Ռու­զան ԱՍԱՏՐՅԱՆ / «ՆՈՐԻՑ ԳԱՐՈՒՆ ԿԳԱ, ԿԲԱՑՎԻ ՎԱՐԴԸ…»

Ա­յո՛, բա­րե­կամ­նե՛ր, ան­պայ­ման գա­րուն է գա­լու, եր­բեմն ոչ միայն հո­ղը, նաև ազ­գերն են ի­րենց ըն­դեր­քում պահ­պա­նում դի­մա­դ­րութ­յան ծլու­նակ սեր­մե­րը, որ­պես­զի ազ­գի նա­հանջ տա­րի­նե­րին փար­թա­մո­րեն ծլար­ձա­կեն: Հա­յոց ազ­գի գա­րու­նը վաղ թե ուշ մեր լեռ­նե­րում ձյան հա­լոցք է սկսե­լու, որ­պես­զի Ե­ռաբ­լուր այ­ցե­լե­լիս ոչ թե ջեր­մո­ցա­յին վար­դեր տա­նենք, այլ մայր հո­ղի մեջ ա­ճեց­րած, հո­ղա­բույր վար­դեր, որ տղա­ներն զգան Հայ­րե­նի­քի ներ­կա­յութ­յու­նը…
Հաշ­ված օ­րեր են մնա­ցել գա­լիք տար­վան, շու­տով այս տա­րին էլ, փե­շերն հա­վա­քած, պատ­մութ­յան գիրկն է անց­նե­լու, և թող ին­քը գնա­լուց ա­ռաջ խոս­տո­վա­նի, թե ինչ տվեց մեզ և ինչ է տա­նե­լու… Ա­սում են՝ գնա­ցո­ղի ետ­ևից կա՛մ՝ լավ, կա՛մ՝ ո­չինչ:
Ու ես ա­սում եմ՝ մենք ապ­րել ենք, ապ­րում ենք ու պի­տի ապ­րենք: Մեր ա­մե­նա­մեծ զեն­քը ապ­րե­լու դի­մադ­րութ­յունն է, ո­րը, փառք Աստ­ծու, մենք կրում ենք մեր գե­նի խոր­քե­րում: Որ­քան էլ ու­զե­նամ շպար­ված ներ­կա­յաց­նել ի­րա­կա­նութ­յու­նը, միև­նույն է՝ իմ գրի­չը մշտա­պես թա­թախ­ված է մեր ազ­գա­յին ցա­վի մեջ, և նստ­ված­քը ցա­վոտ է, սա­կայն ե­կող տար­վան ու­զում եմ քնքուշ խոս­քեր ա­սել, հայ­ցե­լով, որ հա­յոց ազ­գին հա­րա­զատ զա­վա­կի նման է վե­րա­բեր­վե­լու… Ե­կեք ան­կեղ­ծո­րեն հրա­ժեշտ տանք անց­նող տա­րուն, լավ թե վատ՝ ու­նենք այն, ինչ ու­նենք, ե­ղա­ծը պետք է փայ­փա­յել ու պա­հել, և մ­տա­ծենք մեր բաց­թո­ղում­նե­րի մա­սին՝ լի­նենք միաս­նա­կան ու ա­վե­լի շի­տակ ինք­ներս մեզ հետ, ա­վե­լի գործ­նա­կան ու քչա­խոս, ա­վե­լի ազ­գա­յին, քան օ­տա­րա­մոլ, ա­վե­լի ծրագ­րա­յին ու հետ­ևո­ղա­կան, ա­վե­լի ար­ժե­հա­մա­կար­գա­յին… և հա­մախմ­բե­լով մեր մտա­վոր նե­րու­ժը՝ մեր գրչով ու բա­նա­կա­նութ­յամբ ա­ռաջ­նորդ լի­նենք հույ­սի, հա­վա­տի, սի­րո ու ար­դա­րութ­յան: Բե­ղուն գրիչ ձեզ, սի­րե­լի՛ գրող­ներ՝ նոր գրքեր ու նոր ա­սե­լիք, դի­մադ­րութ­յան հզոր ուժ ու ինք­նավս­տա­հութ­յուն քեզ, սի­րե­լի՛ ազգ:
Աշ­խար­հով մեկ սփռված հա­յութ­յո՛ւն, քո գա­լիք հաղ­թանակ­նե­րի հա­մար եմ բա­ժակ բարձ­րաց­նում՝ հա­մոզ­ված ու հաս­տա­տա­կամ: Ես ապ­րում եմ, քա­նի դու կաս, իմ ես-ը դու ես…