էլ ես կողքիս…
Մի տես՝ ի՜նչ Արև է:
* * *
Համբուրում եմ,
Շուրթերով համտեսում
Ծովը…
Այսօր նա
Բարի է,
Համե՜ղ…

* * *
Իմ խելք ու միտք,
Եղեք հավերժ
Դուք բանական…
Եվ դու, հոգի՛,
Մի՛ ծերացիր,
Մի՛ մարմրիր…
Բարիք գործեք,
Եվ իմ ձեռքե՛ր,
Լոկ այդպիսով
Գեղեցիկը
Դուք կփրկեք…

* * *
Իրար հետև ընկած՝
Վազում են, հա վազում՝
Ցերեկն ու գիշերը,
Գիշերն ու ցերեկը…
Չես նկատում անգամ,
Ինչպես նետ սրընթաց,
Փայլեց, ցոլաց, անցավ՝
Մի տարի էլ անդարձ…

* * *
Ծառերը նույնպես
Խոր ցավ են ապրում
Ե՛վ ցնցումներից,
Ե՛վ հարվածներից,
Նրանք երջանիկ
Արցունք չեն հեղում…
Երբ պտուղները,
Արմատից սնված,
Կախվում են ծառից,
Ծառը օրհնում է
Պտուղ քաղողին…

* * *
Լողում են ու շռայլ
Հեկեկում ամպերը,
Նրանց առատ լացից՝
Լցվում են հասկերը,
Եվ մենք ճաշակում ենք
Ամպերի թախիծը…

* * *
Երբ տողս չի ծնվում,
Թվում է՝ ես չկամ,
Թվում է՝ իմ տան մեջ,
Ե՛վ հոգով, և՛ մարմնով,
Ապրում եմ բոլորից
Խորթացած…

* * *
Անկամությունը –
Այդ հաշտություն է՝
Ձախորդության հետ,
Համակերպությո՜ւն…
Հեռո՛ւ աչքիցս,
Հեռո՛ւ իմ ճամփից,
Չեմ ուզում ես ձեզ
Ճանաչել անգամ…

Թարգմանությունը՝
Նիկոլայ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆԻