Դուռը
միշտ բաց է.
ետդարձի
տոմսակն է
մուտքավճարը միակ:
*
Ամեն,
ամեն օր
հեռանում են
սիրելիները՝
չմաշված կոշիկներով…
*
Բարակ,
բարակ,
բարակ
ճյուղը
ամենամոտն է
երկնքին,
աչքերդ կկոցես՝
կձուլվի:
**
– Ոտաբոբիկ մի վազիր,-
ասաց մայրս,-
ապակու փշուրներ կան
մայթերին:
– Չվախենաս,-
ասաց հայրս,-
ապակու հոգին է
մայթերին՝ փշուր-փշուր:
Անձրև
Փոստատարը
Երկնքի:
ԱնկշռելԻություն
Այստեղից այնտեղ՝
բացակա սրտխփոց,
Այնտեղից այստեղ՝
Կենսագրություն:
*
Հեռախոսս
չեմ լիցքավորում.
այնտեղ բոլորը հասանելի են:
Անունս արտասանելիս էլի´ շփոթվեցին
ու… կմկմացին տարակուսած.
այնտեղ բոլորն անանուն են…
Շտապելն անիմաստ է,
հապաղելն անօգուտ.
այնտեղ Անվերջն անվախճան է:
**
Կճուճը
լցվում է
անուններով՝
քար-քար:
*
Այսքան բաղաձայն շղթայում,
Այսքա՜ն ձայնավոր շղթայված,
Այսքա՜ն շղթաներ՝
Անլուսանցք…
Ամնեզիա
Տարօրինակ թեթևություն.
ինչպես քնից աչքերդ բացելու
առաջին ակնթարթին,
երբ տեղն ու ժամը դեռ չեն լցվել
օրվա դույլն ու ծոր տվել
նրա բաց ճեղքերից:
Գուցե շատ բան եմ մոռացել
այս ընթացքում։
Չեմ հիշում։
Ուրեմն` չեմ կարող կշռել շատն ու քիչը:
Հայելին էլ չի շտապում հուշել,
Դեռ ձգում է, վայելում
իր միանձնյա իշխանությունը,
ու իմ անստորագիր էջը նորից
ձևագրելու հաճույքից ոգևորված՝
պարզում հաջորդ դույլը.
լցրո՛ւ։
Շնչի´ր. հուշում է ի վերջո
(լրիվ մոռացել էի, որ մեկ-մեկ էլ պիտի շնչեմ)։
Մկաններս մեխանիկորեն արձագանքում են հրամանին,
Ես դեռ նայում եմ հայելու միջի անծանոթին։
Նախկինում հանդիպե՞լ ենք՝
չեմ հիշում:
CO₂
Թթվածինը երրորդ օրն է`
նստացույցի է։
Բոլոր կայքերը նստացույցից են խոսում,
նկարներ հրապարակում,
կենտրոնական ալիքով ժամը մեկ տվյալներ են հաղորդում
թթվածնի պահուստային բազայից.
Լուրերը, մեղմ ասած, հուսադրող չեն:
Կայարանները լիքն են։
Հեռացողներն առանց հախուհաշիվ
վագոններն են նետում ճամպրուկներն ու
հետևից իրենք լցվում վագոն՝ հրմշտոցով։
Ածխաթթուն լցվում է վագոնները՝ հեռացողների հետ։
«Նստացույցը երկարաձգվում է անժամկետ»։
«Քաղաքից մեկնող գնացքների բոլոր տոմսերը սպառված են»՝
հաղորդում է Ռադիոն:
Վերջին նախադասության ավարտին
հաղորդավարը շպրտում է բարձրախոսը,
ու ինքն էլ վազում կայարան:
***
Կատուները մլավում են։
Ոչ գարուն է, ոչ աշուն,
Ոչ սոված են, ոչ էլ քամին է
ծառերի մարդանման ստվերներն
իր համար աստիճան դարձրած`
մագլցում դիմացի բարձրահարկի կտուրը։
Կատուները մլավում են
միաձայն, երկձայն, բազմաձայն…
Քաղաքի փակ պատուհանների տխրության մասին,
երեկվանից չդադարող անձրևից առաջացող
ջրափոսերի անպետքության մասին,
դրանցում արտացոլվող
անմարդ փողոցների ունայնության մասին։
Հիմա մյաուն քաղաքի միակ արթուն սիմֆոնիան է։
Մյաու-մլավում են կատուները
Մյաու…
ծառերը ճյուղերն իջեցնում են, որ կատուները մագլցեն,
ցատկեն ճյուղից ճյուղ` բացակա երեխաների փոխարեն,
Մյաո՜ւ, մյաո՜ւ,
չգիտես՝ ծա՞ռն է, թե՞ կատուն՝ մլավողը.
միաձայն, երկձայն, բազմաձայն…
Շներ չկան քաղաքում.
