ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԳՐՈՂՆԵՐԻ ՄԻՈՒԹՅԱՆ ԿՈՉԸ

Ար­դեն չոր­րորդ օրն է, ինչ ադր­բե­ջան­ցի չա­կեր­տա­վոր բնա­պահ­պան­նե­րը փա­կել են Ս­տե­փա­նա­կերտ-­Գո­րիս ճա­նա­պար­հը բնա­պահ­պա­նա­կան հո­րի­նո­վի խնդիր­նե­րով, ո­րոնք հե­տո վե­րա­ճե­ցին քա­ղա­քա­կան պա­հանջ­նե­րի։ Զար­մա­նա­լի է, ո՞ւր էին այդ բնա­պահ­պան­նե­րը, երբ Ադր­բե­ջա­նը ֆոս­ֆո­րի ռում­բեր էր նե­տում Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի ան­տառ­նե­րի վրա, բե­կո­րա­յին ռում­բեր նե­տում քա­ղա­քա­ցիա­կան շեն­քե­րի, ման­կա­պար­տեզ­նե­րի, դպրոց­նե­րի, հի­վան­դա­նոց­նե­րի վրա։ Եր­ևի այդ ժա­մա­նակ սել­ֆի էին ա­նում Ռա­միլ Սա­ֆա­րո­վի հետ։ Բա­րե­բախ­տա­բար աշ­խար­հի բա­րե­սիրտ մար­դիկ, օ­րի­նա­սեր մի­ջազ­գա­յին կազ­մա­կեր­պութ­յուն­նե­րը և­ երկր­նե­րը ի­րենց ձայնն են բարձ­րաց­նում այս ան­մարդ­կա­յին, ցե­ղաս­պան, դա­րե­րով մշակ­ված գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րի դեմ։ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղում Գրող­նե­րի միութ­յան ան­դամ­նե­րը գտնվում են ծանր սո­ցիալ-տնտե­սա­կան և բա­րո­յահո­գե­բա­նա­կան վի­ճա­կում։ Ն­րան­ցից ո­մանք ծեր են, հի­վանդ և կա­րիք ու­նեն բու­ժօգ­նութ­յան և­ ա­ջակ­ցութ­յան։
Հա­յաս­տա­նի գրող­նե­րի միութ­յան վար­չութ­յունն ու նա­խա­գա­հութ­յու­նը դի­մում են աշ­խար­հի գրա­կան-մշա­կու­թա­յին կազ­մա­կեր­պութ­յուն­նե­րին, գոր­ծիչ­նե­րին և­ ակն­կա­լում նրանց ձայ­նի ուժ­գին ա­լի­քը։ Այ­լա­պես այս­պի­սի «բնա­պահ­պան­ներ» մի օր հայտն­վե­լու են ի­րենց երկր­նե­րի ճա­նա­պարհ­նե­րին. Աստ­ված հե­ռու պա­հի նման «բնա­պահ­պան­ներից»։