ԺԱՄԱՆԱԿԻ ԳՐՈՂԸ / Թովմա ՔԱՀԱՆԱ (ՎԱՀԱՆ) ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ

Ես հիշում եմ Գրիգոր Լուսավորչի՝ Աստծու հետ զրույցներից մի հատված (էլ ո՞վ կարող էր Նրա հետ պարզ խոսելու հնարավորություն ունենալ, եթե ոչ նա): Այդ հատվածը շատ դիպուկ է բնորոշում մեր ազգի ուղին, մեր ազգի ընթացքը, մեր պատմության բոլոր ժամանակները և, բնականաբար, այս ներկա ժամանակը: Գրիգոր Լուսավորիչը հարցնում է. «Տեր Աստված, դու չես լքի, չէ՞, այս ժողովրդին (նկատի ունի մեզ)»: Աստված պատասխանում է. «Ես երբեք չեմ լքի այդ ժողովրդին, բայց սուրն ու սուգը միշտ կախված են լինելու նրա գլխավերևում, որպեսզի նա իմ ճանապարհից չշեղվի»: Այս բառերում խտացված են մեր ժողովրդի ամբողջ անցյալը և ներկան, հավատի և գոյության համար պայքարը, փորձությունների և նեղությունների պատճառը, թշնամիների առատությունը և մեզ ոչնչացնելու բազմաթիվ փորձերը: Մեր մշակույթը (բնականաբար և գրականությունը) ձևավորվել է Աստծու այդ ծրագրի ներքո: Մեր ժամանակի հայ գրողը, ինչպես դարեր առաջ, այսօր էլ իր ստեղծագործությամբ կրողն է Քրիստոսով մեզ տրված խաչի: Ոչ մի գրող չի շրջանցել (և չէր էլ կարող) քրիստոնեական հոգուց բխող մտքերը, ցանկությունները, գալիքի տեսիլքը:
Ի՞նչ է մեր ժամանակը, այսինքն՝ վերջին երեսուն տարին. ազգային զարթոնք, Արցախյան գոտեմարտ, խորհրդային կարգերի փլուզումից հետո՝ սոցիալական շերտավորում և անհավասարություն: Հայ գրողի համար լուրջ մարտահրավեր է Արևմուտքից եկած հիվանդությունը՝ նյութապաշտությունը: Նյութը խժռել է մեր ամբողջ գիտակցությունը, ախտահարել մեզ մինչև հոգու խորքերը: Մենք, ըստ էության, ուրիշ բանի մասին ի վիճակի չենք մտածելու, մեր ամբողջ հոգսը նյութն է: Այդ են քարոզում հեռուստատեսությունը, ռադիոն, համացանցը. այն մեր ժամանակի աստվածն է: Եվ ահա այս պայմաններում ուրիշ բան քարոզելը և դավանելն ուղեկցվում են ամեն տիպի զրկանքներով և անտարբերությամբ: Անշուշտ, ճշմարիտ գրողն իր տեղում է, և ապագան դեռևս կխոսի մեր ժամանակի և գրողի մասին: Սակայն ես, որպես հոգևորական և հոգևորի կապը գրականության հետ արժևորող բանաստեղծ, կցանկանայի, որպեսզի մեր գրողը ուշադրություն դարձներ այն հանգամանքին, որ դարերի ընթացքում հայ գրական գործիչը եղել է Եկեղեցու հետ կապված և աղոթքով է սկսել իր օրը: Գուցե դա օգներ ավելի լավ ըմբռնել ժամանակը, ավելի արդյունավետ օգտագործել շնորհը, ավելին անել: Ես համոզված եմ, որ ապագայում հենց այդպես էլ կլինի: «Հացն առանց օրհնողի հաց չէ, և ջուրն առանց աղբյուրի համ չունի»,- ասում է ժողովուրդը:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։