Մի խոնարհումի երկու եռատող
Խնձորի այգին և Թանգատունն այս
Քո առկայության
մասունքներն են պարզ`
Քո առհավետը և քո առօրյան,-
Եվ հավակնահեղց ով ինչ էլ ասի`
Ոչ հիշատակդ պիտի պակասի,
Ոչ խոնարհումս, Ստեփան Զորյա՛ն:
էքսպրոմտ
Պարգև Սրբազանին
Մենք մոռանանք էլ`
Աստված կհուշի.
Արցախի կրծքում
Մեր սիրտն ես, Շուշի՛:
Անպատշաճ խոստովանություն
Պիտ հեռաստանյայց Հայի պես գայի`
Դիմավորեին ծափ ու Օրհներգով…
Կարոտա՜ծ, վսե՜մ` խոր գլուխ տայի
Ու հեծկլտայի հրճվանքի ներքո…
Բախտս չբերեց, զի հեռաստանյայց
Այցվորի հանգույն ուխտավոր չեղա…
Ա՜խ, բնիկ բանբեր
բո՛ւն Հայաստանյայց`
Ի՛մը չէ մեղքը, բայց պատշաճ մեղա,
Որ ընկեր չեղա Շարլ Ազնավուրիս,
Որ Սարոյանիս թասընկեր չեղա,
Որ արյունակից անազնիվ հյուրիս
Տե՜ր կարգեցին ինձ, ու… ընթեր եղա:
Բախտս չբերեց, զի այսօ՛ր անգամ,
Մահարձանների Երկրում քարքարոտ,
Ազատ ու անկախ ինքնաքսորական`
Հայ պոետն էլ է հրճվանքի կարոտ:
Գարունքվա հանգաբույր լորենի
Փա՜ռք տալով քո նեկտար-ավիշին`
Մեղուն է մեղմորեն քայլքլում.
Ցողերդ ընկնում են թավիշին`
Փայլում է, մեղվորեն փայլփլում…
Եվ խելառ իմ խանդն է խնդում ինձ,
Եվ արդեն աչքերս թացվում են,
Երբ խելառ իմ խանդի խնդումից
Երկնքի դռները բացվում են,
Որ տեսնեմ մի անկեզ մորենի,
Ու մեղու, ու ցողեր` թավիշին…
Գարունքվա հանգաբո՛ւյր լորենի,
Օրհնությո՜ւն քո նեկտար-ավիշին:
Դժնի հարցական
Հոռի հովեր են.
Հոգիդ կավերեն,
Որ դառնաս անկամ
Ու որկորի ճորտ,
Մոր կաթից անգամ
Բան-ման կմերեն,
Կընծայաբերեն
Ճանճերին ճենճոտ,
Որ համբերատար
Ծետուկ դնեն հար
Աղ ու Հացի մեջ
Որդուդ սեղանի,-
Երիցս երկչոտ`
Ո՜վ որկորի ճորտ,
Ի՞նչ դարման ունես
Կամ սպեղանի…
