Նվեր ՄԻՆԱՍՅԱՆ

 

 

I

Չե՞ս տեսնում

Հեռուներն այն անհայտ հորիզոնների,

Որտեղ քաղցր է այնպես շշնջոցը քամու

Սաղարթների մեջ ծառերի,

Սվսվոցը լվացված խոտերի,

Եվ երաժշտությունը թիթեռնիկների թևերի։

Չե՞ս տեսնում

Եղնիկներին, որ պոկում են սաղարթը կանաչ ծառի՝

Օրհներգելով գեղեցկությունդ երանելի:

 

II

Սիրում եմ, սիրում եմ, երանելի՛,

Եվ գաղտնիքներն ինձ բացվում են միանգամից:

Աղմուկը երազներիս

Սիրում է շոյել լռությունն անհարթ,

Ուր թափառում են իմ սպասումները ոչնչի:

Այսպես սիրում են երևի

Ալիքները ափերին թաց,

Որ չունեն տարիք,

Չունեն խոստումներ հեռացումի:

Լսել է քո մասին անգամ

Լռությունն ու դարձել անկառավարելի,

Զի խոսել եմ նրա հետ քո մասին

Խոսքերով անհայտ լեզուների:

 

III

Քո մասին խոսել եմ նաև եղնիկների հետ,

Հարցրել եմ տեղդ, ու չկաս դու:

Ահա և բլուրը, տեսնո՞ւմ ես,

Որտեղ հանգստանում են եղնիկները

Մի կում ջուր խմելուց հետո:

Որոնեմ քեզ նաև առվակի մոտ՝

Բլրի հետևում, որտեղ գուցե սարքել ես տնակը քո:

Այդ ի՜նչ սադափե երազներ են ծառերին,

Որ պոկոտում են եղնիկները լուռ.

Մոտեցա, փախան նրանք՝

Կիսատ թողնելով անուրջներն իրենց:

 

IV

Դեռ չի հասունացրել մեզ ժամանակը՝

Քնելուց առաջ,

Եվ ճանապարհը օրերի

Դեռ չի տարել մեզ ոլորաններով գաղտնի,

Այլ կերպ եղնիկներին կկանչեինք մեզ մոտ,

Ու նրանք չէին փախչի:

Տալիս եմ անունդ մտքումս, գաղտնի,

Եվ բաղեղները փաթաթվում են ոտքերիս,

Ուզում են լսել երգդ անպատմելի:

Արեգակը երազում է փայլը աչքերիդ՝

Երգը առվակի ձայնիդ է կարոտ:

Մի տավիղ ունեմ ձեռքիս,

Որ նվիրեցին թռչունները երկնքի:

Չի նվագում տավիղը ձեռքիս,

Զի մատներդ միայն գիտեն

Շարժումները երանելի,

Մատներդ, որ լուծվել են

Երազների մեջ քնած եղնիկների:

 

V

Ե՛կ, սիրեցյա՛լդ իմ, ե՛կ հետքով քամիների,

Որ համբույրներ են դաջել թաց խոտերին:

Մեզ պետք չէ հիմա առագաստը լուսնի.

Արեգակը խոստացել է մահիճն իր:

Հրեշտակները, որ տեսել են գիշերով

Համբույրները գինեբույր,

Հարբեցին երևի

Ու քնած են թևերին երազների:

Ինչո՞ւ է լալիս ցողը յասամաններին,

Թռչունը շարժում է թևերն իր – ո՞ւր է չվելու:

Լսում եմ հիմա շնչառությունն իմ իսկ ստվերի,

Ասես ձայնն է թռչնի թևերի:

Բերկրանքներ են թափվում թևերից թռչունների,

Ե՛կ, սիրեցյա՛լդ իմ, ե՛կ նրանց հարցնենք,

Թե որտե՛ղ են աճում զանգակածաղիկներն այն կարմիր,

Որոնց բաժակները լցված են բերնեբերան

Նեկտարաբույր սիրով անմատչելի:

 

VI

Մի ճակատագիր, որ տարավ մեզ հեռու,

Մինչև ոլորտները անհայտի,

Ցույց տվեց ճառագայթները արևի՝

Սփռված մամուռներին քարերի,

Ու խորհուրդը նրանց անմեկնելի:

Այսպես ես քեզ եմ երգում՝

Առանց բառերի,

Միմիայն խորքերում իմ,

Ինչպես անտեսանելի է բացվելը ծաղիկների:

Այսպես եմ ես քեզ սիրում,

Ինչպես սիրում են երևի

Ալիքները՝ թաց ափերին ծովի,

Ինչպես ծաղիկները ծիրանենու՝

Նախքան վերածվելը քաղցրաբույր ծիրանի: