­Սու­սան­նա ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Միշտ հա­մոզ­ված եմ ե­ղել, որ ժա­մա­նա­կը հենց հա­վեր­ժութ­յուն է, որ այն, որ­պես մի կա­տա­ղի գետ, հո­սում է ա­ռողջ և զ­վարթ… բայց ա­հա, ժա­մա­նա­կը, այդ ա­մե­հի հա­վեր­ժութ­յու­նը, ձեռք է բե­րել մարդ­կա­յին հատ­կա­նիշ­ներ… նա ծե­րա­ցել է, դար­ձել մի զա­ռամ, ցնդած ծե­րուկ, ո­րը հո­գա­ծութ­յան կա­րիք ու­նի: Եվ նրա միակ հա­րա­զա­տը մենք ենք: Իսկ նա չի ըն­դու­նում մեզ, չի հաշտ­վում մեզ հետ, դի­մադ­րում է, չի ըն­դու­նում մեր հո­գա­տա­րութ­յու­նը, խնամ­քը, պայ­քա­րում է ու վա­նում: Լավ չէ, որ մեր պայ­քա­րը ժա­մա­նա­կի հետ է, ո­րով­հետև նա մե­զա­նից զո­րեղ ու զո­րա­վոր է, բայց ե­թե նա մեզ է ընտ­րել խա­ղըն­կեր, ու­րեմն մեր մեջ ուժ ու զո­րութ­յուն է տե­սել, ու­րեմն մեզ նա­յել է ինչ­պես հա­վա­սա­րը հա­վա­սա­րին, իբրև հա­վեր­ժութ­յան… Եվ անց­նող տա­րին, լավ թե վատ, այդ հա­վեր­ժութ­յան ակն­թարթ­նե­րից է:
Ս­պա­սե­լիք­ներս. նա­խա­պես շնոր­հա­կալ եմ, ապ­րես, շատ ապ­րես, իմ հա­րա­զա՛տ, իմ սի­րե­լի՛ ճա­կա­տա­գիր՝ ե­կող տա­րի ես կդառ­նամ վաթ­սուն տա­րե­կան: Գոհ եմ և զ­գաց­ված. միշտ հա­մոզ­ված եմ ե­ղել, որ իմ բնա­վո­րութ­յան և ն­յար­դե­րի տեր մար­դը այդ­քան չի ձգի, որ ես կլի­նեմ հայ գրա­կա­նութ­յան հեր­թա­կան վա­ղա­մե­ռի­կը: Հիա­ցած եմ ին­ձա­նով՝ այս լար­ված, մար­դա­կեր օ­րե­րում ես դա ա­րե­ցի: Ե­թե մո­տա­կա մի քա­նի ամ­սում ո­չինչ չպա­տա­հի, ու հաս­նեմ ե­րա­նե­լի վաթ­սու­նին, ես պի­տի սկսեմ խո­րա­ման­կել, մո­լո­րեց­նել ժա­մա­նա­կը՝ շա՜տ եմ ու­զում այն իմ կող­քով անց­նի, ես քայ­լեմ դե­պի յո­թա­նա­սու­նը, ա­պա՝ ութ­սու­նը, հան­գիստ նստեմ ու գրեմ բո­լոր այն գոր­ծե­րը, ո­րոնք դեռ պի­տի գրեմ, ան­կախ այն բա­նից՝ կար­դո՞ւմ են մար­դիկ, թե՞ ոչ: Ե­կող տա­րի կու­նե­նամ եր­կու նոր գիրք: Ու­զում եմ, որ գա­լիք տա­րում կյան­քը այն­քան հան­գիստ լի­նի, եր­կիրն՝ այն­քան խա­ղաղ, որ իմ միակ հոգ­սը իմ գրքե­րը լի­նեն:

Հ.Գ. Ար­ձա՞ն: Ի­հար­կե ու­զում եմ: Իմ ա­նու­նով փո­ղոց նույն­պես: Ան­պայ­ման ծաղ­կող Հա­յաս­տա­նում: Ե­թե մինչ այդ մեր գյու­ղի բո­լոր փո­ղոց­նե­րը ան­վա­նա­կոչ­ված լի­նեն, հա­մա­ձայն եմ նաև Եր­ևա­նին: Բայց դրա հա­մար պետք է համ­բե­րել առն­վազն քսան տա­րի, ո­րով­հետև նման բա­նե­րը հետ­մա­հու են ար­վում: