Արմեն Գարեգինի Աշրաֆյանը ինքնատիպ մարդ էր, վառ անհատականություն, որի հետ ամեն մի շփումը տոն էր, հնչյունի ու բառի խրախճանք, հումորի և անեկդոտի կենդանի ապրում: Նա մաքուր ու շիտակ, խոր ու խորախորհուրդ հոգի էր՝ բարձր մտավոր կարողություններով, դիտողունակ, շրջահայաց, վերլուծական ճկուն մտքով, միաժամանակ քնարական հոգեկերտվածքով: Նա հուսալի և հավատարիմ ընկեր էր, նվիրյալ ամուսին ու հայր, բարի կամեցող բարեկամ և առհասարակ բարեգութ մարդ:
Կյանքի դառնությունը ծիծաղի ծալքերում ծպտած մեր գեներալ ընկերը երբեք չվհատվեց. նա կյանքով իմաստնացած, բանականության բարձունքներին հանգրվանած հզոր անհատականություն էր, որ հասել էր զգացմունքի և բանականության ներդաշնության:
Տպագրվել են նրա հինգ բանաստեղծական ժողովածուները՝ «Ինքս ինձ հետ» (2000), «Շղթայված ինչուներ» (2004), «Ափսոսանք, թե՞ զղջում» (2013), «Երբ սիրտն է խոսում» (2015), «Զգացմունքի կշիռը» (2019): Ավաղ, չհասցրեց տեսնել իր ըղձալի հատընտիրը, որի ընթերցելու առիթը դեռ կունենա նրան ճանաչող և գնահատող ընթերցողը:
Գեներալների մեջ միակ բանաստեղծ և բանաստեղծների մեջ միակ գեներալ ընկերս, ինչո՞ւ այսպես անգույն դարձրիր մեր գունագեղ կյանքը: «Աղքատացանք»,- ասաց մեր բանաստեղծ ընկեր Գագիկ Դավթյանը, որին այնպես ջերմորեն սիրում և գնահատում էր։ «Մարդ էր»,- ասաց բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկյանը՝ երկրորդելով շեքսպիրյան խոսքը Համլետի հոր մասին: Ավա՜ղ, ցավի և արդեն իսկ կարոտի զգացումով՝ քեզ եմ վերադարձնում ինձ նվիրած տողերդ.
Էլ գաղտնիք չունեմ // Ո՛չ այս աշխարհից, // Ո՛չ էլ քեզանից,
Քանզի ամեն ինչ՝ // Սերս, կարոտս, երգ ու իղձերս,
Ու տողատակի ծածուկ մտքերս, // Բացահայտելով՝ ամենքին տվիր,
Ինձ էլ քեզ նման // Բարություն սփռող մի մարդ դարձրիր:
Սիրելի՛ Արմեն Գարեգինի, Դուք մահ չունեք ոչ միայն Ձեր դուստրերի ու թոռների, տպագրած ու դեռ տպագրվելիք գրքերի, այլև Ձեզ սիրող ու գնահատող, ամեն առիթով Ձեզ վկայակոչող ընկերների հուշերում:
Արդար է վաստակդ և վառ՝ հիշատակդ, արդարադատ ու բանաստեղծ ընկեր:
Վանո ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ
