Հրադադարից հետո ես ժպտացող հայ չեմ տեսել… Մշուշոտ է բոլորի հայացքը, ի՞նչ եղավ տանկերի ու ահաբեկիչների միջազգայնորեն չթույլատրվող զենքերի դեմ կռվող առյուծասիրտ հային: Ովքե՞ր իրականացրին այս նոր հայկական գողգոթան….
Ի՞նչ եզրակացության հանգեցինք՝ մենք փոքր, անճար ա՞զգ ենք, թե՞ մեզ պարտադիր պետք է ղեկավարեն անճարներն ու օտար տերությունների հպատակները: Ինչո՞ւ չենք կարողանում մեր հաղթանակները պահել: Սևակն ասում էր՝ ուշ-ուշ են գալիս, բայց ոչ ուշացած… Այդ ո՞վ պետք է գար, որ չեկավ, որը չմտածեց, որ շրջափակված հայոց ազգը մշտապես պետք է իր պաշտպանվածության մասին մտածի, որ բազում զոհերի ու տարածքային զիջումների հաշվին Արցախն ազատագրելուց հետո անհրաժեշտ էր ոչ թե սեփական դղյակների շուրջը պարիսպներ կապել, որ ժողովրդից թաքուն մնար նրանց վշտի, աղքատության ու արտագաղթի հաշվին անհայրենիք ուրացողների ուռճանալը, այլ Հայաստանի սահմաններին պետք է դնեին այդ պարիսպները, որ չմարեին բյուրավոր ճրագներ: Չարեցի՛ն: Հայաստանը միջոց էր անձնական հարստության և ոչ թե ազգի ու հայրենիքի մտահոգության: Ոչ ոքի չկարողացանք մինչև վերջ վստահել… Մի՞թե գաղտնիք էր ապրիլ-մայիս ամիսներին թուրք-ազերիական զորավարժությունները Հայաստանի սահմաններից ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա, իհարկե՝ ո՛չ, նաև գաղտնիք չէր, որ Թուրքիան 25-հազարանոց նորագույն սպառազինությամբ հզոր բանակ է կուտակել Նախիջևանում, գոնե ես երևի հարյուր անգամ մամուլով այդ մասին ազդարարել եմ: Լսողն ո՞վ էր… Այն օրերին, երբ Ալիևը մանկապարտեզներից սկսած երեխաներին որպես երևակայական թշնամի իրենց մանկական մատիտանկարներում հային էր ներկայացնում, Հայաստանի դասագրքերից չքանում էին հայոց պատմության երևելիները, կրճատվում՝ հայ գրականության ու պատմության դասաժամերն ու ռազմագիտության ժամերը: Սա զավե՞շտ էր, թե՞ ողբերգություն՝ իր ազգի ինքնությամբ հպարտացող հայի համար, չգիտեմ, բայց որ այս դաժան պարտությունից հետո, այն պարագայում, երբ Արցախը Հայաստանի կազմի մեջ չէ, որի մասին ակնարկում են ոմանք, ինչո՞ւ պետք է անեքսիայի ենթարկվեն Հայաստանի պետական սահմանները՝ Մեղրիով և Նախիջևանով տրվող ճանապարհների սահմանագծերով, որի մասին ժամանակին երազում էր Աթաթուրքը, իսկ այսօր՝ Էրդողանը։ Սա միջազգային օրենքի կոպիտ խախտում է, որի մասին համբերությամբ լռում են անպատասխանատու պատասխանատուները…
Էլի չենք խրատվել, աղետի դեմն առնելու փոխարեն, չենք ուզում քաղաքական գռեհիկ գարշանքից գիտակցորեն ազատագրել անտեր գառի նմանվող մեր անկախ պետականությունը: Դիվանագիտության մեջ՝ անհաս, հոկտեմբերին զինվորի համար դրամահավաքություն անող
9-ամյա երեխայի կողքին՝ միլիոնավոր պարգևավճար ստացողների սառնասիրտ լռություն, բազում սևսիրտ մայրեր, 44 օրվա ընթացքում հազարավոր մարող ճրագներ, ռազմաճակատն ուրացողների մասին ֆանտաստիկ պատմություններ, հիվանդանոցներում անդամահատված ձեռք ու ոտքերով պատանիներ, այսօր արդեն անհետ կորած ու գիշատիչներին գերի ընկածների լալահառաչ մայրեր… Լուրերը սղոցում են ներս քաշված մեր դիմադրության վերջին լարերը, և քիչ է մնում բարձրաձայն գոռալ՝ գոնե լռեք, ձեր բացերը մեզ չեն հետաքրքրում, դուք ազգն եք վարկաբեկում, ոչ թե ձեզ. ո՞ւր եք երկրի սպիտակեղենը փռում այդ ստոր զավթիչների առաջ։ Ցավալին այն է, որ երկրի վերքերը վիրակապելու փոխարեն, կուլիսներում երկրի ցավին անտեղյակ՝ նոր, թավշյա վարչապետների «թագադրումներ» են ոչ թե վերը նշածները կարգավորելու մտահոգությամբ, այլ դեռևս այն հույսով, որ Հայաստանում էլի մի ծվեն մնացած կլինի նոր կողոպուտի համար… Ամենազարհուրելին լայն հրապարակներում արձագանքվող ԴԱՎԱՃԱՆ բառն է ահռելի պայքարի մեջ աներևակայելի քաջությամբ կռվող հերոսների պայքարի ֆոնին, որ փոխարինում է ՀԱՂԹԵԼՈՒ ԵՆՔ ոգու կանչին և սեպի նման խրվել է մեր պատմական պարտությունների հիշողությունների մեջ՝ բզկտված հայրենիքը թավիշի վրա քնեցնելու խաբկանքներով… Աստված չարից մեզ ազատի, պարզապես ուզում եմ հասկանալ, կա՞ այդպիսի առաջնորդ, որ ինքնամոռաց սկսելու է հայրենիքի վերականգնման սուրբ գործը: Ցավոք, ո՛չ ներկայի և ո՛չ էլ ինքնաներկայացված ղեկավարների մեջ ես չեմ տեսնում ո՛չ Գարեգին Նժդեհ և ո՛չ էլ Մոնթե… Այս դժվարին պահին եկողներդ գոնե մեկ տող ունե՞ք ձեր սրտի դավթարում՝ ձեր ձեռքերով ազգի կորացած մեջքը շտկելու համար: Ավերակների վրա ինչպե՞ս եք թագավորելու: Լույս իջնի գերեզմանիդ, Արտավա՛զդ Արքա, պատգամիդ իմաստը ոչ ոք դեռ չի հասկացել… Ավերակները վերականգնելու համար պիտի գաք, գիտե՞ք այդ մասին, համոզված չեմ, անցյալը վատ օրինակներ է թողել, ու դրա համար նախ և առաջ նոր պատերազմի ճամփան փակեք՝ բահեր վերցրեք և Հայաստանի սահմանների ողջ երկայնքով երկրորդ ու երրորդ գծերի համար բետոնե խրամատներ փորեք: Փրկե՛ք սերնդին, գե՛նը փրկեք, ԱԹՍ-ների համար գումարներ հայթայթեք: Թե չէ, Եռաբլուրում էլ տեղ չկա, հին ու նոր վարչապետներ ու նախագահներ… ԱԶԳ, ՀԱՅՐԵՆԻՔ, ՀԱՅՈՑ ԳԵ՜Ն… Այս մասին լսած կա՞ք, վերադարձրե՛ք իմ հային՝ երեկվա հային, որի համար պարտությունը մահ էր: Այսօր ժողովրդական շարժումը պահանջում է իրեն հավատարմության երդում տված հերթական ղեկավարի հրաժարականը։
