­Հաս­միկ ՀԱԿՈԲՅԱՆ / ԱՐՏԱՀԵՐԹ ԸՆՏՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ… ԵՎ ՍՊԱՍԵԼԻՔՆԵՐ

Ար­ցախ­յան պա­տե­րազ­մից հե­տո մեր եր­կի­րը հայտն­վել է շատ ան­կա­յուն քա­ղա­քա­կան ի­րա­վի­ճա­կում:
Պա­տե­րազ­մը, ո­րը մարդ­կա­յին ու տա­րած­քա­յին լուրջ կո­րուստ­նե­րի ա­ռիթ է հան­դի­սա­ցել, մարդ­կանց ո­րո­շա­կի խմբի մոտ կա­ռա­վա­րութ­յան հան­դեպ տրա­մա­բա­նա­կան անվս­տա­հութ­յուն է ստեղ­ծել: Բայց կար­ծում եմ, որ ար­տա­հերթ ընտ­րութ­յուն­նե­րի ու իշ­խա­նա­փո­խութ­յան հար­ցը ոչ այն­քան մարդ­կանց այդ խմբի հրա­մա­յա­կանն է, որ­քան ընդ­դի­մա­դիր ան­հատ­նե­րի ու կու­սակ­ցութ­յուն­նե­րի, ո­րոնք հար­մար ա­ռիթ են ստա­ցել՝ կրկին իշ­խա­նութ­յան վե­րա­դառ­նա­լու:
Մեծ հաշ­վով, ես ինքս կա­յու­նութ­յան կողմ­նա­կից եմ և հա­ճա­խա­կի իշ­խա­նա­փո­խութ­յուն­ներն ու հե­ղա­փո­խութ­յուն­նե­րը բա­ցա­սա­կան եմ գնա­հա­տում, ա­վե­լի շատ հակ­ված եմ մշա­կու­թա­յին, է­վոլ­յու­ցիոն զար­գա­ցում­նե­րով ըն­թա­ցող կա­յու­նութ­յան հաս­տատ­ման և­ ոչ հե­ղա­փո­խա­կան ու հա­ճա­խա­կի իշ­խա­նափո­խութ­յան գնա­ցող գոր­ծըն­թաց­նե­րի: Սա­կայն, մյուս կող­մից, կար­ծում եմ՝ երկ­րում ստեղծ­ված ծայ­րա­հեղ լար­ված այս մթնո­լոր­տը հնա­րա­վոր կլի­նի ո­րո­շա­կիո­րեն լից­քա­թա­փել ար­տա­հերթ ընտ­րութ­յուն­նե­րով: Ե­թե կու­զեք, ար­տա­հերթ ընտ­րութ­յուն­նե­րը ընդ­դի­մութ­յու­նից ոչ պա­կաս հենց իշ­խող կու­սակ­ցութ­յանն ու Նի­կոլ Փա­շին­յա­նին են պետք՝ ժո­ղովր­դի կող­մից ի­րենց իշ­խա­նութ­յան տրված քվեն ու վստա­հութ­յու­նը վերս­տու­գե­լու հա­մար: Ի­հար­կե, ե­թե բո­լոր կող­մե­րից պահ­պան­վեն ազ­նիվ մրցակ­ցա­յին կա­նո­ննե­րը, ձայ­նե­րի առք ու վա­ճառք կամ իշ­խա­նա­կան ռե­սուրս­նե­րի կի­րա­ռում չլի­նի, ա­պա մենք ա­կա­նա­տես կլի­նենք նոր քա­ղա­քա­կան դաշ­տի ձևա­վոր­ման, ո­րում ա­ռա­վել մեծ տեղ կու­նե­նան ընդ­դի­մա­դիր կու­սակ­ցութ­յուն­նե­րը, ինչն էլ իր հեր­թին կա­րող է նա­խադր­յալ ստեղ­ծել՝ ա­ռա­վել լուրջ ու պա­տաս­խա­նա­տու քա­ղա­քա­կան երկ­խո­սութ­յուն­նե­րի, և­ ա­ռա­վել մեծ պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն՝ դրված իշ­խող քա­ղա­քա­կան ու­ժի ու­սե­րին՝ հստակ ծրագ­րեր ներ­կա­յաց­նե­լու ու անվ­րեպ գոր­ծե­լու:
Մ­յուս կող­մից՝ վերջ­նա­կան կա­յու­նութ­յուն, ցա­վոք սրտի, մեր երկ­րում դեռ եր­կար ժա­մա­նակ չի հաս­տատ­վի:
Պատ­մա­կան ու ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան գոր­ծըն­թաց­նե­րի ա­ռու­մով, մեր եր­կի­րը գտնվում է այն­պի­սի շրջա­փու­լում, որ դեռ հե­ռու է կա­յուն երկ­րի տես­լա­կան փայ­փա­յե­լու ե­րա­զան­քը:
Ցա­վոք, ա­ռա­ջի­կա տա­րի­նե­րին ան­վեր­ջա­նա­լի շա­հար­կում­նե­րի ա­ռիթ են դառ­նա­լու հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան, հայ-թուր­քա­կան հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րը, սահ­ման­նե­րը բա­ցե­լու կամ փակ պա­հե­լու և Ար­ցա­խի կորց­րած հատ­ված­նե­րը վե­րա­դարձ­նե­լու կո­չե­րը:
Եվ մեր երկ­րին ի­րա­պես ան­հրա­ժեշտ բազ­մա­թիվ մշա­կու­թա­յին, տնտե­սա­կան, սո­ցիա­լա­կան բա­ղադ­րիչ պա­րու­նա­կող երկ­խո­սութ­յուն­ներ դուրս են մնա­լու քննար­կում­նե­րի շրջա­նա­կից: