Լ­ևոն ՍԱՀԱԿՅԱՆ / ԱՊՐԵԼ ՈՒ ԱՊՐԵԼՈՒ ԵՆՔ…

Ար­ցախ­յան եր­րորդ պա­տե­րազ­մը (ո­րին մաս­նակ­ցել է նաև իմ որ­դին) սկսե­լու օր­վա­նից ան­ցել է մեկ տա­րի: Ս­յու­նիք երկ­րա­մասս և ­Հա­յաս­տան աշ­խարհս ապ­րում են ար­տա­քին թշնա­մի­նե­րի ճնշում­նե­րի տակ և ­ներ­քին թշնա­մի­նե­րի զզվեց­նող հա­չոց­նե­րի ու երկ­րա­քանդ գոր­ծու­նեութ­յուն­նե­րի պայ­ման­նե­րում: ­Հեր­թա­կան ան­գամ թուր­քի ա­մե­նա­զո­րեղ զեն­քը պա­տե­րազ­մում դար­ձավ հա­յի դա­վա­ճան տե­սա­կը: Իմ ու շա­տե­րի գլխա­վերևում կախ­ված են մնում հար­ցեր, ո­րոնց պա­տաս­խան­նե­րը զար­մա­նա­լիո­րեն ու­շա­նում են: Ին­չո՞ւ:
– Ին­չո՞ւ Ար­ցա­խի տա­րած­քի կենտ­րո­նա­կան և հ­յու­սի­սա­յին մա­սե­րում թշնա­մին չկա­րո­ղա­ցավ ճեղ­քել մեր պաշտ­պա­նութ­յու­նը նույն ԱԹՍ-նե­րի առ­կա­յութ­յան պայ­ման­նե­րում ու դա ա­րեց հա­րա­վում և ­հեշ­տութ­յամբ հա­սավ ­Շու­շի:
– Ին­չո՞ւ «­Հո­ղե­րը ծա­խած ա, նա­հան­ջեք» խոս­քով «պա­նի­կա» տա­րա­ծող­նե­րը ձեր­բա­կալ­ված և պատժ­ված չեն հա­սա­նե­լիք չա­փա­բա­ժին­նե­րով:
– Ին­չո՞ւ մե­ծա­հա­րուստ­նե­րի զա­վակ­նե­րը պա­տե­րազ­մի դաշ­տում չկա­յին:
– Ին­չո՞ւ մեր գե­րա­գույն շտա­բը պա­տե­րազ­մի միայն եր­րորդ օ­րը հաս­կա­ցավ, որ չենք կա­րող դի­մադ­րել թշնա­մուն:
– Ին­չո՞ւ «էշ-նա­հա­տակ» դառ­նալ չցան­կա­ցո­ղը և կռ­վի դաշ­տից փախ­չող­նե­րը պի­տի մնան ան­պա­տիժ:
– Ին­չո՞ւ մեր հայ­րե­նի­քի հետ վատ վար­վող­նե­րի հետ չենք կա­րո­ղա­նում հա­մար­ժե­քո­րեն վատ վար­վել…
Ա­մեն օր իմ տան կող­քով ՀՀ ԶՈՒ ավ­տո­մե­քե­նա­ներ են անց­նում, ուղ­ևոր­վում դե­պի Սև լիճ` ամ­րաց­նում են մեր սահ­մա­նա­պահ դիր­քե­րը: ­Տա­նում ու բե­րում են սահ­մա­նա­պահ զին­վոր­նե­րի ու սպա­նե­րի, տա­նում են սնունդ, զի­նամթերք, շի­նան­յու­թեր, տա­նում են հույս, բե­րում են հա­վատ: Այ­սօր իմ որ­դու և ­թո­ռան տա­րի­քի այդ տղա­նե­րի հետ եմ հո­գով, իսկ վա­ղը, երբ ան­հրա­ժեշ­տութ­յուն ա­ռա­ջա­նա, կլի­նեմ նրանց հետ և ֆի­զի­կա­պես: Իմ ներ­քին ես-ը հու­շում է, որ ա­մեն բան լավ է լի­նե­լու, և ­մենք մշտա­պես ապ­րե­լու ենք այս օրհն­ված ու սուրբ հո­ղի վրա:

***
­Կի­զում է հո­գիս կրակն ա­մո­թի,
­Դա­վա­ճան­նե­րը չեն հայտ­նա­բեր­վում.
­Մինչև ե՞րբ պի­տի ազ­նիվ հայն ապ­րի
Ա­նօ­րե­նութ­յան ժա­մա­նակ­նե­րում.
Թն­դա­նոթ­նե­րը էլ չեն դղրդում,
­Ձայ­նը չի լսվում ծանր ռում­բե­րի,
­Զին­վոր տղեր­քը շար­քեր են կազ­մել
­Ծաղ­կա­զարդ տես­քով հո­ղե թմբե­րի.
Ա՛խ, իմ հայ­րե­նի՛ք, գո­ղերդ ան­կուշտ
Եվ տա­կանք­ներդ՝ ե­ռե­րե­սա­նի,
­Մենք զենք չու­նե­ցանք
անհ­րա­ժեշտ պա­հին
Ու դի­վա­նա­գետ մի շնոր­հա­լի.
Վր­դով­ված ջրերն ա­փին են տա­լիս,
Փր­փուր են թքում քա­րե­րի վրա,
Ծն­կած դի­մում եմ ես հա­յի աստ­ծուն,
«ՊԱՅՔԱՐ» են գո­չում աչ­քե­րը նրա…
գ. Ակ­ներ