«Գրական թերթ»-ը վաղուց արդեն «նախկին երիտասարդ» է, որն իր վաղեմի փառքն ու պերճանքը պատվախնդրորեն մտապահելով՝ անգամ այսօր է հմայում իր ընթերցողին ու գրողին, երբ ծերունազարդ 90-ամյայի վաստակած բարձունքից համեստ խոնարհությամբ նայում է ամայացող հայ գրական մամուլի տխուր ու տխրեցնող պատկերին։ Եվ քանի որ խոսքս հոբելյարին մեծարելու, շնորհավորելու և գնահատելու առիթով է գրվում, ասեմ ու կրկնեմ, որ այս խառնիճաղանջ իրականության մեջ «Գրական թերթ»-ը դեռ զորում է պահպանել իր արժանապատիվ գոյությունը՝ ի ուրախություն հայ գրական համայնքի ու իր հավատարիմ ընթերցողների։
Իսկ եթե, ասենք, «Գրական թերթ»-ը իմ ու քո «նրբաճաշակ գրական քիմքին» ոչ այնքան հարիր գրականություն, թարգմանություն, հրապարակագրություն, գրականագիտություն-գրաքննադատություն, հարցազրույց ու ակնարկ է հրամցնում, ապա մեղքը ոչ թե թերթի վերջին մոհիկան նվիրյալներինն է (Կարինե Խոդիկյան, Սամվել Կոսյան), այլ՝ իմն ու քոնը, որ մեր «մեծատաղանդ մտքի փայլատակումները» ուրիշ-ուրիշ ամբիոններին ենք պահ տալիս՝ մեր հորական տան պատերը թողնելով դատարկ ու մռայլատես։
Իսկ որ անցյալ դարի 90-ականների ու 2000-ականների «Գրական թերթ»-ն ու «Գարուն» ամսագիրը իրապես եղել են ժամանակակից շատերի ու նաև իմ գրական ջահելության հորական տունը, վկայում են թե՛ այդ օրերի գրական միջավայրի բարձրարժեքության չափը մատնանշողների խոսքն ու գործը, թե՛ իմ առաջին պատմվածքների հանդեպ նրանց հայրական խստադեմ գորովանքը, երբ տպագրության արժանի համարեցին ու տպեցին պատմվածք պատմվածքի ետևից, հարցազրույցների մղեցին, մեր երկրի այդօրյա մարդու ու հանրային կյանքի խեղումներն ու թշվառությունը տեսցնող ակնարկներս ողջունեցին ու մտահոգ հոժարությամբ տպարան ճամփեցին, ինձնից առաջ ու ինձնից շատ ողջունեցին գրքերս տեսնող-գնահատողներին։ Հիմա՝ այսքան տարի անց, եկել եմ (թեպետ երբեք էլ չեմ հեռացել. ինձնից ի՞նչ անառակ որդի), որ ասեմ. «Անգամ դատարկ ու մռայլադեմ պատերով հայրական տունը մշտապես բուրում է մեր ջահել օրերի խայտանքով։ Միշտ շե´ն մնաս, «Գրական թերթ»»։