Այն պարտեզը, որ ես մտա ծեգին դեռ,
Լի էր համերով և գույներով հուրհուր-
Աշխարհը գեղահունչ մի երգեհոն էր,
Իսկ սրտինս՝ անվերջանալի նոկտյուրն:
Երաժշտության հոծ փոթորկի միջից
Եվ կրքերի միջից ձև ու համերի
Տերն ուղարկել էր նախ քո երազը ինձ
Եվ ապա քեզ՝ որպես երազի մարմին:
Պետք չէր գուցե թե այդքան շատ ամառ ու սեր
Ինձ նման մեկին՝ ապրող քամու թևին…
Ինձ քեզանից մնաց շղարշի մի ծվեն,
Մի ծայրը ձեռքիս, մեկը հողմերի:
… Երբ մարդ ուզում է ետ բերել վերստին
Խավարում հածող անցյալը սիրելի,
Սովորաբար աչքերը փակում է պինդ,
Վերանում բզզոցից չնչին պահերի:
Վեհացման մեջ այդ՝ Աստծո նվեր,
Ձգվում հեռուներից, աշխարհներից անդի
Գալիս հյուսվում է պատկերը թել-թել
Փակ կոպերիդ տակ: Որ բացես` կցնդի…
… Մի օր թե ընդմիշտ փակեմ աչքերս,
Միայն նրա համար, որ, սիրելի՛ս, դու
Գաս ամենևին կոպերիս տակ լցվես,
Եվ աշխարհում ինձնից մնա մի նոկտյուրն:
ՈՄԱՆՔ
Վազում են, թռչում, սլանում անհագ,
որ ամեն ինչից և ամեն ոքից ընկնեն առաջ,
անգամ մայր ժամանակից, անգամ
նետաձիգներից կյանքի ու նետերից մահվան:
Տե՛ս, որոշ օձեր ահա սողում են արդեն
սառույցների մեջ և ձյուների վրա,
երբ դեռ ամռան հետ հաշիվները կարգին չեն մաքրել,
երբ դեռ դիմացը մի ամբողջ աշուն կա:
ԵՐԿՈՒ ՄԱՐԴ, ԵՐԿՈՒ ԹԻԹԵՌ
ՈՒ ԵՐԿՈՒ ՔԱՌԱՏՈՂ
– Ինչի՞դ են պետք ձմռան կեսին
թիթեռորսիչ այս ցանցերը,
նետի՛ր, տղա՛ս, սահնակդ ա՛ռ,
սահիր ձյունե սահանքներով:
Վաղ գարնանը, երբ ետ եկան ծաղիկները,
կյանքը խայտաց արևի տակ,
տղաս կանչեց.- Հայրի՛կ, նայիր,
երկու թիթեռ ի՞նչ են բերում:
– Թիթեռորսիչ ցանցերն են քո բռնած բերում:
Ել, ընդունիր:
ԽԱՉՄԵՐՈՒԿՈՒՄ՝ ԵՐՋԱՆԻԿ ԿՅԱՆՔԻ ՍՊԱՍԵԼԻՍ
Վերջին ամպրոպը թնդաց շառաչուն,
շրխկաց անձրևը պաղ համազարկով,
ես մոլորվել էի խաչմերուկում,
չգիտեի ո՞ւր գնամ, չգիտեի՝ ո՞ր կողմ:
Ձեռքիս փաթեթ էր, թրջված, կախ ընկած
շշի բերանից գինին թափվում էր, գնում-
շուրջս հուժկու վազք էր դեպի Նոյյան տապան,
իսկ ես ժպտում էի՝ չիմանալով՝ ում:
Հանկարծ շրջվեց ինձ ամբոխը խելահեղ,
գոչում էին իրար զարհուրանքով նսեմ.
