– Ջրերը բարակում են…- Բառերը՝ ձայնով, պատկերով, սրտիս երեսով սահում են, տեղ որոնում՝ սթրվելու, աչքերիս են կպչում մեր Տանձուտի, Հրանտի սիրած Տանձուտի աղբյուրներն ու առուները, օրվա հետ մերված նրանց անուշ ձեներն եմ լսում… -Է՜, ի՞նչ ասեմ, կանք, շնչում ենք իբր…- Բառերը տեղ են ճարում, մտնում սիրտս, իսկ ծանրումեծ հոգոցը պինդ բռունցքի նման իջնում է դեմքիս: Ա՛ռըհա քեզ:- Ի՞նչ…- Ջրերը բարակում են:- Հորս տանը, շեմին, դռանը ուրիշ բառ ու խո՞սք չկա: Ջրերը բարակում են: Գիտեմ, միայն իր համար չի ասում, գյուղի համար է ասում, Լոռու աշխարհի ու մոլորակի: Բառերը նույնպես ծանրանում են, ծանր-ծանր սև արյուն դառնում, մտնում ցամաքող երակներիս մեջ: Չեմ կարողանում խոսել տնպահ եղբորս հետ: Գյուղում մնայի՝ մի ջրատարն էլ ես էի լինելու: Երևանում էլ եմ ջրատար: Նախանձում եմ գյուղում մնացած ջրատարներին: Քիչ տեսնողներ են լինում, և ջրերը զուլալ են լինում: Պա՜… այտա, էս ինչ եմ ասում: Վաթսուներկու տարի մարդ էլ ապրի հայրենի եզերքի, հայրական տան ձայներով, պատկերներով, նկարեն բարբառով ու… Ինչի՞ պիտի հասնեիր, որ չհասար: Համո եղբայրս՝ հրաշալի ընթերցողը, բանիմացը, տեղով ուսուցիչ ու մի քիչ էլ դենը. Աղասի Այվազյանով՝ Դավիթ Գասպարյանի ղեկավարությամբ, բանասիրության թեկնածու դարձածը, վերջին տասը-տասներկու տարիներին զբաղված է հրանտաբանությամբ՝ մեղվագվվում է մեր մեծ եղբոր ձեռագրերի մեջ՝ վերծանում է, էջակալում, մի ձեռագիր գործից, մի ձեռագիր էջից հոտառությամբ, ասես գուշակելով, տողերը գտնում, տխրում է, բառի վրա արցունք կաթեցնում… Կարողացավ ձի ունենալ, գոմեշ պահեց քանի տարի (ոչ էկզոտիկայի համար), հիմա միայն կովեր է պահում, մի քսան-քսանչորս աշակերտանոց դպրոց է գնում որպես մեծ աշակերտ, քունջ ու պուճախում որոնում ու չի գտնում մայրական օղին, դեռ ըմպում է Հրանտի կիսատ մնացած բաժակի կոնյակը, ծխում Հրանտի վառած ու չհանգած գլանակը (ճիշտ եմ ասում, չէ՞, Անահիտ Հրանտանսեր Ադամյան) ու… նայում մեր հայր Իգնատի այգու՝ արդեն ծերացող ծառերին, ինքն էլ է պատվաստ անում ու ափսոսում, ինքն իրեն ուտում գյուղի փակված դռների համար, խեղճացած ծխերի համար… Դե, արի ու էս մտածմունքով գյուղի փրկության ճանապարհ գտիր:
– Ջրերը բարակում են:- Սա սարսափելի է…
ԴԱՌՆԱՂԻ ԽՈՀԵՐ / ՀՐԱՉՕ
