Գ. ԳՈՒԱՐՉԻ ՏԱՐԵՎԵՐՋՅԱՆ ՆԱՄԱԿԸ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ

­Հա­յաս­տա­նի հար­գար­ժա՛ն զա­վակ­ներ,
­Մի քա­նի օ­րից կա­վարտ­վի ան­հան­գիստ ու դժվա­րին 2022 թվա­կա­նը: Վեր­ջա­պես հան­գիստ շունչ կքա­շենք, որ այն թո­ղե­ցինք անց­յա­լում, քան­զի եր­բեմն թվում էր, թե այն մինչև ան­գամ կա­րող էր մարդ­կութ­յան պատ­մութ­յան կամ գո­նե մեր դա­րաշր­ջա­նի վեր­ջին տա­րին լի­նել: Հի­րա­վի, այս կամ այն ձևով ժա­մա­նա­կը սլա­նում է, և դժ­վար է դառ­նում խոր­հե­լը, երբ զգա­ցո­ղութ­յուն ու­նես, թե կար­ծես հեծ­նել ես փրփրե­րախ մի ձի: Կան­խազ­գա­ցում ու­նեմ, որ շու­տով ձեզ հա­մար կգան լա­վա­գույն ժա­մա­նակ­նե­րը, ին­չին դուք ար­ժա­նի եք:
­Կու­զեի ա­սել, որ թա­խի­ծով ու կա­րո­տով լի այս օ­րե­րին ինձ զգում եմ ձեզ­նից հե­ռու ու միև­նույն ժա­մա­նակ՝ մոտ: Եվ ոչ մի վայրկ­յան ան­գամ չկաս­կա­ծեք, որ հա­յե­րի ու­րա­խութ­յուն­ներն ու վշտե­րը կի­սում եմ, ինչ­պես իմ սե­փա­կա­նը. ինչ-որ ի­մաս­տով ես նույն­պես Հա­յաս­տա­նի զա­վակն եմ, թեև իմ դեպ­քում խոս­քը գրա­կան, բա­նաս­տեղ­ծա­կան, ի­դեա­լա­կա­նաց­ված Հա­յաս­տա­նի մա­սին է, ո­րը սի­րում եմ, ինչ­պես իմ Հայ­րե­նի­քը:
Ես ա­մեն­ևին էլ պատ­րանք­նե­րին տրված անձ­նա­վո­րութ­յուն չեմ և գի­տակ­ցում եմ, որ դա­ժան ի­րա­կա­նութ­յու­նը բո­լո­րո­վին այլ է, որ Հա­յաս­տա­նի զգա­լի մա­սը այլ ելք չու­ներ, քան գո­յատ­ևե­լու հա­մար ընտ­րել ծանր ու դժվա­րին Սփ­յուռ­քը՝ ա­մեն տե­սա­կի այժ­մեա­կան դժվա­րութ­յուն­նե­րի և­ այն սար­սա­փե­լի հա­կա­մար­տութ­յան պատ­ճա­ռով, ո­րը հրահ­րել են Հա­յաս­տա­նի դեմ, ինչ­պես վար­վել են միշտ: Ան­տա­րա­կույս, Սփ­յուռ­քը ձեզ հասց­րել է հե­ռա­վոր աշ­խարհ­ներ, որ­տեղ ապ­րում եք այլ կյան­քով ու այլ հան­գա­մանք­նե­րում, բայց վստա­հա­բար, ե­թե այ­սօր աշ­խար­հում գո­յութ­յուն ու­նի հա­մասփ­յուռ որ­ևէ ժո­ղո­վուրդ, ա­պա հայ ժո­ղո­վուրդն է:
­Նա­խորդ ան­գամ ես խո­սում էի հույ­սի մա­սին: Հույ­սը միշտ, ինչ­պես ա­սում են, վեր­ջինն է մա­րում: Դուք մեծ հա­վա­տի և հույ­սի վար­պետ­ներ եք, և­ ակն­հայտ է ձեր հոգևոր ուժն ու զո­րութ­յու­նը՝ միշտ ու­նակ գո­յատ­ևե­լու և­ ա­ռաջ շարժ­վե­լու: Ձեր հոգ­ևոր ուժն անս­պառ է, որն ար­դեն ձեզ բնու­թագ­րում է որ­պես Պատ­մութ­յան հե­րոս­ներ:
Այժմ, երբ մի քա­նի օր է մնա­ցել տար­վա ա­վար­տից, կցան­կա­նա­յի ձեզ հղել անձ­նա­կան եր­ջան­կութ­յան և բար­գա­վաճ­ման լա­վա­գույն մաղ­թանք­ներս: Կ­ցան­կա­նա­յի ող­ջույ­նի ու մաղ­թան­քի այս խոս­քերն ուղ­ղել ձեր ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րին, բա­րե­կամ­նե­րին, մտե­րիմ­նե­րին և հատ­կա­պես՝ Ար­ցա­խում ըն­կած զա­վակ­նե­րի ըն­տա­նիք­նե­րին: Ն­րանք, նո­րից եմ կրկնում, ի­րա­կան հե­րոս­ներ են, քան­զի հա­նուն Հա­յաս­տա­նի զո­հա­բե­րե­ցին ի­րենց կյանքն ի­րենց ըն­տա­նիք­նե­րի մեծ զո­հո­ղութ­յան գնով:
Ձեզ կխնդրեի նաև, որ հա­վա­տով ու հույ­սով նա­յեք ա­պա­գա­յին, քա­նի որ Հա­յաս­տա­նի զա­վակ­նե­րը միշտ են այդ­պես վար­վել: Եվ ա­մեն ին­չից վեր՝ շա­րու­նա­կեք միշտ մնալ հայ, ո­րը մեծ պա­տիվ է, և դ­րա­նով եք նաև ա­ռանձ­նա­նում: Ոչ մի պահ ան­գամ չկաս­կա­ծեք, որ հայ լի­նե­լը շատ պատ­վա­բեր կո­չում է:
Ձեզ և հայ ժո­ղովր­դին եմ հղում ջերմ ող­ջույն­ներս:
Գ. Է. ԳՈՒԱՐՉ, ար­ձա­կա­գիր
Ա­գո­ւա­դուլ­սե, Իս­պա­նիա, 20-ը դեկ­տեմ­բե­րի 2022 թվա­կան

Թարգ­մա­նութ­յու­նը՝ Հ. Բաղ­դա­սար­յա­նի