Բագրատ ԱԼԵՔՅԱՆ

 

 

ԶԻՆՎՈՐԻ ՎԵՐԱԴԱՐՁԸ

Չեկածների միջով եկավ,

Սին, սնամեջ ակունքներից,

Մահն իր անմահ կողքով անցավ`

Օրվա հանուր, վառ կողմերից:

 

Եկավ մերձին և օտարին

Հարազատացած արյունով,

Զենքերի տակ ու վերքերի`

Ալ ու ալվան պսակներով:

 

Փակ աչքերի խինդով եկավ,

Ծոցվոր կանանց անվերջությամբ,

Որ մանկագեղ լացով ցնծան`

Մայր ու մանուկ` աստեղացած:

 

ՊՍԱԿԱՎՈՐԸ

Դափնեքայլերով հայրենահառաչ`

Սար է բարձրանում թափորը անլաց:

 

Ոտքի տակ շաղում երկնային հողը,

Կրակ է հագել խիղճ պատանողը:

 

Շուրջը` արյան տոթ,

ձյուն` բուրումնալից,

Ծաղկել է կարծես հրե անձրևից:

 

Դափնեքայլերով` ոչ ետ, ոչ առաջ`

Սար է բարձրանում

թափորը զինյալ:

 

Լեռնացած մարմնի ոգին

ծածկ չունի`

Զինվորի սիրտն է պսակն հայրենի:

 

ԵՐԳՄԱՐԴՈՒՄԱՍԻՆ

Ինչքա՜ն, ասես, սար կլինի,

Այսքան խորունկ դաղ կլինի՞

Դեռ հայտնապես չէր ու չկար`

Այնքա՜ն անլեռ գահ կլինի՞։

 

Դաշտերը` լերկ ու հավաքված,

Ձորերն` անկորուստ ցամաքած,

Փոսերն` ազա՜տ ու լիուլի`

Այսքան չլինել կլինի՞:

 

Ազատ, անկախ այս օրհասին`

Ալյուր մաղող չկա հացի,

Մարդ չի ճարվում ջիլ ու ջրկիր`

Այսքան անմարդ մարդ կլինի՞:

 

Երանի մարդ մարդ չլինի,

Այնքա՜ն չլինել չլինի,

Գահերն անլեռ չունայնանան,

Մեկենումեկ ծափ չլինի:

 

ԵՌԱԲԼՈՒՐՈՒՄ

Թե պարտված ձեռքը

Բռունցք չդառնա,

Վշտի արցունքը

Չի ոգիանա:

 

Վշտածովն ինչքան

Խորանա քո մեջ,

Դու հառնիր ու ել

Ծովից վեր ու վեր:

 

Հողը սուղ է խիստ

Եռաբլուրում,

Տղերքն ապրում են

Հողի բաց սրտում:

 

Հողը հող չունի,

Հողն է խնայում.

Մահը տեղ չունի

Եռաբլուրում:

 

ՓՐԿՈՒԹՅՈՒՆՉԵՂԱՎ

Օդից կախվեցի,

Քամուց ցած չիջա.

Վհատ օրերից

Փրկություն չեղավ:

 

Թարկեցի ապրել

Խաչքարի դեմքով,

Հոգսը ծայրեծայր

Ինձ անցավ… ոտքով:

 

Շուրջս` արցունքի

Ծովեր ու ցամաք,

Խաչքարի դեմքին

Ժպիտդ մնաց:

 

ԱՆՎԵՐՆԱԳԻՐ

Վերնագիրն այս երգի

Նույն տողն է` չգրված,

Ինձ ցավակցող քամին

Եվ արցունքն է անլաց:

 

Ցուրտը ծոցից ելնում,

Ծոցն է մտնում ցրտի,

Անթափանցից անցնում,

Գիրկն է նետվում սառցի:

 

Ասին` այնքան երկար

Թե սպասես բախտին,

Քարը գլխիդ կգա,

Դու լացից չես աճի:

 

Քամու պոչից բռնած՝

Անդարձ կհեռանաս`

Մատներիդ մեջ սեղմած

Փշուրը հայրենյաց:

 

ՊԱՏՎԻՐԱՆ

Ինձ հենց այնպես` ամուր գրկիր,

Ճանապարհիր ինձ հապշտապ.

