­Նո­րայր ԱԴԱԼՅԱՆ / ԱՊՐԵԼՈՒ ԵՆՔ

 
Ինչ­քան էլ տա­րին վատ լի­նի, ափ­սո­սում ես, որ մի քա­նի օ­րից ա­վարտ­վե­լու է։ 2022 թվա­կանն ապ­րե­ցի դառն մտա­ծում­նե­րով, փոր­ձե­ցի դրանք քաղց­րաց­նել, գրե­ցի մի քա­նի պատմ­վածք ու հոդ­ված­ներ, շատ շոգ ամ­ռա­նը հա­ճախ ե­ղա բա­ցօթ­յա «Տ­րիումֆ» սրճա­րա­նում և շա­րու­նակ նա­յե­ցի սի­րե­լի քա­ղա­քիս, և­ որ­քան նա­յում էի, մարմ­նիս ու հո­գուս դառ­նութ­յունն ա­վե­լի էր դառ­նա­նում, մե­նա­կութ­յունս հա՛ խո­րա­նում էր։ Ես պատմ­վածք գրե­ցի դառ­նութ­յան, վա­խի ու մե­նա­կութ­յան մա­սին, որ դրանց վա­նեմ ինձ­նից, միա­միտ մարդ. այն, ինչ քո մեջ է ի ծնե, եր­բեք չի վե­րա­նա։ Ա­մեն միտք ու հո­գե­վի­ճակ ու­նի իր կա՛մ անձ­նա­կան, կա՛մ հան­րա­յին պատ­ճառ­նե­րը։ Իմ մեջ 2022-ին և դ­րա­նից էլ ա­ռաջ եր­կուսն էլ կա­յին՝ իմ ես-ը և ժո­ղովր­դի ճա­կա­տա­գի­րը։ Հա­մոզ­ված եմ, շա­տե­րիդ մեջ ևս։ Այ­սօր հա­զիվ թե գտնվի մեկ մարդ, որ ան­տար­բեր լի­նի մեր ժո­ղովր­դի այս ի­րա­վի­ճա­կի հան­դեպ։
Ա­սե՞մ, թե՞ բո­լորդ գի­տեք։ Հա­զիվ մի հար­յուր տար­վա Ադր­բե­ջա­նը, իր եր­կու թուր­քա­ռուս բա­րե­կամ պե­տութ­յուն­նե­րի թև-­թի­կուն­քով ոռ­նում է, ժա­նի­քը կրճտաց­նում, սպառ­նում է ցե­ղաս­պա­նութ­յամբ մի քա­նի հա­զար տա­րե­կան հայ ժո­ղովր­դին։ Դե ա­րի ու մի՛ խե­լա­գար­վիր, ա­յո՛, Աստ­ծո ծաղրն է աշ­խարհն ալ ար­դեն։ Ի՞նչ խա­ղա­ղութ­յան մա­սին կա­րող է խոսք լի­նել…
Ա­մա­նո­րը հույս է և լույս։ Չ­խե­լա­գար­վենք, ա­ռող­ջա­նանք, հա­մախմբ­վենք ընդ­դեմ չա­րի։ Չէ՛, չա­րը մշտա­պես չի ապ­րում, մեռ­նում է ան­հի­շա­տակ, դա­տա­պարտ­ված է մահ­վան։ Չ­կաս­կա­ծենք, գա­լու է չա­րի կոր­ծան­ման և մեր հաղ­թա­նա­կի օ­րը։ Ե­թե ոչ 2023 թվա­կա­նին, ա­պա ան­մի­ջա­պես դրա­նից հե­տո։ Չվ­հատ­վենք։ Ինչ­պես բա­նաս­տեղծն է ա­սել՝ ապ­րե­լու ենք և դեռ շա­տա­նանք։