Արամ ԱՐՍԵՆՅԱՆ

Դիցուք, անկախության 25 տարիների ընթացքում ունեցել ենք հետևյալ նվաճումները.
– անկախացել է արդյունաբերությունը և անհետացել երկրի երեսից,
– անկախացել են բանվորները, որոնց մեծ մասն արտագաղթել է և ճորտացվել օտար ափերում,
– անկախացել են գյուղացիները և կախյալ դարձել երաշտից, կարկուտից, ջրհեղեղից ու բանկերից,
– անկախացել են գիտնականները՝ չվելով արտերկիր կամ դառնալով որակյալ վարպետ ու վարորդ այնտեղ և այստեղ,
– անկախացել են դասախոսները և կախյալ դարձել կրթական վարձավճարներից,
– անկախացել են ուսուցիչները և հանձնվել աշակերտների գթասրտությանը,
– անկախացել են բժիշկները և մնացել հարուստ հիվանդների գրպանի հույսին,
– անկախացել են արվեստի ծառաները, որոնց ծառայամիտ մասը նոր տեր է գտել, մյուսները մնացել են անտեր,
– անկախացել է բանակը, դարձել անապահով խավի զավակների հավաքական թիմ և սնկի պես աճող գեներալների ու գնդապետների հավաքատեղի,
– անկախացել է ոստիկանությունը՝ քանակով գերազանցելով բանակին և դառնալով իշխանության միակ պահապան հրեշտակը,
– անկախացել է ընտրական համակարգը և դարձել «քանի տոկոս ուզենք՝ կխփենք»,
– անկախացել է իշխանությունը՝ դառնալով «մեր դեմ խաղ չկա»,
– անկախացել են տարրական կրթությամբ ու մտավոր կասկածելի կարողությամբ մականունավորները և դարձել պատգամավոր, գիտությունների թեկնածու ու դոկտոր, նախարար, քաղաքապետ ու թաղապետ և այլն:
Հարց. քանի՞ տարի է հարկավոր այսպիսի անկախությունից անկախանալու համար: