***
…Մեզ կմոռանան…
Այնպես, ինչպես մենք մոռանում ենք ասել մեր զգացածի մասին, երբ հոգնած ենք լինում։
Մեզ բաց կթողնեն. այնպես, ինչպես մենք բաց թողեցինք հելիումով լցված փուչիկը։
Մեր մեջ սեր կլցնեն ու փուչիկի պես բաց կթողնեն, և երբ փուչիկը կապող թելը թուլանա, մեր միջի սերը երկնքից կթափվի նրանց վրա, ովքեր առանց սեր են ապրում։
Մեզ էլ կզիջեն. այնպես, ինչպես մենք ենք զիջում ավտոբուսում մեր տեղը…
Մեզ կզիջեն իրենց հերթը՝ մեռնելու, պարտվելու, ընկնելու, գլորվելու։
Մի օր էլ
մեզ հետ հաց կկիսեն՝
վերջին չորացած հացը,
որովհետև ավելի լավ կերակուր ունեն մառաններում։
Մեզ հետ էլ կմեռնեն,
երբ իրենց ընկեր համարենք,
երբ ասենք, թե ընկերովի մահը հարսանի՜ք է…
***
Ես կհավատայի,
որ չկաս ու հեռու ես,
բայց ծաղիկներից քո հոտն է գալիս,
և վարդերը կարմրում են,
հավանաբար քո ներկայությունից:
Երեկոն խաղաղ է,
ուրեմն կաս դու
մթի մեջ,
կամ էլ երևի լույսի հետ ես ձուլվում առավոտներիս,
որպես լույսի շող
ծակում աչքերս,
որ արթնանամ ու չուշանամ…
ու հենց այդ ժամանակ
ծաղկում է հոգիս:
Ես հաշվում եմ ամառները քեզ տեսնելու համար,
և դու միշտ գալիս ես
արևի ձեռքը բռնած,
և ես փոխում եմ վիրակապերը այրված ձեռքերիդ,
որ ինձ գրկես
որքան հնարավոր է ամուր և լինես ամենուր:
Եվ երբ հեռանում ես
արևին թևանցուկ,
քո ետևից բոլորը ջուր են ցանում,
և երբ արևը հանգչում է,
դու գնում ես՝ տանելով քեզ հետ մեռնող շողերը… ու աշուն է գալիս:
Սա բացահայտ նամակ է
քո միջի բոլոր մարդկանց, բացառությամբ այն մեկի, ով միշտ ուշանում է, ու
ամառն էլ ուշանում է սպասումից:
Ես քո միջի բոլոր մարդկանց եմ սիրում,
նույնիսկ նրան, ով չի սիրում ինձ:
