ՀԱԿԱՍՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ԽՈՐԱՑՈՒՄԸ ԶՈՒՐԿ Է ԱՊԱԳԱՅԻՑ / Սամվել ԿՈՍՅԱՆ

Ռուսաստանի ներգրավումը Իսլամակամ Պետության դեմ գործողությանը, դարձավ այն ազդակը, որը միջազգային հետաքրքրությունների սանդղակում կրկին առաջին հորիզոնական բարձրացրեց սիրիական ճգնաժամը: Անշուշտ, Ռուսաստանը միակ երկիրը չէ, որ համաձայնել է պայքարել ահաբեկիչների դեմ, սակայն, ինչպես նշում է Պետդումայի պատգամավոր Նիկոլայ Ժուռավլյովը, միակն է, ով դրա համար չհիմնավորված քննադատության է ենթարկվում: ԱՄՆ-ը, Մեծ Բրիտանիան, Գերմանիան, Ֆրանսիան, Կատարն ու Սաուդյան Արաբիան լուրջ մտահոգություն են հայտնել սիրիական հակամարտությանը ռուսական միջամտության` հատկապես Համա, Հոմս և Իլդիբ նահանգների ռուսական ռազմատիեզերական ուժերի հասցրած ռմբահարումների առնչությամբ: Անկարան դժգոհել է. որ Ռուսաստանը ռազմական գործողություններ է իրականացնում իր սահմանների մոտ, ինչի առիթով ծրագրում է հարցը քննարկել Պուտինի հետ: Բոլորի դժգոհության թիրախը նույնն է` ՌԴ-ն հարվածներ է հասցրել այն տարածքներին, որտեղ Իսլամական Պետության գրոհայիններ չեն եղել: Սիրիայի ընդդիմադիր ուժերը նույնպես մեղադրել են ՌԴ-ին՝ իրենց ճամբարների վրա հարձակման և Հոմս քաղաքի խաղաղ բնակչության շրջանում զոհվածների համար: Մինչդեռ ՌԴ ՊՆ ներկայացուցիչ, գեներալ-մայոր Իգոր Կոնաշենկովի կարծիքով. «Քաղաքացիական ենթակառուցվածքների օբյեկտներին հարվածներ չեն հասցվել և՝ մանավանդ այն շենքերին, որտեղ կարող էին խաղաղ բնակիչներ լինել: Այնպես որ, իրենց գործողությունների վերաբերյալ լրատվամիջոցների որոշ հաղորդագրություններ հավաստի չեն, մասնավորապես՝ քաղաքացիական շրջանում զոհերի մասին տեղեկատվությունը»: Իրականությունն այն է, որ ռազմական գործողություններին զուգահեռ, գնալով առավել ազդեցիկ է դրսևորվում տեղեկատվական պատերազմի զինանոցը, երբ կողմերը փորձում են խեղաթյուրել ակնհայտը և ինչպես թղթախաղում, դիմացինի նկատմամբ գերակայության միջոց ընտրել բլեֆը: Նման պարագայում դժվար է կռահել, թե ում նժարին է ճշմարտությունը: Մոսկվան սիրիական դեպքերը դիտարկում է Ասադի և քուրդ աշխարահազորայինների պատերազմ ահաբեկիչների դեմ, երբ ԱՄՆ-ը և նրա դաշնակիցներն աջակցում են ընդդիմությանը, անջրպետ, որն առայժմ կողմերին չի հաջողվում հաղթահարել: Չափազանց շատ միջոցներ են ծախսվել, այսպես կոչված, չափավոր ընդդիմություն ձևավորելու համար, որի նպատակը Ասադին գահընկեց անելն էր, և դժվար է հաշտվել, որ ձեռնարկը ձախողվել է, ավելին, որ հենց սիրիական չափավոր ընդդիմությունն է դարձել այն նախաբջիջը, ումից ծնունդ են առել գրոհայինների խմբավորումները, որոնց դեմ ուզում, բայց դեռևս չգիտեն՝ ինչպես պայքարել: Սա է պատճառը, որ փոքր-ինչ փոխվել է նաև ԱՄՆ-ի՝ Ասադին գահընկեց անելու դիրքորոշումը, հաշվի առնելով, որ «Ասադի անմիջապես հեռացումը կարող է պայթյուն առաջացնել, որը կզրկի երկրին և նրա քաղաքացիներին խաղաղ կյանքից», թեև, ըստ Ջոն Քերիի, Սիրիայի նախագահի հետ հետագա համագործակցությունը կարող է լուրջ խնդիրներ առաջացնել: Մինչդեռ Մոսկվան, հաշվի առնելով Սիրիայի ներկայիս ներուժը, որը անկարող է երկու ճակատով պայքարել, զուգահեռաբար շարունակում է հարվածներ հասցնել նաև ընդդիմության հենակետերին, այն պարզ տրամաբանությամբ, որ դրանից հետո ավելի հեշտ կլինի պայքարել ԻԼԻՊ-ի դեմ: Առայժմ կողմերը միևնույն նշակետին տարբեր կողմերից են մոտենում, և բանակցություններում իշխողն անվստահությունն է, թեև բոլոր կողմերն էլ գիտակցում են, որ ԻԼԻՊ-ի դեմ պայքարում հակասությունների հետագա խորացումը զուրկ է ապագայից: