XX ԴԱՐԻ ԻՏԱԼԱԿԱՆ ՊՈԵԶԻԱ. մեկական բանաստեղծությամբ
Էլեոնորա Դուզեին
Լռի՛ր: Շեմին անտառի
ես չեմ լսում հնչեցրած
բառերը քո մարդկային,
բայց լսում եմ նորանոր
բառեր դեռևս չասված,
որ կաթիլներն են ձայնում
ու տերևներն հեռավոր:
Լսի՛ր: Անձրև է գալիս
ցաք ու ցրիվ ամպերից:
Անձրևում է մոշենուն,
անձրևում է սոճուտին
թեփուկավոր ու փշոտ,
անձրևում է մրտենուն
աստվածասքանչ,
որոճների լույս թփերին
իրար գլուխ ժողովված,
գիհիներին խտասաղարթ
հատապտղով բուրավետ,
անձրևում է մեր դեմքերին
անտառոտ,
անձրևում է մեր ձեռքերին
մերկացյալ,
հագուստներին մեր բարալիկ
ու թեթև,
թարմ մտքերին մեր զվարթ,
որ հոգին է մեր բաց անում
նորովի,
հեքիաթին այն գեղեցիկ,
որ դեռ երեկ
դյութում էր քեզ, որն այսօր ինձ է դյութում,
օ՜, Հերմիոնե:
Լսո՞ւմ ես դու: Անձրևում է
կանաչներին ու բույսերին
մենավորիկ
ճարճատահունչ, որ տևելով՝
փոփոխվում է օդի մեջ
ըստ սաղարթի խտության՝
նոսրից մինչև հաստաբեստ:
Լսի՛ր: Երգին լացակումած
ժիր պարսերն են ճպուռների
արձագանքում,
լացն հարավի այս քամու
նրանց բնավ չի վախեցնում,
ոչ էլ երկինքը մոխրագույն:
Եվ սոճին
ունի մի ձայն, մեկ այլ ձայն էլ՝
մրտենին, ևս մեկն էլ
գիհին ունի, գործիքներ են
սրանք տարբեր
մատների տակ անհամար:
Ընկղմված ենք
մենք ոգու մեջ
անտառային,
քո կենդանի կյանքը հարբած,
և քո դեմքը անձրևներից
հարբած է, թաց
տերևի պես,
և մազերդ են
անուշ բուրում, ինչպես լուսեղ
մաքրափայլը մոշածաղկի,
օ՜, երկրային դու արարած՝
Հերմիոնե
անվանյալ:
Լսի՛ր, լսի՛ր: Համերգն այս
օդաճախր ճպուռների
կամաց, հուշիկ
ավելի է խլանում
արցունքների տարափից,
որ աճում է, ուժգնանում,
բայց խառնվում է մի երգ
ավելի կոշտ ու կոպիտ,
քան աղակույտն այն խոնավ
ստվերների հեռավոր:
Ավելի մեղմ ու մռայլ՝
թուլանում է ու ցնդում:
Դեռ մի հնչյուն է միայն
Դողում ու չքվում:
Նորից հառնում, դողում, չքվում:
Ծովի ձայնը չի լսվում:
Եվ չի լսվում ամբողջական ճյուղի տակ
ախորժահունչը
արծաթե անձրևի,
որ մաքրում է
աղմկահունչը՝ երկրորդ
ճյուղը տատանող,
ավելի խիտ ու ստվար:
Լսի՛ր:
Համր է դուստրը օդի,
սակայն դուստրը խաղաղավետ տղմուտի,
հեռու է շատ, գո՛րտն ահա,
երգում է խոր ստվերում,
ի՞նչ իմանաս, թե որտեղ, ինչպե՞ս իմանաս…
Եվ անձրև է կաթկթում թարթիչներին քո,
Օ՜, Հերմիոնե:
Անձրևում է սևաթույր թարթիչներին քո,
կարծես լաց ես լինում դու,
բայց հաճույքից, ոչ ճերմակ,
այլ համարյա թե կանաչ,
ասես նավակ բարձրանաս:
Եվ կյանքն ամբողջ թարմ է մեր մեջ,
քաղցրաբույր,
սիրտը, կրծքի տակ տրոփող, դեղձ է կարծես՝
ձեռք չկպած,
աչքերը մեր՝ ունքերի մեջ,
աղբյուրների են նման՝ խոտերում ցայտող,
ատամները՝ շուրթերի մեջ,
դալար նուշեր լինեն ասես:
Եվ մենք ահա թփից թուփ ենք ընթանում,
կամ սերտաճած, կամ բաժան
(և կանաչ ուժը կոպիտ
սրունքներն է մեր ձուլում,
ծնկներն իրար խճճում),
ի՞նչ իմանաս, թե որտեղ, ինչպե՞ս իմանաս…
Անձրևում է մեր դեմքերին
անտառոտ,
անձրևում է մեր ձեռքերին
մերկացյալ,
հագուստներին մեր բարալիկ,
ու թեթև,
թարմ մտքերին մեր զվարթ,
որ հոգին է մեր բաց անում
նորովի,
հեքիաթին այն գեղեցիկ,
որ դեռ երեկ
դյութում էր քեզ, որն այսօր ինձ է դյութում,
օ՜, Հերմիոնե:
Իտալերենից թարգմանությունը՝
Աշոտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆԻ
