ԳԻՐԴ ԻՄ  ՏՈՂԻ ՇԻՎՆ Է / Սո­նա ԱՆՏՈՆՅԱՆ

Ա­հա ե­կավ  «Գ­րա­կան թեր­թին»՝ 3 ան­գամ 30-ամ­յա  պար­բե­րա­կա­նին, սեր խոս­տո­վա­նե­լու ժա­մա­նա­կը։ Գի­տեք՝ պետք է ա­սեմ՝ ալ­ևո՞րս, խո­հե՞մս… Ի­հար­կե, ո՛չ։ 90 տա­րի­նե­րի զգաս­տութ­յամբ և­ ի­մաս­տութ­յամբ, իմ և՛ պա­տա­նի, և՛ ե­րի­տա­սարդ, և՛ զգա­յուն, և՛ համ­բե­րող, և՛ ան­զի­ջում, և՛ պոռթ­կա­ցող, և՛ զուսպ, իմ գրա­կան, իմ խռով­ված և խա­ղա­ղա­րար ա­մե՛ն, ա­մե­նա՛ Գ­րա­կան։  Քո բո­լոր տա­րի­նե­րի ել­վե­րում­նե­րի ու դա­դար­նե­րի մեջ, քո է­ջե­րը, քո հրա­պա­րա­կում­նե­րը միշտ փնտրվող ու ըն­թերց­վող են։ Քո նոր հա­մա­րի ծննդյան ուր­բաթ­նե­րը, սպաս­ման ուր­բաթ­նե­րը ո՜վ կմո­ռա­նա։ Հի­շում եմ,  90-ա­կան­ներն էին. գյում­րե­ցի լրագ­րող Ռո­բերտ Հա­կոբ­յա­նը աշ­խա­տում էր «­Շի­րակ» հան­րա­յին ռա­դիո­յում, ես էլ՝ հե­ռուս­տա­տե­սութ­յու­նում. Ռո­բեր­տը ժպտա­լով ինձ ա­վե­տում էր՝ Սո­նա՛, Գ­րա­կա­նում գոր­ծերդ կան, կար­դա­ցի, գնա վերց­րու… Հե­տո Ա­րա Արթ­յա­նին, որ Գոր­կա­յի այ­գու դի­մա­ցի կրպա­կից միշտ խնդրում էր «Գ­րա­կան թերթ» և­ ոտ­քի վրա ան­հա­գո­րեն կար­դում էր սկզբից մինչև վերջ։ Տի­կին Ֆ­լո­րան՝ կրպա­կա­վա­րը, ինձ տես­նե­լիս եր­բեմն բո­ղո­քում էր, թե՝ Սոն­յա ջան (ինքն էր այդ­պես  դի­մում), ձեր  Արթ­յա­նը թեր­թը կար­դա­ցել է՝ հե­րիք չէ, մի բան էլ ճմռթել է…  Հի­մա ի՜նչ կար­ևոր է. ճմռթած, ծալծ­լած թե նոփ-նոր… կար­ևո­րը կար­դաց­վող է, ան­գամ` չճար­վող։ Ն­րանք այլևս չկան, ցա­վոք, ո՛չ ո­տաց վրա կար­դա­ցող ըն­կեր­ներս, ո՛չ կրպա­կա­վա­րը։
Յու­րա­քանչ­յուր կրպակ «Գ­րա­կան թեր­թի» իր կա­յուն ըն­թեր­ցող-գնորդ­ներն ու­ներ, և հ­նա­րա­վոր էր կրպա­կա­վար­նե­րի հա­մե­րաշ­խութ­յան արդ­յուն­քում նրան­ցից մե­կը մի ա­վել մնա­ցած «Գ­րա­կան թերթ» խոս­տա­նար քեզ, թեև այն եր­բեք չէր ա­վե­լա­նում։
Իս­կա­պես ա­վե­տիս էր «Գ­րա­կան թեր­թում» տպված տես­նել քո կամ ըն­կեր­նե­րիդ բա­նաս­տեղ­ծութ­յու­նը, պատմ­ված­քը։ Եվ ինչ­պես գրքի, այս դեպ­քում էլ ա­ռանց գի­նու ու շնոր­հա­վո­րան­քի չէր լի­նում։ «Գ­րա­կա­նը» տոն էր դարձ­նում մեր սո­վո­րա­կան օ­րը՝ բա­ռի մո­գութ­յամբ խրախ­ճա­նող։ Դու էլ մեզ հետ, քո խայ­ծա­նետ ներ­կա­յութ­յամբ,  թեր­թա­յին փխրուն խշշո­ցով և գ­րե­րիդ անն­ման բույ­րով։
