ՍԿԻԶԲՆ ՈՒ ՎԵՐՋԸ
Ամայության աննշան մի ծվեն
թափանցում է ներսս,
միօրինակության սեղմօղակից չխեղդվելու համար
թողնում եմ, որ այն
ծավալվի դանդա՜ղ ու ինքնավստահ:
Վայելում եմ թոթափման երանությունը
այնքան ժամանակ,
մինչև ամբողջովին
տիրում է ամայությունը՝
խժռելով իր ճանապարհին
բոլոր պատկերներն
ու շարժումները:
Ապա նույն դանդաղությամբ
անկաշկանդ ու թեթև ընթանում եմ դեպի Սկիզբը,
որպեսզի կարողանամ հստակ տեսնել Վերջը:
Չեմ զգում պատկերների
առատությունն ու շարժման արագությունը՝
ինչպես երազում է լինում:
Թվում է՝ չեմ սթափվելու,
քանզի անվերահսկելի է շարժման ընթացքը՝
արգելակելու ցանկության
իսպառ բացակայությամբ:
Խղճահարության ու ափսոսանքի ոչ մի նշույլ՝
չնայած առիթների մեծ քանակությանը,
հրճվանքի գերզգայուն ոչ մի պոռթկում՝
չնայած առիթների բացառիկությանը…
Մոտ է արդեն Ճանաչման սպասված բերկրանքը,
սակայն վերջին պահին
արգելակում եմ ակամա գերբնական մի ուժով
և սթափվում, երբ հառնում է
իմ առջև
հար ժպտադեմ դեմքը Տիրոջ:
Ներողամիտ ժպտում է նաև
կործանումից փրկված Առեղծվածը,
աչքերիս է վերադառնում
ներկայի տեսողությունը,
լքում է ինձ ամայության
վերջին ծվենը՝
այրելով միօրինակության
բոլոր սեղմօղակները:
Հորս
Երազներում էլ այցի չես գալիս
և ինձ մատնել ես կրկնակի անհույս
ու գորշ որբության:
Երևի դու էլ հոգնես արդեն
իմ կյանքի անվերջ մղձավանջների
լաբիրինթոսում
իմ տագնապների կիզակետերում
ինձ հետ քայլելուց:
Ո՞ւր ես հիմա, հա՛յր,
իմ կարոտների հանգրվաններում
դատարկ է տեղդ,
ու ես ամեն օր արթնանում եմ խուլ
անորոշության մի զգացումով.
և լուսաբացը ինձ կեղծ է թվում,
օրվա գույները թվում են ներկված
անփորձ ու փնթի նկարչի կողմից,
այնքան ձանձրալի ու անիրական,
որ ես պարզապես
չեմ ուզում բնավ, բնավ արթնանալ.
գուցե հասցնես երևալ աչքիս,
ու ակնթարթը երազում թվա
մի հավերժություն՝ ինչպես եղել է:
Հայտնվի՛ր, հա՛յր իմ,
դեռևս շուտ է, բայց ես էլ կգամ,
մի օր անպայման կլինենք հավետ
նույն ոլորտներում…
Հիմա դո՛ւ արի ու ժպտա կրկին
իմ երազներում,
որ լուսաբացը լինի իրական,
որ արթնանալիս
ես կարողանամ ճանաչել որդուդ:
Մորս
Տունը, բակը, բակից դուրս՝
գյուղի հրապարակում,
դարավոր բռնչենին՝
մենակյաց ու իմաստնացած՝
հոգում պահած
միլիոնավոր զրույցներով,
անտառն ու դիմահայաց Լալվարը.
բոլորը՝ ողողված
մանկությանս հուշերով
և ներկայի անիմանալի կարոտներով,
ամփոփվել են քո մեջ, մա՛յր,
սպասման բեկբեկուն
քո թրթիռներում:
Բջջայինի ամենօրյա զանգերը,
երբ հույսի բոլոր շողերը
վառվում են քո ձայնում
և ստիպում ինձ՝ ասել, որ
լավ է ամեն ինչ:
Ամեն այցի, բակի դարպասների մոտ կանգնած՝
աչքերիդ մեջ՝ կարոտի ինքնալիքվող հանդարտությունը,
նաև ընդգրկող՝ Վերևից մեզ նայող
հորս ժպտադեմ հայացքը,
և վերջապես քո ներկայությունը
իմ տանը
տարվա մեծագույն հատվածում,
երբ ամրանում են
պատերն այնքան,
որ կդիմանան նույնիսկ քսան
բալ երկրաշարժի,
գրքերի քո անծայրածիր աշխարհը,
որից կարող ես կտրվել
միայն իմ ներկայությամբ՝
իմաստուն խորհուրդներ
հղելով ինձ…
Ես անզոր եմ փշրելու
երակներիս մեջ ներծծված
ու կարծրացած
այն հաճելի պատրանքը,
որ միշտ կողքիս ես լինելու,
միշտ բաց են լինելու
իմ հայրենի տան
փխրուն դարպասները:
Ես միշտ բառեր եմ փնտրելու
և չեմ գտնելու, որ ասեմ,
թե ով ես դու ինձ համար,
վախենալու եմ
թղթի ճերմակությունից,
և պապանձվելու է լեզուս,
դողալու է ձեռքս՝
որևէ բառ գրելուց առաջ:
Բայց այս անգամ ների՛ր ինձ, մա՛յր,
քանզի ինքդ ես միշտ հորդորել՝
ներողամիտ լինել:
***
Իմ չգրված
բոլոր բանաստեղծությունները
քո մասին էին…
Բառերը խճճվում ու
հոշոտում էին իրար,
բառերը մոխրանում էին
ինձ ուղեկցող քո հայացքից,
քո հպումների չպաղող ջերմությունից,
սպասման անթիվ հղացումներից
լույս էին արձակում բոլոր գույները,
կուրացնում աչքերս,
և ես անկարող էի նայել լուսաբացին,
նայել մայրամուտին՝
առանց քո ներկայության,
ու թղթի ճերմակությունը խաթարելը
մեղք էր անքավելի…
Իմ չգրված
բոլոր բանաստեղծությունները
քո մասին կլինեն…
Թուղթը կմնա ճերմակ ու անբիծ,
իսկ բառերը կհավաքվեն երկնքում,
կդառնան թռչուններ,
որոնց անունը դու,
միայն դու գիտես…
***
Ով չի անցել խավարի միջով,
չգիտե արժեքը լույսի,
որի շողերից արթնանում են
հույսի մեռած բջիջները,
և վայրկյանների ընթացքում
հոգիդ լցվում է
բողբոջող ծաղիկներով…
Դու մոռանում ես ամեն ինչ,
կյանքը թվում է հավերժական վերարթնացում,
լսում ես դարձյալ
ՆՐԱ մոտեցող ոտնաձայները,
ով քեզ տանջելու է նոր
սիրո որոգայթներում…
Հետո անձրև է գալիս,
մաքրում շենքերի, փողոցների,
ծառերի ու գազոնների փոշին,
և քեզ դրախտ է թվում
երբեմնի ձանձրալի ու
տաղտուկ քաղաքը:
Դու դեռ մենակ ես, բայց
զգում ես առաջին
համբույրի ջերմությունը,
սիրտդ բաբախում է
վաղուց արդեն մոռացված ռիթմով,
քեզ նույնիսկ թվում է,
որ կարող ես հանգիստ
քայլել ծովի վրայով՝
առանց սթափվելու…
Դու այդ պահին դառնում ես
անուղղելի ու աններելի կենսասեր,
քանզի ով չի անցել խավարի միջով,
չգիտե արժեքը լույսի…