– Հապա նայեք դուք, այս մարդուն նայեք,
սա դուրս չունի, սրանը միայն ներս է…
Ինձ տանում էր անձրևը՝ լուծած իր մեջ,
ես դառնում էի երջանիկ ծիծաղող ջուր,
տեղումս գինու շիշ էր… Մի կին ուզեց
վերցնել, բայց փոշմանեց, չգիտեմ ինչու:
ՈՒՐԻՇ ՏԵՂ ԵՆ ԳՆՈՒՄ ՄԱՐԴԻԿ
Ընկերոջս՝ Վրեժ Իսրայելյանին
Բարձրացել է ձեռքը՝ ափի մեջ սեղմած զենքը զազիր,
սպանելու վճիռն եփված է, ինչպես թույնն օձի գլխում…
ահա դահիճն ու զոհը աշխարհը կիսած երկու մասի,
ահա Կայեն-Աբելի դերակատարներն անագորույն:
Այս արնոտ տեսարանից հետո չհավատաք դուք,
թե թոշնում են վարդերն ամառանոցի պարտեզում-
թե տանը տղամարդը չի ասի հուզիչ մի սուտ,
թե կինը ճշմարտությունն է ասելու ամուսնուն:
Ապա ձյունն է իջնում ու ծածկում է իր տակ
սև դավերի հովիտները շղարշով անբասիր,
ապա հորդում-գալիս են ջրերը սրբազան,
բայց ո՞ւր տանեն մեղքը, որ այս երկրից դուրս լինի:
Ով թեքում է երկիրն հունից և խոսքը՝ Աստծուց,
պատասխանը միայն արտն ու հնձվորն են տալիս-
գոհ եմ, հա՛յր, որ ինձ արտ տարար քեզ հետ դու,
և ինչ մնաց քեզնից՝ ցորեն է, ուրիշ ոչինչ…
…Երբ ես իջնում էի Զանգվի կիրճով խմած թեթև,
մի աշուն էր փռվել դեմս, բղավելու մի աշուն,
իմ սիրտը թռչում էր ինձնից մանկան գնդակի պես,
ես վազում էի, վազում էի ու չէի հասնում:
Իսկ վերևում քաղաքն էր, նպատակ էր ու ձախողում,
և ձեռքն է բարձրացած՝ ափի մեջ սեղմած զենքը զազիր…
Համենայնդեպս մարդկությունն ուրիշ տեղ է գնում,
ուրիշ տեղ ենք գնում մարդիկս՝ առանձին-առանձին:
ԴԵՊԻ ՏՈՒՆ
Նա մաշված էր խիստ, թոքերում կեզ հևոց:
Կյանքը մայրամուտ էր: Եվ օրն էր մայրամուտ,
նա իր դժնատես հողում չորոսկոր
սպանվելով ծառի փոսեր էր փորում:
Հողից դուրս կորզած քարերը մեծ ու փոքր,
խմբված մի կողմ ինչպես գերիների կույտ,
նայում էին թշնամու մութ հայացքով
մեռելի հանգիստ կյանքից իրենց զրկած մարդուն:
Իսկ փոսերը նայում էին նրան կնոջ սիրով,
գինեվետ կրքով կանչում էին՝ ներս մտնել-
և նա՝ բացված այդ փոքրիկ անդունդներով
շտապում էր տուն՝ քանի դեռ օրը չէր մթնել:
ԵՐԱՆԻ ԶԱՏԻԿՆԵՐՆ ԻՆՁ ԳՈՐԾԻ ԸՆԴՈՒՆԵՆ
Լուրջ կատակ էր կյանքս, որ ես ապրեցի
վրաս առած ուրիշի նեղ շորի նման,
օրերը թափվեցին դեմս-թալանված խեցիք,
Դե քջջիր, տղա՛ս, որ գտնես մի բան…
Երբեմն խոսեցի, և խոսքս վագոնում փակ
հնչեց անհաճո՝ որպես օտար մանկան լաց…
Այստեղ չգտան իրար ոտքերս ու ճամփան,
այստեղ եկողն արդեն համարվում էր գնացած:
Երբ տեսա լեռներ՝ գլխատված կատարներով,
և լսեցի բառեր, ուր չէր բնակվում Աստված,
ես կասկածեցի այդժամ՝ Կեսարին արդյոք
խփողներից մեկն էլ ես չե՞մ եղել հանկարծ:
Ու ոտքս դրեցի շեմին, իբրև թե գնում եմ արդեն,
բայց չունեմ անգամ հեռանալու շնորհք…
Երանի զատիկներն ինձ գործի ընդունեն
ոտնահետքերում իմ հոր, հողի գուղձերում:
ԿՆՈՋ ԱՄԱՌ
Կնոջ ամառ, արեգակի շողից կախված ծաղրածու,
որ կանացի երակներով վազեցնում ես ալ վարդեր,
ետքից թողնում մեղվապարսը սիրանոթից տղամարդու,
ստիպելով, որ վազվզեն վարդ ու մեղու խելահեղ,
գիտակցության ու երազի դաշտը անեն ոտնատակ:
Կնոջ ամառ, անուրջներից հյուսված թռչող գորգ ես դու՝
փռված վերջի վրա կյանքի տաք փռվածքով ցանկալի-
ոտք դնելու համար այնտեղ և ցած գահավիժելու
շարվածներիս հերթը գալիս է սկզբից աշխարհի՝
գիտակցության ու երազի դաշտն անելով ոտնատակ: