Դիա­նա ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ

Էս ան­չա­փե­լի ող­բեր­գութ­յան մեջ ի՞նչ սպա­սե­լիք ու­նե­նամ, ի՞նչ ընտ­րեմ, ին­չո՞ւ ընտ­րեմ, ո՞ւմ հա­վա­տամ, ո՞ւմ վստա­հեմ, չգի­տեմ, ար­դեն ո­չինչ չգի­տեմ: Ո՛չ ու­զում եմ խո­սել, ո՛չ էլ` կար­ծիք հայտ­նել: Ա­մե­նա­թո­ղութ­յու­նը, լո­պա­զութ­յունն ու անգ­րա­գի­տութ­յու­նը մեր տու­նը քան­դե­ցին, էլ ա­սե­լիք չու­նեմ, ցա­վոք: Որ­ևէ մե­կի խոս­քը մեր երկ­րում ար­ժեք չու­նի, ով ինչ ու­զում` ա­նում է, ով ինչ չի կա­րող, է­լի ա­նում է, դրա հա­մար էլ մեր եր­կի­րը մեր ձեռ­քից գնաց, շու­նը տի­րո­ջը ոչ թե չի ճա­նա­չում, այլ վրա է պրծնում ու գզգզում, էս ի­րա­կա­նութ­յան մեջ ի՞նչ ընտ­րութ­յուն­նե­րի մա­սին խո­սեմ: Ինձ թվում է` հի­մա մենք ազ­գո­վի ա­վե­լի կոր­ծա­նա­րար ընկ­ճախ­տի մեջ ենք հայտն­վել, քան գլխա­կեր պա­տե­րազ­մում մեր կո­րուստ­ներն ու ա­վե­րում­ներն էին: Կռ­վե­լիս գո­նե որ­ևէ ելք ես ակն­կա­լում, հի­մա մենք ան­կա­մո­րեն տրված ենք ժա­մա­նա­կի հոս­քին ու ո՛չ ապ­րում ենք, ո՛չ էլ` մեռ­նում: Չ­գի­տեմ, թե ինչ է լի­նե­լու վա­ղը, էլ ուր մնաց` մինչև ընտ­րութ­յուն կամ հենց ընտ­րե­լիս: Չ­գի­տեմ: Իմ գլխով շատ մութ-մութ ամ­պեր են ան­ցել, ես մեր երկ­րի վեր­ձիգ թռիչք­նե­րի ու խոր ան­կում­նե­րի ժա­մա­նակ­նե­րում եմ ապ­րել, բայց այս­չափ հու­սա­հատ, ա­նա­պա­գա ու տագ­նա­պա­շատ ի­րա­կա­նութ­յուն չեմ հի­շում, ան­գամ 88-ի քան­դու­քա­րափ երկ­րա­շար­ժից հե­տո մեր գո­յատ­ևե­լու կամքն ու ո­գին մեզ գոր­ծե­լու մղե­ցին, մինչ­դեռ այ­սօր ա­նի­մա­նա­լի ա­պա­տիկ վի­ճակ է տի­րում ա­մե­նուր: Թու­ման­յանն ա­սում է, գի­տեք, ես էլ իր հան­գով, ան­հանգ երկ­րոր­դեմ. «­Մեր ու­զածն ի՞նչ է. մի կենտ հույ­սի շող, էն էլ հրե՜ն հա, կոր­չում է ան­հետ»: Սկզ­բում ու­զում էի հրա­ժար­վել հար­ցին պա­տաս­խա­նե­լուց, բայց հե­տո զգա­ցի, որ ու­զում եմ սիրտս բա­ցել, ան­կեղ­ծա­նալ, ու ե­ղավ այս խոս­քը, որ ո՛չ մե­կի մա­տից փուշ է հա­նում, ո՛չ էլ մե­կին մխի­թա­րում, բայց ինձ տրված ա­ռիթ ու ի­րա­վունք էր, ես էլ լիու­լի օգտ­վե­ցի. է­լի բան է, ե­թե մեկ­նու­մե­կին ել­քեր ո­րո­նե­լու մղի: