ՏԱՐԵՄՈՒՏ / Ար­մե­նու­հի ՍԻՍՅԱՆ

– Միայն ժա­մը տաս­ներ­կու­սին կա­սեմ, թող ա­նակն­կալ լի­նի,- ո­րո­շեց ա­նե­լիքն ու տաք ջե­ռո­ցից հա­նեց շի­կա­ցած թա­վան: Հա­զիվ հասց­րեց վայր գցել սե­ղա­նին ու նետ­վեց դե­պի գա­զօ­ջա­խը, ուր վառ­վում էր տո­նա­կան ճա­շը: Չէ՛, լավ վրա հա­սավ, չէր վառ­վել: Գո­րո­վան­քով խառ­նեց ճա­շը որ­պես շնոր­հա­կա­լութ­յուն ու կողք դրեց: Հար­կա­վոր է սե­ղանն ա­զա­տել կու­տակ­ված մթեր­քից. խմո­րը գրտնա­կել է պետք սե­ղա­նի ողջ լայն­քով: Կամ ա­վե­լի լավ է՝ կա­նա­չին մաք­րի, լվա­նա, հե­տո հա­վա­քի սե­ղա­նը, որ­պես­զի այդ ըն­թաց­քում թաց կա­նա­չե­ղե­նը ցա­մա­քի: Ինչ ու­զում է լի­նի՝ պետք է հասց­նել հին­գե­րորդ սա­լա­թը կտրա­տել: Ա­ռանց սա­լաթ­նե­րի ի՜նչ ա­մա­նոր­յա սե­ղան: Վա՜յ, իսկ ի՞նչ ա­մա­նոր­յա սե­ղան ա­ռանց տո­նա­կան մո­մե­րի… Բո­լո­րո­վին մո­ռա­ցել էր, այն դեպ­քում, երբ ար­դեն ե­րեք ան­գամ դուրս էր ե­կել տար­բեր գնում­նե­րի: Նա­յեց ժա­մա­ցույ­ցին. հնա­րա­վոր է մո­տա­կա խա­նու­թը տո­նի կա­պակ­ցութ­յամբ շուտ փակ­վի: Դուրս պրծավ խո­հա­նո­ցից, ա­րա­գո­րեն ու­սե­րին գցեց վե­րար­կուն ու նետ­վեց դուրս: Ք­սան րո­պե անց կրկին բարձ­րա­նում էր նույն հին­գե­րորդ հար­կը՝ մո­մե­րը ձեռ­քին: Բախ­տը բե­րել էր, մո­մե­րի հա­մար ստիպ­ված չէր ե­ղել հե­ռու գնալ: Հա­զիվ թե ի­րեն ա­ռա­վել եր­ջա­նիկ զգար, ե­թե վե­րա­դառ­նա­լիս գանձ գտած լի­ներ: Ա­րագ բա­ցեց դուռն ու նետ­վեց խո­հա­նոց. այ­սո­ւայն կողմ կի­սաեփ ու­տեստ­ներ, սա­լա­թի կի­սակտ­րա­տած պա­րա­գա­ներ, խմո­րե­ղե­նի թխված շեր­տեր, կաթ­սա­ներ ու թա­վա­ներ էին: Մի պահ սիր­տը նվա­ղեց. ինչ­պե՞ս էր այս ա­մենն ա­վար­տի հասց­նե­լու, հե­տո կար­գա­վո­րե­լու ու մաք­րե­լու: Բայց երբ պատ­կե­րաց­րեց ա­մա­նոր­յա գի­շեր­վա իր տո­նա­կան սե­ղա­նը, նրբա­գեղ բա­ժակ­նե­րի զնգո­ցը, իր տո­նա­կան զգես­տը, ա­ռա­վել ե­ռան­դով սուզ­վեց վերջ չու­նե­ցող գոր­ծե­րի մեջ: Ա­սես ո­րո­շել էր ին­քը հա­լա­ծեր աշ­խա­տան­քին, նախ­քան աշ­խա­տան­քը կհա­լա­ծեր ի­րեն: Ինչ ու­զում է լի­նի, պի­տի հասց­նի: Հար­կա­վոր է մի քիչ էլ ա­րա­գաց­նել աշ­խա­տան­քի տեմ­պը: Ա­մեն բան պետք է լի­նի ի­դեա­լա­կա­նո­րեն պատ­րաստ, կա­տա­րե­լա­պես ա­վար­տուն, ու միայն այն ժա­մա­նակ, երբ սե­ղան կնստեն, կնա­յի ու­ղիղ իր սի­րե­լիի աչ­քե­րին ու կա­սի նրան… Ա­մեն ինչ պետք է տո­նա­կան ու տրա­մադ­րող լի­նի: Միայն հա­ջող­վի գոր­ծերն ա­վե­լի ա­րագ ա­նել, դեռ պի­տի հասց­նի ի­րե­նով էլ զբաղ­վել: Ան­պայ­ման պի­տի գե­ղե­ցիկ լի­նի: Նա ա­մեն­ևին էլ այն կա­նան­ցից չէ, ո­րոնք միայն խո­հա­նոց ու բաղ­նիք մաք­րել գի­տեն, իսկ ի­րենք մնում են փնթի ու անխ­նամ: Ե­ղունգ­նե­րը ա­մե­նա­վեր­ջում կար­գի կբե­րի, երբ այլևս գործ չի մնա ա­նե­լու: Եվ ընդ­հան­րա­պես, ինչ­պես դի­մա­վո­րում ես Նոր տա­րին, այն­պես էլ ողջ տա­րին է ըն­թա­նում: Հար­կա­վոր է ա­մեն բան տե­ղը տե­ղին լի­նի: Խո­հա­նո­ցից շուտ ա­զատ­վի, որ վեր­ջա­պես հյու­րա­սեն­յա­կի գորգն էլ մաք­րի: Կա­հույ­քի փո­շի՜ն… Թերևս ա­վե­լի ճիշտ կլի­նի գոր­գը հենց հի­մա մաք­րի. հան­կարծ կա­րող է նա շուտ գա տուն, իսկ փո­շե­կու­լի աղ­մու­կը նա տա­նել չի կա­րո­ղա­նում…
Ա­րա­գութ­յամբ ան­ցավ հյու­րա­սեն­յակ, հա­նեց փո­շե­կուլն ու ան­ցավ գոր­ծի: Ա­րագ շար­ժում­նե­րից, թե՞ ֆի­զի­կա­կան ծան­րա­բեռն­վա­ծութ­յու­նից մեջ­քի ու­ժեղ ցավ զգաց: Չընդ­հա­տեց. միև­նույն է, պետք է վեր­ջաց­նել: Կի­սածռ­ված մեջ­քով, հաղ­թա­կան ա­վար­տին հասց­րած՝ ան­ջա­տեց փո­շե­կու­լի հռնդյունն ու մի կերպ քարշ տվեց իր տե­ղը: Խո­հա­նո­ցում ան­ցավ նստած գոր­ծի, որ­պես­զի այդ ըն­թաց­քում մեղ­մեր մեջ­քի ցա­վը: Լավ կլի­ներ՝ ոտ­քե­րը մեկ­ներ, բայց դա ա­վե­լի ուշ՝ ժա­մը տաս­ներ­կու­սից հե­տո, երբ ար­դեն նստած կլի­նի: Դի­զա՛յ­նը, պետք է մի քիչ նո­րութ­յուն մտցնել, ձևա­վո­րու­մը շատ կար­ևոր է, իսկ գե­ղե­ցիկ մա­տու­ցելն իր տա­րերքն է: Տես­նես ինչ­քա՞ն ժա­մա­նակ կպա­հանջ­վի ու­տեստ­ներն ու սե­ղա­նը զար­դա­րե­լու հա­մար…
Թխ­ված­քը ջե­ռո­ցից հա­նե­լու ժա­մա­նակն է: Այս­պես, գե­րա­զանց է ստաց­վել: Օ՞ֆ, էս ոտ­քերն ինչ են ու­զում, է՜… Ո­չինչ, հի­մա դրա ժա­մա­նա­կը չէ: Կմ­նա կրեմ պատ­րաս­տելն ու շեր­տե­րին քսե­լը, չհաշ­ված՝ զար­դա­րե­լը: Երբ նա գա, ա­ռա­ջի­նը տոր­թը ցույց կտա. հաս­տատ կհա­վա­նի: Շատ լավ է: Ն­վե՛­րը: Քիչ մնաց ա­մե­նա­կար­ևո­րը մո­ռա­նար: Ա­մե­նա­գե­ղե­ցիկ զար­դա­րան­քը հենց ա­նակն­կալն է: Ան­հա­պաղ հի­մա է պետք փա­թե­թա­վո­րել, հո նրա ներ­կա­յութ­յամբ չի՞ ա­նե­լու: Օ՜, ի՜նչ հա­ճե­լի պա­հեր են սպաս­վում… Հե­տաքր­քիր