շները դեռ վազում են` լեզուները դուրս գցած,
որ հասնեն հեռացող գնացքներին,
գնացքներով հեռացող քաղաքին ու չեն հասնում…
Կատուները մլավում են…
բոլորի համար.
անտեր մնացած գերեզմանների,
անկրակ վառարանի ու թթխմորի համար,
որ բարձրացել, բարձրացել,
թափվում է թասից,
իսկ վաղվա հաց թխող չկա…
***
Ձկները ուղղակի մահացան`
միասին,
նույն օրը,
առանց հեռացման մասին թմբկահարումների
ու չհեռանալու համար` պարտադիր պայմանների։
Պարզապես պառկեցին ջրի մակերեսին`
կողք կողքի ու… չշնչեցին։
Եվ հիմա,
ձկները ջրի վրա,
երկինքը՝ ձկների,
տարածվե՜լ են…
Այսքա՜ն ձուկ է ապրել փոքրիկ լճակում,
ու ոչ ոքի մտքով չի անցել
մի կում թթվածին խնայել,
մի կում թթվածին բաշխել
ձկներին…
Ձկները ջրի վրա,
երկինքը՝ ձկների,
Տարածվել են…
Շրջված կտավ է.
Ընդամենը…
Հերթականը…
Ե՛տ շրջիր,
Նորից կա՛խ տուր պատից,
Թե նախորդ տարբերակը սրտովդ չէ։
Ձկները՝ երկնքում,
Երկինքը՝ լճում,
Լիճը՝ անձուկ
մահացել են։
Կտավ է.
Ընդամենը…
Հերթականը…
Շաքե ջան, կարդա այսքանը
Ապրեսսսսսսս
***
Ուռիները լաց են լինում.
նորից,
միշտ…
Քամուց,
անձրևից,
գետի վրա հակված,
ասֆալտից փչող տոթից՝ քրտնած,
ձյան տակ ծանրացած,
ու կարոտից ձյան՝ անձմեռ օրերին…
Անգամ երբ դրսում արև է,
անգամ երբ արցունքները վերջացել են, հատնել,
իսկ նորերը ծնվելու ուժ է՛լ չունեն՝
Ուռիները լաց են լինում:
Թե լաց չլինեն, ինչպե՞ս կճանաչեն նրանց մոլորված անցորդները…
Սրտխփոց
Մի կին նստած է հիվանդանոցի դռների մոտ։
Դու նրան պարզում ես սրտագիրը։
Ինքը սրտագրիդ զիգզագները ինչ-որ հնարամտությամբ
թեյնիկի միջով է անցկացնում ու կծկում։
– Հաջո՛րդը, – ասում է։
Դու հապաղում ես։
Կամ՝ ափսոսում:
Ի վերջո քո զիգզագը լավ էլ համաչափ է
ու էջի տարածությունը լցնող։
– Հաջո՛րդը, –
կինը ձեռքով նշան է անում քեզ,
որ մի կողմ քաշվես ու չխանգարես մյուսներին։
Եռանդով կծկում է իրեն պարզած հաջորդ սրտագիրը։
***
Քեզ կչեղարկեն իբրև նոսրացած երազ,
ուր կռնատ է հոգին,
Եվ փշալարն է ջրբաժանը մայթերի,
Ուր արդարացված է հեռացումը,
երբ արնահոսում է ծառը ճղատված`
կիրակի օրով։
Դրսում աշուն է հայտարարված,
և մոխիրն է բերքը միակ`
որպես ուսապարկ դաջված մեջքիդ։
Իսկ օրացույցում
Կարմիր կիրակիներ են…
*
«Ֆիլմ նկարեք»՝ կհուշի մի բարերար,
ու կմխիթարվես կորցրածդ երազի մասին
նոր ֆիլմ նկարելով…
Ֆիլմ նկարելը խրախուսվում է։
Երազ գտնելն արգելված է ի սկզբանե։
«Քեզ խաբում են…»
ճըռռում է ծղրիդը պատուհանիդ տակ։
«Քեզ խաբում են…»
Պատուհանը շրխկոցով փակվում է։
Փակում ես։
Թո՛ղ անձրև չգա…
Այսօր գոնե։
Թո՛ղ լռեն ծղրիդները բոլոր,
որ իմաստուն են կարգել իրենց,
Որ պահանջում են
սրբել ցեխոտ ապակիները
թարմ վիրակապով.
նորից,
կրկին՝
անձրևից անձրև միջակայքում…
Արևը ծիծաղում է ինչ֊-որ տեղ՝
հեռո՜ւ քո պատուհանից…
Ոչ ոք, ոչ ոք չի տեսել քեզ՝
մթության մեջ ոռնալիս
ու վերքերդ լիզելիս։
Եվ փրկություն է խլացումը`
ցեխոտ պատուհանին հենված,
քրքրված ժապավենը
նույն շրջանով պտտելիս…
Թող անձրև չգա…
այսօր գոնե…