­Սամ­վել ԽԱԼԱԹՅԱՆ

Դու էլ ե­կար ու գնում ես, 2022 թվա­կա՛ն:
Ի՞նչ ժա­ռան­գե­ցիր, ի՞նչ թո­ղե­ցիր… կո­րուստ­ներ ու­նե­ցար քո նա­խոր­դի պես, շռայ­լե­ցիր մեր համ­բե­րութ­յու­նը, և նույն հե­նա­կը մնաց մեզ, մի կերպ ոտ­քի վրա մնա­լու հե­նա­կը՝ հույ­սը: Քո շռայլ խրախ­ճանք­նե­րը, ինք­նա­սեր ու ամ­բար­տա­վան պահ­ված­քը, ժո­ղովր­դին խա­բե­լու վար­պե­տութ­յու­նը, հա­վա­սար­նե­րի մեջ ան­հա­վա­սար, ու­ժեղ­նե­րի մեջ թույլ լի­նե­լու տա­փուկ վի­ճակդ ո­ղոր­մե­լի էր: Միակ թո­ղածդ դասն այն ե­ղավ, որ հա­մո­զե­ցիր՝ հա­յի ա­մե­նա­մեծ խա­բե­բան ու հա­րատ­ևե­լու ա­կունքն իր հույսն է:
Այդ խաբ­կան­քին հլու և գե­րի, ինձ­պես­նե­րի պես ես էլ փոր­ձե­ցի հյու­լեա­չափ մաս­նա­բա­ժին ու­նե­նալ հա­րատև եր­թին և հաղ­թա­հա­րե­լով պա­տե­րազ­մում ա­մո­թա­լի, դա­վա­դիր, ան­հա­վա­տա­լի պար­տութ­յան բե­րած ընկ­ճախ­տը՝ փոր­ձե­ցի դուրս պրծնել ըն­դար­մաց­ման ճի­րան­նե­րից: Գր­քեր հրա­տա­րա­կե­ցի, պիես­նե­րիցս բե­մադր­վե­ցին, նոր ստեղ­ծա­գոր­ծութ­յուն­ներ, հոդ­ված­ներ գրե­ցի: Այս­քա­նը կա­րո­ղա­ցա՝ չկա­րո­ղա­նա­լով ըմբռ­նել, թե ո՞ր դա­րում, ինչ­պի­սի՞ երկ­րում եմ ապ­րում: Հա՛, հենց այդ­պես:
Իմ ըն­կեր­նե­րից բժիշկ Տիգ­րան Աբ­րա­համ­յա­նը, որն իր սուղ մի­ջոց­նե­րով, նվիր­յալ ըն­կեր­նե­րի հետ, Կա­նա­դա­յում ար­դեն 15 տա­րի «­Գե­ղարդ» կայքն է հրա­պա­րա­կում, օ­րերս խմբագ­րա­կան էր գրել՝ «Փրկու­թեան ե­րաշ­խա­ւո­րո­ւած ու­ղին՝ հայ­րե­նա­դար­ձու­թի՛ւն»: Ես նրա հետ հա­մա­ձայն եմ, բայց մի «անն­շան» վե­րա­պա­հու­մով. ա­յո՛, հայ­րե­նա­դար­ձութ­յո՛ւն, բայց, ա­ռա­ջին հեր­թին՝ Հա­յաս­տա­նում բնակ­վող­նե­րիս հա­մար: Հե­ռա­ցանք հայ­րե­նի­քից, այն­քան հե­ռա­ցանք, որ սերմն իր ծի­լը չի ճա­նա­չում, ծի­լը՝ ար­մա­տը, հո­ղը խռո­վել է երկ­րա­գոր­ծից, երկ­րա­գործն՝ Աստ­ծուց, Աստ­ված՝ բո­լո­րիցս: Կար­դա­ցեք Ա­վե­տա­րա­նի յոթ մեղ­քե­րը, էն ո՞­րը չի մեր հա­գով:
160 մի­լիոն տա­րի Եր­կիր մո­լո­րա­կի վրա գե­րիշ­խած դի­նո­զավ­րե­րը տա­րե­րա­յին ա­ղե­տից ոչն­չա­ցան: Այս ի՞նչ հուժ­կու ա­ղետ է անց­նում իմ երկ­րի վրա­յով, որ վե­րաց­նում է այն ա­մենն, ինչն ազ­գա­յին է: Ա­նում ենք այն, ինչ մեր թշնա­մի­ներն են ցան­կա­ցել: Քայ­քայ­վում ենք ժան­գո­տած եր­կա­թի պես: Թշ­նա­մին կրկին սպառ­նում է, իսկ մենք դեռ սև-ս­պի­տա­կի գզվռտու­քի մեջ ենք:
Ինձ ինքն իր շվա­քից վա­խե­ցած ա­սեք, հո­ռե­տես ա­սեք, ա­սեք, որ կույր եմ, չեմ տես­նում մեր վառ ա­պա­գա­յի ցոլ­քե­րը, բայց որ­տե՞ղ է, ո՞ւր է այն Ար­ևը, ո­րը վաղ­վա լու­սա­բացն է ա­վե­տե­լու: Բա­նա­կան ու բնա­կան օ­րենք­նե­րից դուրս գո­յատ­ևում ենք:
Ա­մա­նոր է: Ինչ­պես միշտ՝ բա­րե­մաղ­թանք­նե­րի հոր­ձանք: Ես էլ եմ բա­րե­մաղ­թում.

• Հայ­րե­նա­դարձ­վե՛նք: