Էլ­ֆիք ԶՈՀՐԱԲՅԱՆ

 

Պա­տե­րազ­մից հե­տո անձ­նա­կան հա­րա­բե­րա­կան հա­ջո­ղութ­յուն­նե­րի հա­մար մարդ չի կա­րո­ղա­նում ու­րա­խա­նալ. պա­ռակտ­ված եր­կի­րը, քա­ղա­քա­կա­նութ­յան ան­տա­ղանդ­նե­րը, գրա­գի­տութ­յան ու կուլ­տու­րա­յի պա­կա­սը, մե­ծա­հո­գութ­յան սո­վը, քչա­թիվ մտա­վո­րա­կան­նե­րի տա­ռա­պան­քը, ներ­կա­յում ար­դեն անց­յալ դար­ձած­նե­րին քծնե­լու ծի­սա­կար­գը, աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան վայ­րի­վե­րում­նե­րը, ի­րար բզկտե­լու էս­թե­տի­կա­կան հա­ճույ­քը և­ ա­մե­նա­սար­սա­փե­լին՝ պե­տա­կա­նութ­յու­նը կորց­նե­լու վտան­գը չէին կա­րող չազ­դել զգա­յուն, զգա­յուն, զգա­յուն հո­գի­նե­րի վրա: Ձեր հար­ցին կա­րող է պա­տաս­խա­նել հա­վա­սա­րակ­շիռ ինք­նագ­նա­հատ­ման կուլ­տու­րա ու­նե­ցո­ղը. ի վեր­ջո ըն­թեր­ցո­ղի հա­մար պետք է հի­շար­ժան լի­նի նյու­թը, իսկ քեզ ուղղ­ված դրվա­տան­քը թևեր է տա­լիս եր­ևի մեկ օր, դրա­նից հե­տո օ­րը շա­րու­նակ­վում է սո­վո­րա­կա­նի պես… Ա­յո՛, սկսնակ ժա­մա­նակ ա­ռա­ջին տպագր­ված նյու­թե­րիդ մա­սին կար­ծիք­նե­րը կար­ևո­րում ես, ու­րա­խա­նում, հե­տո այն դառ­նում է սո­վո­րա­կան, ա­վե­լի հե­տո՝ եր­բեմն ձանձ­րա­լի: Լավ գրող­ներ ու գրա­կա­նա­գետ­ներ ու­նենք, այդ ա­ռու­մով մտա­ծե­լու բան չու­նենք, բայց, ա՛յ, գրա­մո­լութ­յու­նը մտա­ծե­լու տե­ղիք է տա­լիս…
Այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ հի­շեմ լու­սա­հո­գի, շատ հար­գար­ժան մի մտա­վո­րա­կա­նի ա­նուն, ո­րի հետ զրու­ցելն իսկ հա­ճույք էր, ու­ներ գնա­հատ­ման կուլ­տու­րա. այդ ժա­մա­նակ, ճիշտն ա­սած, ի­րեն դեռ չէի ճա­նա­չում. Ա­լեք­սանդր Թոփչ­յա­նը մի օր զանգ տվեց ու խո­սեց իմ նոր տպագ­րած նյու­թի մա­սին… Շոյ­վե­ցի, այդ շատ դրա­կան բա­ռե­րից մի փոքր էլ ա­մա­չե­ցի…
Ի սրտե շնոր­հա­վո­րում եմ մեր լե­գեն­դար «Գ­րա­կան թեր­թի» 90-ամ­յա­կը. յու­րա­քանչ­յուր հա­մա­րը նման է ար­տիս­տի նոր դե­րա­կա­տար­մա­նը՝ մի օր հա­ջող է, մի օր՝ ոչ այն­քան: Շատ դժվար է թեր­թի հմայ­քը պա­հել, ե­թե այն միայն քեզ­նից չէ կախ­ված, հաս­կա­նում ենք, բայց դա ըն­թեր­ցո­ղին, մեղմ ա­սած, չի հե­տաքրք­րում. նա ու­զում է, որ մսի փո­խա­րեն խոտ չդնես իր ա­ռաջ: Գ­նա­հա­տում եմ «Գ­րա­կան թեր­թի» բո­լոր աշ­խա­տա­կից­նե­րի վաս­տա­կը, աշ­խա­տան­քը, շնոր­հա­կա­լութ­յուն եմ հայտ­նում երբ­ևէ այս թեր­թի վրա լիար­ժեք աշ­խա­տանք թա­փած մարդ­կանց: Թող նոր, մեծ հա­ջո­ղութ­յուն­ներ ու­նե­նա մեր թեր­թը, բայց նաև կցան­կա­նա­յի տես­նել նո­րա­ցում­ներ, ա­նակն­կալ­ներ, «պար­տա­դիր, ու­զած-չու­զած զե­տեղ­ված» բա­նե­րից շե­ղում, նո­րա­րա­րա­կան փայ­լա­տա­կում­ներ: Ի­հար­կե, հրա­շա­լի աշ­խա­տանք են տա­նում բո­լոր-բո­լո­րը, բայց ցան­կութ­յունս է՝ էլ ա­վե­լին տես­նել, դա բո­լո­րիս օ­գուտն է և­ ու­րա­խութ­յու­նը: Շ­նոր­հա­վո­րում եմ բո­լո­րիս, մաղ­թում վե­րելք, երկ­րին՝ ամ­րութ­յուն…

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։