Էլ­ֆիք ԶՈՀՐԱԲՅԱՆ

 

Մի 30 տա­րով մե­ծա­ցանք… Իմ սե­րունդն ա­մեն ին­չից քիչ-քիչ տե­սավ… Կռ­վի օ­րե­րին Ար­ցա­խից կի­նո­ռե­ժի­սոր Ջի­վան Ա­վե­տիս­յանն է կապ­վել. «Էլ­ֆի՛ք, քա­ջա­լե­րող խոսք ձայ­նագ­րիր, շուտ ու­ղար­կիր: Ար­ցա­խի հան­րա­յին ռա­դիո­յով ե­թեր է գնա­լու. մար­դիկ նկուղ­նե­րում, թաքս­տոց­նե­րում, խրա­մատ­նե­րում պետք է լսեն. ըն­դա­մե­նը 59 վայրկ­յան»:
Չի ստաց­վում, կե­սից ձայնս դո­ղում է, կո­կորդս՝ սեղմ­վում: Նո­րից… ու այդ­պես` մի 30 րո­պե: «­Չէ՛, դու բա­նի պետք չես: Բա 25 տա­րի բե­մում ես, ի՞նչ ե­ղավ պրո­ֆե­սիո­նա­լիզմդ,- պա­խա­րա­կում եմ ինքս ինձ,- ա­մո՛թ քեզ»: Վեր­ջում ինձ հա­վա­քում եմ: Կար­ծես թե ստաց­վեց: Թեթ­ևա­ցած ու­ղար­կում եմ: Կի­նո­ռե­ժի­սո­րը շատ գոհ էր, բայց ես էի դեռ կար­կա­մած: Նոր զգա­ցո­ղութ­յուն էր: Դա էլ ան­ցավ: Թի­կուն­քի հա­մախմբ­ված աշ­խա­տան­քից հիա­ցած էինք. դա էն բա­ռը չէ. հպար­տութ­յու­նից սեն­տի­մեն­տալ էինք դար­ձել: Ռե­ժի­սոր Հա­րու­թը բազ­միցս խնդրել էր՝ պիես գրի զին­վո­րի մա­սին, քո՛ ոճն եմ ու­զում՝ սա­տի­րիկ-հու­զա­կան, սուր: Հայ դա­սա­կան դե­րա­սա­նու­հի Սի­րա­նույ­շը՝ բե­մի խե­լառ նվիր­յա­լը, ան­գամ որ­դու դին դրած ժա­մա­նակ հա­յե­լու մո­տով անց­նե­լիս ու­սում­նա­սի­րում էր՝ ինչ­պի­սի տեսք ու­նի մայրն այդ հո­գե­վի­ճա­կում… Թի­կուն­քից ա­մեն վայրկյանն օգ­տա­գոր­ծում էիր՝ օգ­նե­լու ին­չով կա­րող ես… Չն­չին բան… Իսկ մյուս կող­մից էլ, պիե­սը գրվում էր մեջս, քա­նի որ, զրու­ցե­լով ի­րա­կան կեր­պար­նե­րի հետ, գրե­լու նյու­թեր էի հա­վա­քում: Չ­գի­տեին, որ թա­քուն գրի եմ առ­նում, թե չէ չէին ա­սի: Վս­տա­հում էին ի­րենց ա­մե­նան­վի­րա­կան-ին­տիմ հո­գե­վի­ճակ-մտո­րում­նե­րը: Ս­յու­ժեն սյուր­ռեա­լիս­տա­կան ստաց­վեց. ռե­ժի­սո­րի աչ­քե­րը լցվե­ցին, խնդրեց՝ ընդ­հա­տեմ. «­Չեմ կա­րող դա ա­նել, չեմ դի­մա­նա… Ժա­մա­նակ պետք է անց­նի, վեր­քը թարմ է… Ըն­կեր­ներ եմ կորց­րել»: Ես էլ չգրե­ցի: Դա էլ ան­ցավ: Դո­կուդ­րա­մա­յի