Ա­լիս ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

2022 թվա­կա­նի բա­զում հի­վան­դութ­յուն­նե­րի, ա­նա­ռող­ջութ­յուն­նե­րի, ցա­վե­րի բազ­մութ­յու­նից մատս դրել եմ իմ և շա­տե­րի կար­ծի­քով ա­մե­նա­ծանր դեպ­քե­րից մե­կի՝ սե­րիա­լա­յին մղձա­վան­ջի վրա: Ցա­վոք, դեռ հայտ­նի չէ, թե որ­քան ժա­մա­նակ. այդ հի­վան­դութ­յունն ա­ռա­ջա­նում է, դրա նո­րա­նոր հան­գույց­ներ, նո­րա­նոր օ­ջախ­ներ են բաց­վում ա­մեն օր: Դեռ ե­րեկ ա­կա­նա­տես ե­ղա նոր՝ «Ս­յուրպ­րիզ» «հու­մո­րա­յին սե­րիա­լին» (իս­կա­կան Ա­մա­նո­րի «սյուրպ­րիզ»), ո­րը, ի­հար­կե, ոչն­չով չպետք է զի­ջի նա­խորդ հի­մա­րութ­յուն­նե­րին և չ­պետք է դա­դա­րեց­նի կամ գո­նե նվա­զեց­նի մեր հրաշք լե­զուն ան­պա­տիժ ա­ղա­վա­ղե­լու, մեր ազ­գա­յին բա­րո­յա­կան չա­փա­նիշ­նե­րը դա­ժա­նա­բար ոտ­նա­կոխ ա­նե­լու, գրո­ղի ծոցն ու­ղար­կե­լու չա­րա­ղետ քա­ղա­քա­կա­նութ­յու­նը:
2023-ը կան­խա­գու­շա­կե­լու հա­մար չեն բա­վա­կա­նաց­նի իմ և­ ոչ միայն իմ մար­գա­րեա­նա­լու հատ­կա­նիշ­նե­րը: Ու քա­նի որ աշ­խար­հում ա­մեն ժամ ու րո­պե ի­րա­վի­ճակ­ներ են փոխ­վում, մնում է միայն լա­վա­տես լի­նե­լը, ա­ղո­թե­լը, որ աշ­խար­հի մեծ ու փոքր երկր­նե­րի շա­հե­րը հա­մընկ­նեն մեր շա­հե­րի հետ, որ բո­լոր բարձր ու ցածր ատ­յան­նե­րում փոք­րի­շա­տե պաշտ­պան­վի մեր դա­տը, որ մի այն­պի­սի զենք ու­նե­նանք, ո­րից զար­հու­րի մեր թշնա­մին, փախ­չի, հե­ռա­նա այն­պես, որ այլևս չու­զե­նա ետ նա­յել: