***
Անծիր է ոսկե լույսն իրիկնային,
Ապրիլյան զովը` քնքուշ ու խաղաղ:
Ուշացել ես դու ձիգ տարիներով,
Բայց, այնուհանդերձ, գոհ եմ, որ եկար:
Նստի՛ր իմ կողքին, մոտի՛կ ավելի,
Նայիր մտերիմ, ուրախ աչքերով:
Ահա կապտավուն այս տետրակը` լի
Մանկական իմ պարզ թոթովանքներով:
Ների՛ր, որ կյանքս մատնել եմ վշտին
Ու արեգակով շատ քիչ եմ արբել:
Ների՛ր ինձ, ների՜ր, որ կյանքիս ճամփին
Ես շատերին եմ քո տեղը դրել:
***
Սառնամանիքից ու քամուց հետո
Ջեռ կրակի մոտ հաճելի էր շատ.
Սիրտս աչքաթող արի ես այնտեղ,
Ու այն գողացան ինձնից աննկատ:
Ձգվում է շռայլ տոնն ամանորյա,
Թաց են նոր տարվա շքեղ վարդերը:
Իսկ կրծքիս ներքո հիմա էլ չկան
Ճպուռի ծանոթ այն թրթիռները:
Ախ, հեչ դժվար չէ գուշակել գողին,
Իսկույն մատնում են աչքերը նրա:
Լոկ դողում եմ, որ ուր որ է շուտո՛վ,
Իր ավարը հենց ինքը ետ կտա:
***
Կմոռանա՞ն ինձ – ա՜յ թե զարմացրին,
Ինձ մոռացել են մի հարյուր անգամ.
Հարյուր անգամ ես իջել եմ շիրիմ
Ու գուցե նաև հիմա ես չկամ:
Իսկ մուսան իմ` խուլ, կուրացած, անձայն,
Ինչպես հատիկը, փտել է հողում,
Որ ելնի մոխրից փյունիկի նման
Ու հանց աղավնի հառնի եթերում:
***
Մտերմության մեջ մարդկանց
սահմանագիծ կա թաքուն,
Որ հասու չէ երբևէ ո՛չ կրքերին, ո՛չ սիրուն,
Թող որ շուրթերն են ձուլվում լռության մեջ մի կիզուն,
Ու սրտերը խենթացած`
պատառոտվում ու պոռթկում:
Ընկերությունն է անգամ անուժ այստեղ ու անզոր,
Նաև` վսեմ, երջանիկ տարիները այն վառման,
Երբ անկաշկանդ է հոգին, դեռ օտար ու անսովոր`
Դանդաղ տանջող հեշտանքին,
թակարդներին ցոփության:
Ցնորյալներ են նրանք, ովքեր դրան են ձգտում,
Ովքեր հասել են արդեն`
լի թախծությամբ մի անափ…
Հիմա քեզ պա՞րզ է արդեն, թե ինչու չի տրոփում,
Չի բաբախում խենթորեն սիրտս էլ քո ձեռքի տակ:
***
Օ՜, սիրո հուշեր, ծանր եք ինձ համար.
Իմ բախտն է` երգել, կիզվել ձեր ծխում,
Իսկ այլոց համար` դուք բոց մի խաղաղ,
Որը լոկ մրսած սրտեր է բուժում:
Որ կուշտ տաքացնեն մարմիններն իրենց,
Իմ արցունքներն են նրանց հարկավոր…
Հանուն դրա՞ եմ ես երգել, Տե՛ր իմ,
Հանուն դրա՞ եմ ապրել լոկ սիրով:
Տո՛ւր ինձ այնպիսի մի թույն, որ խմեմ,
Ու կապվի լեզուս, համրանամ մեկեն,
Անփառունակ իմ այս փառքը դժխեմ
Լվա մոռացմամբ դու մի լուսեղեն:
ՍԵՐ
Մերթ օձի պես կծկվելով`
Կախարդում է սիրտդ կարծես,
Մերթ պատուհանից օրերով
Ղունղունում է աղավնու պես:
Մերթ շողում է եղյամի մեջ`
Չքնաղ պսակ մի ծաղկավառ…
Բայց և թաքուն ու մշտարթուն`
Քեզնից խլում քուն ու դադար:
Քաղցր է լսել լացը նրա
Ջութակի մեղմ աղոթքի մեջ…
Օ՜, փորձա՛նք է գտնել նրան
Դեռ անծանոթ ժպիտի մեջ:
***
Արքայա՛զն իմ, չէ, ես նա՛ չեմ,
Ում տենչում ես, իմ մեջ փնտրում,
Շուրթերը իմ վաղուց արդեն
Գուշակում, էլ չե՛ն համբուրում:
Մի՛ կարծիր, թե տենդի մուժում
Կամ տրտմության մեջ մի լռին,
Դժբախտություն եմ ես գուժում.
Դա ընդամենն արհեստն է իմ:
Ես կարող եմ սովորեցնել`
Ոնց երազը կոչել կյանքի,
Ինչպես ընդմիշտ ընտելացնել`
Ինչ սիրվել է թեթևակի:
Փա՞ռք ես ուզում` ինձնից վստահ
Խորհուրդ հարցրու, չե՛ս փոշմանի:
Բայց, հավատա, ծուղակ է դա,
Ուր խինդ ու լույս քեզ չե՛ն գտնի:
Դե, իսկ հիմա դու տուն գնա,
Այն, ինչ եղավ, տո՛ւր մոռացման,
Մեղքիդ համար, հանգի՛ստ, Տիրոջն
Ինքս կտամ մի պատասխան:
***
Թե՛ արտ եմ տեսել ես կարկտահար,
Թե՛ հոտ ու նախիր` բռնված ժանտախտով,
Խաղողի ողկույզ ու վազ ցրտահար`
Սառնամանիքի ավերից հետո:
Հիշում եմ նաև, տեսիլքի նման,
Ես տափաստանի հրդեհն ահարկու…
Սարսափելի է ինձ համար, սակայն,
Ամայացումը տանջված քո հոգու:
Աղքատներ շատ կան: Նաև դո՛ւ եղիր,
Ցամաք, անարցունք քո աչքերը բա՛ց,
Պաղ կացարանն իմ լույսով կհեղի
Աղոտ, անկենդան փիրուզը նրանց:
***
Թաղի՛ր, դո՛ւ թաղիր ինձ, քամի՛,
Հարազատները իմ չեկան,
Ինձ վրա մեղմ շունչն է հողի
Ու երեկոն թափառական:
Քեզ պես ես էլ ազատ էի,
Բայց երևի թե չափն անցա,
Ահա անշունչ ու պաղ իմ դին.
Նայիր` կողքիս ոչ ոք չկա:
Ծածկիր դու սև իմ վերքն այս մութ`
Շղարշով լուռ, մեղմ իրիկվա,
Հրաման տուր` մուժն այս կապույտ
Նոր սաղմոսներ վրաս կարդա:
Որպեսզի ես թեթև ու հեշտ
Հանձնվեմ իմ քնին վերջին,-
Սեզերի հետ դու աղմկի՛ր
Գարնան, խե՛նթ իմ գարնան մասին:
***
Քսանմեկն է: Գիշեր: Օրը` երկուշաբթի:
Քաղաքի գծերը ջնջվել են մուժում:
Ո՞ր անբանն էր` մի օր իրենից հորինեց,
Թե աշխարհում նաև սեր է լինում:
Ու ձանձրույթից գուցե և կամ ծուլությունից
Ամենքն հավատացին ու ապրում են այդպես.
Հանդիպումներ տենչում, դողում բաժանումից
Եվ սիրային երգեր երգում կարոտակեզ:
Բացվում է գաղտնիքը, սակայն, ոմանց համար,
Ու պաղ լռություն է իջնում նրանց վրա…
Մի օր դա հասկացա ես շատ պատահաբար
Եվ հիվանդ եմ կարծես մինչև հիմա:
***
Դու կարծում էիր, թե ե՛ս էլ նա եմ,
Ում կարող են հեշտ մոռացության տալ.
Որ լաց-աղերսով ես կթափառեմ
Աշխետ նժույգիդ սմբակների տակ:
Կամ հեքիմներից կսկսեմ խնդրել
Արմտիքներ ու ջուր հմայական,
Որ քեզ ուղարկեմ ահարկու նվեր`
Անուշ թաշկինակն իմ նվիրական:
Անիծվա՛ծ լինես: Չէ, ո՛չ հառաչով,
Ո՛չ հայացքով չեմ դիպչի պիղծ հոգուդ:
Երդվում եմ, սակայն, եդեմյան այգով,
Երդվում եմ Տիրոջ պատկերով զորեղ,
Վառ գիշերների վկա մեր որդով-
Չե՛մ վերադառնա քեզ մոտ էլ երբեք:
Ռուսերենից թարգմանեց
Լևոն ԲԼԲՈՒԼՅԱՆԸ