է, ինչ­պե՞ս ա­վե­լի լավ կլի­նի, նվե­րը տա մինչև՞ ժա­մը տաս­ներ­կու­սը, թե՞ տաս­ներ­կու­սը խփի, բա­ժակ­նե­րը զնգան, շնոր­հա­վո­րեն միմ­յանց, հե­տո՝ նվե­րը: Ա­վե­լի տպա­վո­րիչ կլի­նի՝ մինչև տաս­ներ­կու­սը խփե­լը, ո­րոշ­վա՛ծ է: Վա­ղուց նման ռո­ման­տիկ ե­րե­կո ի­րար հետ չեն ու­նե­ցել՝ նրբա­գեղ բա­ժակ­ներ, շամ­պայն, վառ­վող մո­մեր… Ո՜ւխ, ինչ լավ է լի­նե­լու…
Ան­խոնջ մեղ­վի նման թռավ մյուս սեն­յակ, ա­վար­տին հասց­րեց ինչ-որ բան ու նո­րից հայտն­վեց խո­հա­նո­ցում: Ա­ներ­ևա­կա­յե­լի ա­րա­գութ­յամբ կլա­նում էր ե­ղած գործն ու անց­նում հա­ջոր­դին: Չ­հասց­նե­լու խու­ճա՞­պը, թե՞ ժա­մը տաս­ներ­կու­սը հան­դի­սա­վոր դի­մա­վո­րե­լու ոգ­ևո­րութ­յու­նը ֆան­տաս­տիկ ա­րա­գութ­յամբ ա­վար­տին հասց­րին գոր­ծե­րը: Լավ է, որ նա դեռ չկար: Է՛հ, ի՛նչ ա­րած, գոր­ծի բնույթն է այդ­պի­սին: Ա­վե­լի լավ, մինչև գա, ի­րեն ար­դեն գե­ղեց­կա­ցած կտես­նի՝ հար­դար­ված, տո­նա­կան զգես­տով: Չ­մո­ռա­նա բարձ­րակ­րունկ կո­շիկ­ներն ի­ջեց­նել վեր­ևի պա­հա­րա­նից: Մեկ, եր­կու, չորս, հին­գե­րորդ սա­լաթն ար­դեն կա, մո­մե­րը նա­խօ­րոք կվա­ռի, բեն­գալ­յան կրակ­նե­րը՝ տաս­ներ­կու­սից քիչ պա­կաս…
Այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ ո­րո­շեց մի փոքր նստել, հանգս­տաց­նել ոտ­քերն ու մեջ­քը. «­Տա­սը-տասն­հինգ րո­պեն լիու­լի բա­վա­կան է»,- մտա­ծեց ու փլվեց հյու­րա­սեն­յա­կի բազ­կա­թո­ռին:
Բ­նա­կա­րա­նի դու­ռը շռնդա­լից աղ­մու­կով բաց­վեց ու նույն­քան աղ­մու­կով փակ­վեց: Ու­տեստ­նե­րի ա­խոր­ժե­լի բույ­րը շո­յեց տղա­մար­դու հո­տա­ռութ­յու­նը:
– Ոչ մի կերպ հնա­րա­վոր չե­ղավ շուտ պոկ­վել: Էս ի՜նչ հա­մով հո­տեր ես գցել,- կա­խեց կա­խի­չից վե­րար­կուն ու գլխար­կը: Ձեռ­քերն ի­րար շփե­լով՝ ա­րագ մտավ խո­հա­նոց. կինն այն­տեղ չէր, հե­տո լո­գա­րան-զու­գա­րան՝ այն­տեղ էլ չկար: Ա­մե­նու­րեք ի­դեա­լա­կան մաք­րութ­յուն էր:
– Սի՛-րե՜-լի՛ս, ա­րա­գաց­րո՛ւ, շու­տով տաս­ներ­կո՜ւսն է,- քաղց­րա­ծոր եր­գե­լով՝ մտավ հյու­րա­սեն­յակ, ուր տո­նա­կան սե­ղա­նը դեռ գցված չէր:
– Սի­րե­լի՞ս,- ապ­շեց տղա­մարդն ու կանգ ա­ռավ… Սի­րե­լիի հոգ­նած շնչա­ռութ­յու­նը միան­գա­մայն ան­հա­ղորդ էր նրա կան­չին, ո­րով­հետև բազ­կա­թո­ռին կի­սա­պառ­կած, գոգ­նո­ցը կա­պած՝ նա խո՜­րը քնած էր…