ՆԱՆԵ

Քսանհինգ տարի առաջ անկախության մեր դարավոր երազը, թվաց՝ այլևս մեկընդմիշտ մերն է որպես իրականություն: Քսանհինգ տարի անց (նաև այդ տարիների ընթացքում շատ անգամներ) նորից ոտքի ելանք՝ Սասնա Ծռերի, ցավոք, շուտ մեղմացած խենթ ու խելառ պոռթկումով ու… կրկին անկախության տենչով: Որովհետև «անունը կա՝ ամանում …» այդպես էլ չկա ու չկա…
Որովհետև այժմ էլ, ինչպես խորհրդայինի երկաթաբռունցք տարիներին, մեր Տան բոլոր բաց ու ծածուկ անկյունները ոտնատակ արած անցուդարձում են օտարները, իրավունքով հնչեցնում մեր երկրի և՛ առաջին, և՛ ընթացիկ խոսքերը (Աստված վերջինից պահի), ավելի ճիշտ՝ առարկություն չհանդուրժող մի տիրոջ պես, ազդու շշնջում՝ մեր գլխին իրենց տեր կարծողների ականջներին…
Որովհետև եթե առաջ գոնե կախյալ էինք մեկ տիրողի կամքից, հիմա… ո՛րը թվեմ, ո՛րը թողնեմ…
Բայց … ապրելու ենք. քանի երազ ունենք՝ մեզ վերջ չկա…
Էլ չասած, որ՝ հիմա երազից ավելին է մեր ունեցածը. դե գոնե՝ «անունը կա..»: Եվ… ինչքան էլ կիսատ-պռատ, ինչքան էլ կես շունչը միայն բերանում, ինչքան էլ դեռ երազի պես թափանցիկ ու հազիվ շոշափելի, բայց կա…
Ու թանկ է, անչափ թանկ. մենք մեր որքան առյուծ-այրերի արյան գինն ենք վճարել այդ երազելի անկախության համար…
Եվ հետո. Բառն անգամ ուժ ունի, եթե հատկապես հավատով ու վստահությամբ է հնչեցվում…
Այնպես որ… շնորհավոր Անկախության մեր տոնը, սիրելինե՛րս… Շնոր-հա-վոր…