ԵՎ ԵՂԱՎ, ՈՐ ԷԼ ԲԱՌ ՉԿԱՐ ԻՄ ՄԵՋ… / Գոհար ԳԱԼՍՏՅԱՆ

Մեկ տա­րի ա­ռաջ խա­թար­ված՝ ա­սես մեկ տա­րով եր­կա­րած նույն օր­վա ստվե­րում, ցա՛­վի ու ցա՛­վի մեջ փորձ­ված՝ հար­յուր տա­րով մե­ծա­ցա… և միայն սեր ու կյան­քի հա­վատ փնտրե­ցի՝ խե­լա­հեղ դա­դար­նե­րի միջև մեռ­նել-հառ­նե­լով, ինքս ինձ հար­ցում ա­նե­լով՝ «ախր որ­տե­ղի՞ց սեր՝ այս­քան ա­տե­լութ­յան մեջ», կամ՝ «որ­տե­ղի՞ց կյան­քի հա­վատ՝ այս­քան մա­հե­րի ու կո­րուստ­նե­րի մեջ»։
– Մեր սրտե­րի՛ց,- ե­ղավ պա­տաս­խանս.- մեր վի­րա­վոր ու ար­նա­քամ սրտե­րից, որ­տեղ տիե­զե­րա­չափ սեր կա, նաև՝ թվաց­յալ ան­սեր ու վշտից կծիկ՝ դեռ փակ սրտե­րում։ Ո՜վ է մեզ ի­րա­վունք տվել կաս­կա­ծե­լու։
2021-ը ձյան սառ­նութ­յան չափ ան­տար­բեր, ձյան փա­թի­լի պես՝ իբր զգույշ, ի­ջավ մեր գլխին, և­ ար­դեն սառ­ցա­կա­լած-սա­ռույ­ցե դա­շույն­նե­րի տա­կով մեզ գլխա­բաց հոր­դո­րեց ա­ռաջ ըն­թա­նալ՝ սառ­ցա­պատ բո­լոր ճա­նա­պարհ­նե­րի գայ­թում­նե­րում մեզ­նից պա­հան­ջե­լո՛վ միայն՝ չկոտր­վել…
Հետ­պա­տե­րազմ­յա՞ն արդ­յոք, թե՞ հենց շա­րու­նակ­վո՛ղ պա­տե­րազ­մի տա­րի, անց­նող 21-ն­ այն­պե՛ս ծա­նոթ էր մեկ տա­րում հար­յու­րը բո­լո­րա­ծիս, որ ի­մաս­տուն ծե­րի խա­ղաղ սրտով պի­տի ա­սեմ.- «­Սա մեզ հետ միշտ կա­տար­վել է սի­րո պա­կա­սից։ Ետ բե­րեք մեր աշ­խար­հի լա­վա­գույն ժա­մա­նակ­նե­րում թևա­ծող Սե­րը (այդ­պես էլ է ե­ղել, մի՛ վի­ճեք), ու կտես­նեք մեր ինք­նութ­յան լա­վա­գույն պատ­կե­րը։ Բա­ցեք ձեր սրտե­րը Ազ­գի ստեղ­ծած իս­կա­կան ար­ժեք­նե­րի ա­ռաջ, ձեզ դրան­ցո՛վ ճա­նա­չեք (կեղ­ծիքն իս­կույն կընկր­կի), ու՝ բա­ցա­հայ­տե­լով ձեր մեջ ա­վե­լին, վեր հա­նե­լով աստ­վա­ծա­յի­նը, ան­կաշ­կանդ ու անմ­նա­ցորդ սի­րեք ի­րար…»։
Մեզ այ­սօր սրտի մաս­նակ­ցութ­յուն է պետք՝ մեր խել­քին ու մտքին, մեր բազ­կին ու պե­տա­կա­նութ­յա­նը, ո­րի հիմ­քե­րում է՛­լի մեր սերն է, ու այն խարխլ­վել է միշտ՝ երբ սե­րը պա­կա­սել է, զո­րա­նա­լով զո­րա­ցել է՝ սի­րո շա­տա­նա­լու հետ։
2022-ի մաղ­թանքս դարձ­յալ մեր սրտին է։ Երբ սիր­տը՝ մաս­նա­գի­տա­կան մտքին ու վար­պե­տութ­յա­նը հա­մա­զոր, նաև սի­րո հա­մար լի­նի բաց, ու նրա մաս­նակ­ցութ­յու­նը կյան­քի բո­լոր ո­լորտ­նե­րում ո­րո­շիչ լի­նի, երբ մո­ռաց­ված «բա­րեխղ­ճութ­յուն» բառն իր բուն ի­մաս­տով ամ­րա­նա ա­մե­նու­րեք, կհա­մոզ­վենք՝ որ վստա­հութ­յու­նը վստա­հե­լի է, որ ո՛չ մեկս մե­նակ չենք, որ շա­րու­նա­կե­լո՛ւ ենք ապ­րել ի­րար ուժ տա­լով, որ հաս­տա­տե­լով՝ հաս­տա­տուն ենք լի­նե­լու, ամ­րաց­նե­լով՝ ամ­րա­նա­լու ենք, բարձ­րաց­նե­լով՝ բարձ­րա­նա­լու ենք, ա­ճեց­նե­լով՝ ա­ճե­լու ենք, ա­ճե­լով՝ մե­ծա­նա­լու ենք ինք­ներս մեզ­նից, և մեր եր­կիրն էլ այլևս չի փոք­րա­նա­լու…
Ա՛յս տա­րին թող այս­քա­նը ամ­րագ­րի, ա­վե­լին՝ տրվե­լու է ա­վե­լիով…