* * *
Ես
ամայի ճանապարհին,
հեռվում շողում էր աստղը
և կանչում…
Ցուրտ էր:
Հոգիս
վստահելով Աստծուն
քայլեցի
դեպի աստղը անծանոթ…
Քայլեցի,
իսկ տարածությունը
մեր միջև
չէր կարճանում…
Մինչդեռ դարերը
հոսում էին,
նրանք հոսում էին,
երկիրը լողում էր
շրջանագծերով…
Ճանապարհաքարը
լալիս էր ոտքերիս տակ:
Մարդիկ
ցախ էին վառում
ճամփեզրին…
Ե՛վ ցուրտ էր,
և՛ տաք…
* * *
Չեմ հավատում
որ կրկին տեսնում եմ քեզ,
որ քո անհոգ
գերության մեջ եմ,
որ ինձ հետ է նորից
աչքերիդ
հրաշքը փիրուզե…
Որ կարող եմ կրկին
աշխարհն իմ մեջ առնել
ու չտալ քեզ
ոչ մեկի,
ոչ մի դեպքում,
երբեք…
* * *
Ես վախենում եմ…
Բայց ինչից՝ չգիտեմ:
Թվում է՝
հետապնդում են ինձ
ասիական նախիրը,
ասիական տափաստանը,
ասիական իրականությունը
և զնգում է ու երգում
ասիական սմբակը,
և երկինք է բարձրանում
ասիական փոշին,
ասիական թուխպը,
ասիական խավարը
ոտքերիս տակ է պառկում,
ու խելագարեցնում է
քամին…
Շրջվում եմ ու հասկանում՝
դա ես եմ, ինքս՝
ասիական հոգի ու մարմին:
* * *
Ջուրը հոսում է
և տաշում քարը…
Քարից ավելի պինդ
ԵՍ եմ…
Չկա պատուհան,
պատեր չկան,
չկան լուսամուտափեղկեր…
Ո՛չ տուն,
ո՛չ արգելքներ:
Բայց կա ճանապարհը,
բոց
և ուղի…
Գերագույն նշանը
կրակի
ու հաղթողի…
* * *
Սիրտս կարծես
կախել է կոպերը
և չի համարձակվում
ոչինչ խնդրել…
Իսկ ժամանակները
հոսում են
դեպի ծով ու գետեր…
Գուցե կանգնեցնեի,
հետ կանչեի նրանց…
Բայց աշխարհում այլ է
երանությունը գերագույն
ժամանակների հետ խոսել
«դու»-ով,
ասել՝ ես և դու…
* * *
Օրը չի անցնի,
չի անցնի կեսօրն էլ,
և կասեմ.
«Հեռու ինձանից,
ես ամբողջությամբ
դատարկ հնչյուն եմ
և քայլող կեղծիք»:
Խաբեություն է, իբր
ձի եմ ուզում սանձել,
ու ինձ պարգևելու են
ընծան
Բարձրագույն…
Իմ բոլոր ձիերը՝
անպետք յաբուներ,
իմ ձեռնաշղթաները
ծանր ու բիրտ,
իմ բաժին տարածությունը
ձին չի կարող անցնել
և չի կարող ինձ տալ
երանելի առավելությունը…
Ստում եմ,
թե լիքն եմ հույսով,
հույսը դատարկ է:
Ուրիշ ավելի դատարկ բան
չես հորինի…
Հեշտ չէ խաչից
միանգամից
երկինք համբարձվել…
Երկնքում ծիածանն է
որպես կամրջակամար…
Քամին համբուրում է
իմ դեմքն ու շուրթերը…
Կյանքն անսահման է,
մնացածը՝ խավար…
Թարգմ.՝ Ս. ԿՈՍՅԱՆԻ
