Լույսը չի մարում,
Տենչը չի հատնում,
Հար հոգին մարմնի
պատյանը թողած:
Ինչպես չեն հատնում
բիլ ճառագայթն ու
Հուշն անխամրելի
սրտում ապրողաց:
Քո ամեն քայլը
թռիչքի պես էր,
Թռիչք
Անհայտի վիհի վրայով:
Ինչ կյանք, արարման
ու տենդի ծես էր
Ապրած օրերիդ
հոսքը վարարող:
Հիմա Այնտեղ ես,
եզերքում այն ձույլ,
Ուրկից ամեն ինչ
սկիզբ է առնում:
Օրերը խուլ են,
ժամանակը՝ կույր,
Իսկ սիրտը՝ ճաքած
և արևառ նուռ:
Դառնալ ցող ու շաղ ու
նորից ծնվել՝
Հանց զարդագրյալ
բառերի հյուսվածք:
Եվ առկայծում է
ժպիտդ, Սամվել,
Այլաշխարհային
լույսերին հյուսված:
08.12.2014
