Վերջինը
14․02. 2023
ք. Ծաղկաձոր
Հորեղբորս՝ Սմբատին
Թվում է՝ արդեն վերջացած է
ամեն ինչ,
Ու բառերս նորից ծանոթ
արահետն են փնտրում,
Անտառը եկել է, նայում է
ուղիղ աչքերիս,
Ճնճղուկներն արծաթե զգեստն են
կարկատում.
-Ես այն կվերցնեմ ինձ հետ
դանդաղ հեռացող վերելքների
համար,
որ խորտակվում են հիշողության
անտառներում:
Գունատ առավոտ
Գունատ առավոտ. ես հերթով հավաքում եմ
իրերը գրասեղանից…
Ես հրաժեշտ էի տալիս աշխատասենյակիս,
Ու պարզվեց՝ իսկապես, վերջինն էր հրաժեշտը…
Գիշերը շղարշե շորերով
եկել էր զգուշացնելու, թակել էր պատուհանս:
Ես դուրս էի եկել պատշգամբ
ու երկար նայել էի
կապտած աստղերին,
փորձել էի վերծանել շղարշե լեզուն,
որ փաթիլե ճյուղերով
անվերջ հոսում էր ներքև
-Չէ՛ր ստացվել:
Գունատ առավոտ. ես հերթով հավաքում եմ
իրերը գրասեղանից…
Ես հրաժեշտ էի տալիս աշխատասենյակիս,
Ու պարզվեց՝ իսկապես, վերջինն է հրաժեշտը:
Հորեղբայրս սպիտակ արահետներով
հեռանում էր ինձնից:
Շունչը պահել էր անտառը,
Մանուկ արևը հերթով
արթնացնում էր ոսկեփորիկներին:
Քամին
Դատարկ խոռոչներ՝ բառերի փոխարեն:
Քամին գիշերից մի խուրձ
հողմածաղիկ է պոկել ու
լցրել իմ պատշգամբ:
Ու սիրելի է ինձ թերթիկների
քամոտ ցրվածությունը,
մինչ ներսում չհնչող լարերի
տագնապն իր ցատկող վերելակներն է
փորում:
Դատարկ խոռոչներ՝ բառերի մետաքսե
սահանքի փոխարեն:
Ու անտառն ինձ մետաքսե թաքուն
զգեստներ է նվիրում
Հրաժեշտի կապույտ խարույկների
համար:
Կյանքը՝ սանտիմետրերով
Ճնճղուկը լույսի հասկերն է կտցում
պատշգամբիս սառած սալիկներին:
Ու ամեն առավոտ ինձ մի քանի
սանտիմետր կյանք է նվիրում:
Հնչյունները լռություն են ուխտել՝
հագցված մետաղյա զսպանակներին,
Ու բառերս ժպտալով ճեմում են
բա՜րձր, բարձր բազրիքներին:
Հողմածաղիկ
Անտառը կախարդել էր քամիներին:
Ու աստղերը հերթով կախել էր
նոճիների կատարներից՝
կարծր, սուր-սուր եղունգներով:
Ես դուրս էի եկել պատշգամբ,
Մթության մեջ փնտրել էի
փախուստների պսպղուն աղվեսներին…
ու հեռվում՝ աղոտացող մի դիմագիծ:
Ու քամին ինձ նվիրել էր
երեք կարմիր հողմածաղիկ:
Պայտեր փաթիլե բառերի համար
Լույսի փչակում պահ մտած
հնչյուններ,
մինչ բազմապատկվում են
ոլորանները,
Ու ձյունոտ լապտերներ ինձ
օտար մի պատմություն են պատմում
այլևս լռող արահետին:
Ինչ-որ տեղ արծաթե մուրճիկը
մեծ ու փոքր պայտեր է
հագցնում բառերին:
Մի՞թե, մի՞թե վերջնական է
մետաղյա այս անշարժությունը:
Ընտրվել են անթերի կաղապարներ:
Կեսգիշերը հռչակել է պայտառի
խրախճանքներ:
Թիթեղյա սարյակները լաց են լինում
մոխրագույն արցունքներով:
Լույսի փչակում պահ մտած
հնչյուններ…
Մեկնումների ձմեռը
Եկավ մեկնումների ձմեռը,
Երկար սպասված մեկնումների,
Ու մենք փակվեցինք մտքի
ճերմակ անտառներում:
Ուղեվարը քուն էր մտել,
ու սկյուռիկն էր ճյուղից ճյուղ
գծում տարանցիկ արահետներ:
Մոլորվել էր ձյունը:
Ու բարձրաբուն մի լռություն
երկար, երկար
իջնում էր հոգնած մեր
դեմքերին:
Պարահանդես բացակա թագուհիներով
Դատարկ տանը ժամերը
պարահանդես են հայտարարել
ու կախել լռության մարգարիտներ
հոգնած առաստաղներից:
Մի ամբողջ հետկեսօր
լույսի ժապավենները
շրջել են սենյակներով
ու ընտրել բացակա թագուհիներ:
Ծաղիկները դրսում եղել են
ցրված ու արևոտ:
-Մեզ միայն լռության
արահետներն են մնում,
որ դանդաղ պարպում են իրենց հեռվում:
Ես սառած փեղկերը զարդարել եմ
չսպիացող իմ բառերով:
Անշարժության աճպարարները
Տխրությունը վաղուց լքել է քաղաքը:
Շատրվանները փակվել են իրենց ներսում:
Ու մնում են դատարկ ջրափոսեր:
Լռության ցախավելները հոգնած
մայթերից քշում են ճնճղուկներին:
Ես չգիտեի, որ պողպատե փշալարերը
մի օր իջնում են քաղաքի կոկորդին,
ու զանգակները ցնցվում են ցավից
ամեն անգամ:
Այդ քաղաքը իմ մեջ է՝ ճնճղուկներն են
ասում,
Ու ես ստիպված եմ վարժվել
պողպատե ճռնչյունին՝ ներսում:
Ինձ ասում են, որ դրանք հնչյուններ են,
Ու ես մտքում երկար փնտրում եմ
պայտառին:
Ո՛չ, հեքիաթ չեն կապույտ, նկարեն
պատշգամբները,
Ու հնչյունների սահանքը, որ
ծնվում էր այնքան թեթևորեն…
Հիմա անշարժության աճպարարները
փոխել են վարագույրները…
Ծաղկավաճառը պայտած հեքիաթների
Շարաններ է կապում փողոցի ծայրին:
Ճնճղուկներն ինձ ամեն օր
բարի ճանապարհ են մաղթում:
