Խաղաղ ու կանաչ ճանապարհի փոխարեն տեսնես ի՞նչ են մաղթում մարդկանց,
Երբ ճանապարհը փակ է, անխաղաղ…
Կանաչը՝ ֆոսֆորային զենքը տարած…
Ցեղասպանվելուց առաջ
Պակասել է սերը…
Մոռացվել հարգանքը…
Դավաճանվել հայրենիքը…
Ու նորից ցեղեսպանվում ենք…
Ցեղասպանվելու ենք այնքան, մինչև խելքներս գլուխներս չհավաքենք:
Ու պահաջատեր լինելու փոխարեն՝ դադարե՛նք զիջել:
*
Ինձ մի՛ հարցու, թե ինչո՞ւ չեմ ամուսնանում,
Այդ հարցի պատասխանը վաղուց տվել են արկերը…
Ու թող քայլեմ ծովեզրին, մենք պոռթկալ և խաղաղվել գիտենք…
*
Չգիտեմ ի՞նչ է սերը, բայց երբ արկերն էին պայթում, հասկացա, որ հնարավոր է քեզ այլևս չտեսնեմ, փախա ինքս ինձնից, որ լուռ փայփայեմ երազս…
*
Ու հիշում եմ օրեր…
Էդ օրերը ուրախության օրեր էին,
Սիրո, մաքրության, կյանքով լի օրեր էին,
Էդ օրերը Քիրս բարձրանալու օրեր էին,
Դիզափայտի օրեր էին,
Շուշիի «Գաստրո բակ»-ի օրեր էին,
Հունոտի կիրճի օրեր էին,
Ֆուտբոլի և վոլեյբոլի օրեր էին,
Իսկ հիշո՞ւմ եք CONIFA-ի օրերը:
Էդ օրերը արշավների օրեր էին,
Դադիվանքի, Ղազանչեցոցի օրեր էին,
Էդ օրերը վրանային ճամբարների և Տաք ջրում լողանալու օրեր էին,
Էդ օրերը փառատոնի օրեր էին՝ ժենգյալով հացի, նռան, կուրկուտի, խորովածի,
Հադրութի՝ Տողում, Արցախյան գինու օրեր էին,
Էդ օրերը միասնության օրեր էին,
Արժանապատվության և Տեսակի օրեր էին,
Էդ օրերին բոլորը ներկա էին։
Հիմա առիթները քիչ են, բացականները՝ շատ,
Ներկաները՝ կիսատ ու խռոված՝ կյանքից, աշխարհից, սեփական ես-ից․․․
*
Արցախում փլուզվում են կյանքեր և գրվում հայտարարություններ…
Այստեղ կա՛մ ծնվում են, կա՛մ մեռնում…
Իսկ կարոտը սկսվում է դեռ հրաժեշտ չտված…
Այստեղ օրը սկսվում է կրակոցներով…
Իսկ Ա կետից Բ կետ գնալու համար գրկախառնվում են ընտանիքի անդամները…
Իմ երկրում վարագույրը կյանքեր է փաթաթում ու հեռանում…
Իսկ բարի գիշերի փոխարեն հավաքվում են թեյի շուրջ, որ երկար մնան իրար հետ…