ի­րա­կան հե­րո­սը պի­տի ա­սեր. «­Գի­շե­րը որ խո­սա­ցինք ե­րեկ, դրա­նից հե­տո 4 հո­գով մտել ենք 30 հո­գա­նոց պոս­տը, հեր­թով բո­լո­րին ոչն­չաց­րել ենք, մե­նակ ես 8 հո­գու եմ սպա­նել, մեր տղեր­քը ե­կել են պոս­տը վե­կա­լել: Դա­նա­կը դրել եմ, կո­կոր­դը կտրել, որ ձե­նը չհել­նի… Հորս արև ես խան­գար­վել եմ: Ի վի­ճա­կի չեմ… Ես չեմ կա­րա ա­մեն օր մարդ սպա­նեմ: 3 ան­գամ գե­րի ընկ­նե­լուց եմ պրծել…»: Աղ­ջիկ­նե­րի հու­մո­րա­յին գրա­ռում­նե­րով քաղց­րա­վե­նիքն ան­գամ ուժ էր տա­լիս տղեր­քին: 6-ամ­յա ե­րե­խան հատ-հատ ըն­կույզ էր վա­ճա­ռում, որ գու­մարն ու­ղար­կի ա­ռաջ­նա­գիծ: ԲԱՅՑ. բա ան­կար­գու­կա­նոն վի­ճա՞­կը ո­րոշ տե­ղե­րում, ուր շու­նը տի­րո­ջը չէր ճա­նա­չում, ռազ­մա­դաշ­տի սել­ֆի­նե՞­րը՝ աչք կո­խե­լու հա­մար, ո­րոշ «կա­մա­վո­րա­կան» բի­ձե­քի «ալ­կա­շութ­յո՞ւ­նը», ե­րի­տա­սարդ­նե­րին խան­գա­րե՞­լը, հրա­մա­նա­տար­նե­րին չեն­թարկ­վե՞­լը, ո­րոշ բարձ­րաս­տի­ճան­նե­րի մե­ծա­մո­լութ­յունն ու դա­վա­ճա­նութ­յուն­նե՞­րը… Աշ­խար­հի ա­մե­նա­մեծ հու­մա­նիստն էլ լի­նենք՝ միակ բա­նը, որ չի ներ­վի, հայ­րե­նի­քի դա­վա­ճա­նութ­յունն է… Հ­րա­պա­րա­կա՛վ պետք է դա­տել նրանց… Ա­մեն ինչ մի պահ կար­ծես դար­ձավ ա­նի­մաստ… Մ­նաց թպրտա­ցող ան­հանգս­տութ­յու­նը, ապ­րե­լու ի­մաս­տը կրկին հայտ­նա­բե­րե­լը դար­ձավ պա­րա­դոք­սալ-ծի­ծա­ղե­լի: Նժ­դեհն իր գրով զրու­ցում է մեզ հետ, է­լի՛ չենք լսում: Ա­վե­լի՛ շատ լռե­լու տրա­մադ­րութ­յուն կա… Դա էլ կանց­նի… Գլ­խի­վայր շրջվե­ցին չա­փա­նիշ­ներն ու պատ­կե­րա­ցում­նե­րը հայ­րե­նի­քի և կ­յան­քի մա­սին… Հի­մա ա­վե­լի ա­ռար­կա­յա­կան հաս­կա­ցա աբ­սուր­դի ժան­րի ստեղ­ծու­մը հա­մաշ­խար­հա­յին պա­տե­րազ­մից հե­տո… Դեռ մի դար էլ խել­քի չենք գա… Ու­ժեղ­ներն էլ են եր­բեմն պարտ­վում, բայց՝ ար­ժա­նա­պատ­վո­րեն… Սա՛ էլ կանց­նի… 6-րդ սերն­դի զենք է պետք… Ամ­րա­նալ է պետք… Մ­նաց­յա­լը՝ լռութ­յուն…

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։