***
Մաշված իրերով
հին ճամպրուկը
քեզանից առաջ
հասել էր
կայարան,
իրեն նետել էր
առաջին
պատահած
վագոնը
և սպասում էր
վագոնավարին,
մինչ մութն ընկնելը,
մինչ մութն ընկնելը…
Քանզի մթության
մեջ,
մաշված թելերը
հիշողություն են
դառնում,
մարդկային՝ կարճ
ու ցաքուցրիվ
հիշողություն,
որ մեն-մենակ
կանգնելու է
բաց դաշտում,
ամառվա տապին,
թևերը պարզած՝
իբր երկինքը գրկելու,
ցնցոտիավոր
խրտվիլակի տեսքով՝
ագռավներին
վախեցնելու
անլուրջ
պատրվակով…
Հայկական վարդեր
Քուրքջյան բույրերում
ծառի կեղևն է ճաքել,
նռան ծաղիկն է ծաղկել,
արևն է երգել
երկնքում,
ու ոսկե շողեր են
պայթել,
հաղարջից պոկված
մի տերև
դանդաղ իջել է
թաց ափին,
անտառում մրսած
աղջկա
մազերին եղյամ է
կապել,
անտառում թրջված
աղջկա
մազերից
վարդեր են կախվել,
Քուրքջյան բույրերում
կրկին
հայկական վարդեր են
բացվել…
***
Ներկարար, ներկեր
ու երկաթյա դուռ
երկնքից առկախ
երկաթե ճաղեր,
վառ կանաչ գույնով
ներկված ծառեր,
սարդեր նկարված
ձեռքերիս վրա…
Սարդոստայնից
երկաթը ծաղկել
ու հետքեր է թողել
մարմնիս վրա…
***
Ես քեզ հեռու անցյալում տեսա,
Արտավազդ արքայի
կողքին՝ ժպտալիս տեսա,
հետո տեսա
Վան քաղաքում
զբոսնելիս,
հետո Արաքսը անցնելիս տեսա,
լողալո՞վ անցար,
թե Տերը օգնեց,
որ
ջրերի վրա քայլելով անցնես,
պա՛րզ չտեսա,
հետո…
Հետո Երևանում
տուն կառուցելիս տեսա,
հետո գալիքում տեսա,
դարձյալ ժպտում էիր…
ԱՍՊԵՏԸ
Վրձնից լույս է ծորում
ճերմակ կտավին,
հետո լույսը խտանում,
դառնում է վառվող կարմիր…
Կարմի՛ր, կարմի՛ր Ասպետ,
ու Ասպետն այդ
ասում է՝ բա՛րև…
***
Անկողմնացույց,
անառագաստ
ու անխարիսխ
լողալ սառցե
ջրերում,
չտեղավորվել,
ծանրանալ,
չսուզվել,
չլինել
ո՛չ ջրում,
ո՛չ ցամաքում,
փեշերից քամել
ժամանակը
ու քամվել
ժամանակի մեջ,
դառնալ անկշռելի
ու ձուլվել
այն ասուպին,
որ գալիս է
դեպի քեզ
արդեն 1000
տարի…
***
Այսօր ներկայացում ունեմ
Բեմում եմ
ու քեզ նվիրված
հատվածը խաղացել
եմ կուլիսներում,
իսկ այստեղ
կատարվելիքը
իմ մասին է…
Մարմինս ժեստերի
լեզվով պատմում է
անցյալի,
ներկայի
ու ապագայի
մասին,
անցյալն ու
գալիքը
տեսանելի են,
պարզորոշ,
ներկան՝ մշուշոտ…
Բեմի պարուհիները
իրենց քողերը փռել
են ներկային,
ու ներկան
ձուլվել է քողերին
ու լողում է քողե
ջրերում…
Քողերը իմ
մասին չեն,
պարուհիների պարն էլ
իմ մասին չէ,
ու պարուհիների
աչքերից մարգարիտներ
չեն կաթում…
Վարագույրը փակվում է…
Ծափեր…
Չկան…
***
Մի՛ գնա…
մնա իմ երազում,
լո՛ւռ, խո՛ւլ ոտնաձայնով
մոտեցի՛ր,
անջատի՛ր ռադիոընդունիչը,
ե՛տ տուր ժամացույցի
սլաքները
և անէացի՛ր
անձրևոտ մշուշում…
***
Կեսը՝ դեղին
աշնան կեսին,
միջօրե էր,
ճամփաբաժան
կամ ճամփի՝ կես,
քո կիսաձայն
և կիսատոն
կիսատ բառը
խաթարում էր
լռությունը
կիսակառույց
մեր
ամրոցի…
***
Ես չհասցրի տեսնել
կիսադեմը քո,
երբ անակնկալ թեքվեցիր
ճամփեզրից,
փոխարենը տեսա,
այո՛, այո՛, չլսեցի՛,
այլ հստակ տեսա
քո սրտի անհամաչափ
զարկը,
որն ալիքվում էր
ավազե ժամացույցի
շուրջը՝
փորձելով կոտրել
ապակե պատը
վազող ժամանակի…
***
Ժայթքող աղբյուրի
հոծ ժապավենը
հաշվում է տարիքը
ժայռապատկերի։
Ժայռապատկերից առկայծող
լույսը
գծում է ուղին
անցորդի։
Դու հեռանալուց
առաջ
լռությո՛ւնը պահիր,
որ լսես ձայնը
անցնող ժամանակի…
***
Կիրակի օրը
տխո՛ւր էի,
չգիտեմ տխրությո՞ւնն է
ինձ անվերջ հետապնդում,
թե ե՛ս եմ ընկել նրա ետևից,
չգիտեմ նաև, թե միայն ե՛ս է, որ
ծագող արևի լույսը
չեմ տեսնում,
և խավարն ինձ համար է
միայն կրկներգ երգում,
բայց ես որոշեցի տխրությունս
դասավորել շաբաթվա
օրերին համընթաց…
Կիրակիները պահել եմ
ժպտալու համար…
Դեռ չի՛ ստացվում…
Ժպիտս կտրատվում է
հին ձայնասկավառակից
հնչող
երաժշտության պես։
Պարսիֆալ
Նա, ով եկել էր ապագայից,
ներկա էր եղել
անցյալում,
նա դեմքն էր
փակել
ափերով,
մի
կատու հայտնվեց
փողոցում,
դեռ ձայներ չկան
անցյալից,
բայց վերջին
օպերան էր
գրվում,
իսկ ես նորից
Մեռյալ ծովի
ձուկ եմ՝
գոյություն
չունեմ…