Տղերքն անցան ու ցանուցիր

Ուր գնացին` դեռ անդ չկան:

 

Անցան ու անշարժ մնացին`

Հանց մրրկավեր դաշտը ծլած,

Ուր տատասկ ու վարդ շաղեցին

Փերիները հողմահալած:

 

Մեխված անխախտ մեր տան շեմին՝

Միապարգև` հանց ճառագայթ,

Գուցե հասնեմ իմ երամին,

Գուցե երկնքում էլ մնամ:

 

Ինձ շոշափիր չեղյալ ժամին,

Սփոփանքներ հեղիր վրաս.

Ինքն իր վրա թող հողն առնի

Պատվիրաններն հավերժության:

 

ԱՆԱԿՆԿԱԼՀԱՆԴԻՊՈՒՄ

Նորից ճմլվեց վերքս խորաբաց,

Ես քո դեմ ելա` հանց քո ոչ-ոքին,

Ա՜խ, կյանքս ծովի ընդերքում շողաց,

Անապատացավ հավելյալ հոգիս:

 

Նորից ուրացար…

աստղս կուլ գնաց,

Ձայնս չլսված` մթնում քարայրվեց,

Երգս ագռավի զարդը միշտ մնաց,

Դու անսրբացար,

ուրացար հավերժ:

ՔԱՌԱՏՈՂԵՐ

***

Իմ աչքից ելնում՝

Աչքդ համբուրում,

Անմահ սիրով է

Լույսն հարատևում:

 

***

Սուրբ Սարիս տակից

Իմ Սարը տարան,

Հավերժացավը

Իմ հոգում մնաց:

 

***

Համբերությունն էլ

Համբերանք ունի.

Թե չափը անցնես,

Իր հետ կթաղի:

 

***

Ասեղներով ծակծկեցին,

Աստղաթելով կարկատեցի,

Վերջին շապիկս հանեցին,

Ցավից կարծր ես շողացի:

 

***

Կրծքիս վարդախոցը ծաղկած՝

Տանում էին անվերադարձ՝

Ականջիս տակ քչփչալով.

– Դեռ վերջը չի, կդիմանա՜…

 

***

Ցավի հետևից

Պատը չի գնա,

Միայնակ քարը

Պատին չի մնա:

 

***

Աստված իմ, Աստված,

Մայրիկս չկա՜…

Ուրեմն Աստված

Չկա՜ ու չկա՜…

 

***

Գրի ծովերում շատ մոլորվեցի,

Անհույս ճգնեցի, որ երգն ինձ փրկի.

Ինձ հողմ ու մեգով գրից ջնջեցին,

Ես հողմ ու ծովի խորքից ժայթքեցի:

 

***

Մենությունը՝ ամենակույր,

Հետևում էր ինձ ամենուր,

Մի մատանի դրի մատին,

Հիմա աչքիս մեջ է ապրում:

 

***

Ես՝ անհունորեն մերկ ու մեկուսի,

Խորին հեծությամբ կյանքս մաշեցի,

Նա ինչո՞վ էր այդ լրացնում այնքան,

Որ դատարկ ծովը լիքը պահանջի:

 

***

Ես չէի տեսնում, ես չէի լսում,

Խնդագին ճիչով քաջք էին ցնծում,

Լացը չէր կտրում օրոցքս դատարկ,

Քար-օվկիանոսում ճիչն ո՞վ է լսում:

 

***

Ով դու խոսքի անծայր գերան,

Կապանք չունես, կապ ի բերան,

Բամբասանքի մեղր ես քաշած,

Հազար-հազար դավի մերան:

 

***

Ես՝ պարտավոր, ես՝ պարտական,

Նա միշտ անբավ, չար ու անկամ.

Գիտե՞ք, թե ի՞նչ էի արել՝

Գերեզմանը չէի փորել…

 

***

Ատամներս միշտ հաշվեցին,

Հոգիս բերանս հասցրին.

Հիվանդ, անբուժելին թողած՝

Առողջ իմ կյանքը… քաշեցին:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։