Հակոբ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Հայաստանի անկախության տարիները…
Գրեցի ու զգացի, որ այս տողը գրելու բարեբախտությունն է նախ և առաջ որպես վայելում ինձ պարգևել Հայաստանի վերջին քառորդ դարը: Անտարակույս, վերջին 25 տարիներին Հայաստան, հայրենիք, անկախություն բառերը հայ ոգու շարունակականությունը վկայող սրտի զարկեր են, որոնք երդման տեքստ դարձան հայրենյաց զինվոր, դիրքապահ որդուս շուրթերին, ճիշտ և ճիշտ կամավորական Ղազար պապիս պես, երբ նա անսասան կանգնած էր Կիլիկիո լեռներում՝ կուրծքը դեմ տված թշնամյաց հրին:
Հիրավի, իրավունք ու պատիվ ունեմ հինավուրց ազգիս ժառանգը համարվելու: Թեև ներկա աշխարհաքաղաքական, ներքաղաքական, տնտեսական վայրիվերումների մեջ մինչև վերջ չեմ կարող հասկանալ՝ արդյոք ազգիս արժանի՞, թե՞ անարժան ժառանգն եմ:
Իսկ ժամանակը հոսում է… Ավա՜ղ, Հայաստանը շարունակում է մնալ բաց վերք, թեև այն վաղուց պետք է սպիացած լիներ: Ես չգիտեմ՝ որքան կարող եմ սփոփանքի որդի լինել հայրենիքիս վերքին. այս է ապագայի տեսլականիս խռովքը, բայց և չեմ կարող չխորհել, չգրել, որ վերջին տարիները մեջս խմորել են մի տագնապ, տագնապ հայի ինքնության նշան նվիրական արժեքները կորցնելու:
Ամեն դեպքում, հավատում եմ պատմության անարդար ընթացքը փոխող, ազգիս ոգուց ծնված նրա ծուռ զավակների երթին…