Մառախուղ էր՝ թանձր նստած քաղաքին վրայ:
Մօտեցայ պատուհանին.-
-Բարի լոյս, բարի առաւօտ,-կտցահարեց թռչնիկը լուացքի լարին վրայ թառած, յիշեցնելով որ հացի ժամն է:
Բուռ մը հացի կտորտանքներ նետեցի, խումբ մը թռչնիկներ չես գիտեր ուրկէ հաւաքուեցան նախաճաշելու… ամէնօրեայ պատկեր, մօրս յիշատակը թարմացնող:
2022 տարին թաւալեցաւ, ուրախ, տխուր մանաւանդ յուսախաբութեան պահերով, հաշւուած օրեր, ու կը ժամանէ Նոր տարին…
Ի՞նչ է տարբերութիւնը հինին և նորին. ապրուած օրեր ու ակնկալիք չապրուածէն:
Իսկ տարուան հաշուեյարդա՞րը Թէքէեանը պիտի գրէր.-
Ինչ որ տուի ուրիշին, տարօրինա՜կ, այն մնաց:
Հաւակնութիւններ չունիմ, բայց անձնական մօտեցումով տարին աշխատանքային իմաստով արդիւնաւէտ էր: Իսկ միայն անձնականով կարելի՞ է առաջ անցնիլ որպէս հայ մարդ:
Ձեռքբերումներ ունեցանք, նոր նախարարներ, նոփ-նոր հեռուստատեսիլային ծրագրեր, իրարանման սերիալներ, սահմանագծային նախաձեռնութիւններ, փայլուն կազմակերպուած Մանկական Եւրատեսիլ եւ վերջապէս հարսի նման լոյսերու մէջ լողացող մայրաքաղաք:
Բայց… մառախուղ է քաղաքին վրայ, երկրին վրայ, Արցախի Հանրապետութեան վրայ, ծննդավայրիս վրայ… հարազատներս հոն՝ կը մաքառին խաւարի ու ցուրտի ալիքները դիմագրաւելով. մինչ մեծ պետութիւնները կը շարունակեն խաղալ իրենց խաղը քողարկուած պաստառներու ետեւ: Այսօր անգամ մը եւս կարդացի Ակսել Բակունցի «Նամակ Ռուսաց Թագավորին» պատմուածքը:
Հարկավոր էր խնդիր ուղարկել ամենաբարձր տեղը՝ հենց իրեն՝ ռուսաց թագավորին, ինչպես ասել էր տանուտերը։ Պապիս պատմածը մեզ թվում էր հեքիաթ…
Մինչև վերջին րոպեն միամիտ ծերունին հավատում էր, որ մի օր պատասխանը գալու է։ Երբ հիշում էր այն օրը, դեմքն այլայլվում էր, և աղոտանում էր նրա հույսը։ Սակայն հետո նորից հուսադրում էր իրեն էլ, մեզ էլ։
Հանճարեղ է Բակունց եւ պայծառատես, հարիւր տարի ետք նոյնանման նամակներ, խնդրագրեր:
Ամփոփելով. նորը՝ հինին շարունակութիւնն է, ու այդ շարունակութիւնը թող ըլլայ ԲԱՐԻ-ՅՈՒՍԱԼԻ:
Պերճուհի ԱՒԵՏԵԱՆ / Տարին