­Քո է­ջե­րում խո­կում­ներ կան շատ, սեր ու կռիվ, տագ­նապ ու ցավ՝ տար­բեր ու նման այդ օ­րե­րին, բայց քո գի­րը միև­նույնն է, միշտ դե­պի լույ­սը ձգվող ճյուղն է` պինդ, չճկվող, քո գի­րը զու­լալ, ցո­լա­ցող հա­յե­րենն է։
Ա­մեն, ա­մեն ինչ էր հե­տաքր­քիր «Գ­րա­կա­նում». և՛ գրաքն­նա­դա­տա­կան հոդ­ված­նե­րը, և՛ բա­նա­վե­ճերն ու գրա­մար­տե­րը, ո­րոնց շա­րու­նա­կութ­յանն ան­համ­բեր սպա­սում էինք հա­ջորդ հա­մար­նե­րում։ Կար­ևո­րը մեկս ու­նե­նար թեր­թը, մնաց­յալն ար­դեն շղթա­յա­կան փո­խանց­ման կա­նոն­նե­րով։
«Գ­րա­կան թեր­թում» ցան­կա­ցած հրա­պա­րա­կում ինձ հա­մար շատ կար­ևոր է։ Հի­շար­ժան-ոչ հի­շար­ժան. այդ­պի­սի տա­րո­րո­շու­մը  բա­ցա­ռում եմ, ո­րով­հետև ա­ռանց այդ էլ մեծ դժվա­րութ­յամբ եմ բա­ժան­վում բա­ռե­րով  կեղև­ված իմ ստեղ­ծա­ծից, այդ աշ­խար­հում պահ­ված թանկ ապ­րում­նե­րից։
Իսկ ա­ռա­ջի­նը…  հի­շո՞ւմ  ես, «Գ­րա­կա՛ն», ծննդյան տո­նե­րից ա­ռաջ էր, ես ծառ էի, երբ քա­մին ինձ քո գիր­կը բե­րեց, քո է­ջին բառս ճյուղ տվեց, ծլեց, ծաղ­կեց…  «­Հի­շո՞ւմ ես ծառ». իմ ա­ռա­ջին հրա­պա­րա­կու­մը «Գ­րա­կան թեր­թում»։ Խմ­բա­գի­րը Հով­հան­նես Գ­րի­գոր­յանն էր. ըն­դա­ռաջ գա­լով` ձեռքս խրա­խու­սող ժպի­տով սեղ­մեց։  Հե­տո է­լի ե­ղան  հիա­ցում­ներ, նվի­րում­ներ, կա­րոտ­ներ բա­նաս­տեղ­ծութ­յամբ, մտո­րում­նե­րով և­ այս­պես շա­րու­նա­կա­կան։
Այն­պես, ինչ­պես քո ապ­րած ժա­մա­նակն է լի և շա­րու­նա­կե­լի, այդ­պես էլ մենք միշտ քեզ ա­սե­լու բան ու­նենք, քո է­ջե­րում միշտ ճեր­մակ բա­ցատ­ներ թո՛ղ մեր խորհր­դա­ծութ­յուն­նե­րի հա­մար,  ձիրք ու շնորհ­քով  մեր «Գ­րա­կան թերթ»։ Իսկ այ­սօր քո հո­բել­յա­նին և հե­տո էլ ես քո Գիր-ըն­կերն եմ, քո գրա­կան վաս­տա­կի գնա­հա­տող­նե­րից մե­կը։
Հ.Գ. Հի­շի՛ր, որ յու­րա­քանչ­յուր ուր­բաթ ժա­մադ­րութ­յուն ու­նես։  Ե­թե ինչ-որ բան փոխ­վի, ինձ ան­պայ­ման տեղ­յա՛կ պա­հիր։
Միշտ սպա­սու­մով՝ քո Նր­բի­րան Սո­նա ԱՆՏՈՆՅԱՆ

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։