ԱՐՏԱՇԵՍ ՂԱՀՐԻՅԱՆ

2020 թվա­կա­նի հու­լի­սի 27-ին, կյան­քի 83-րդ ­տա­րում վախ­ճան­վեց տա­ղան­դա­վոր ար­ձա­կա­գիր, ՀԳՄ, ԱԳՄ ան­դամ Ար­տա­շես ­Ծա­տու­րի ­Ղահ­րի­յա­նը։
­Վաս­տա­կա­շատ գրո­ղի մա­հը մեծ կո­րուստ է: ­Հա­սուն ու բեղմ­նա­վոր գրչի տեր էր նա։ ­Մինչև կյան­քի վեր­ջին օ­րը նա ա­րա­րում էր՝ հա­յոց ինք­նա­տիպ ու հա­րուստ գրա­կա­նութ­յա­նը մա­տու­ցե­լով ղահ­րի­յա­նա­կան ար­ձա­կի անկրկ­նե­լի է­ջեր։
Ար­տա­շես ­Ղահ­րի­յա­նը ծնվել է 1937-ի հու­լի­սի 1-ին, ­Լեռ­նա­յին ­Ղա­րա­բա­ղի ­Հադ­րու­թի շրջա­նի ­Մեծ ­Թա­ղեր գյու­ղում։ 1956-ին ա­վար­տել է հայ­րե­նի գյու­ղի միջ­նա­կարգ դպրո­ցը, 1967-ին՝ Եր­ևա­նի պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի բա­նա­սի­րա­կան ֆա­կուլ­տե­տի հա­յոց լեզ­վի և գ­րա­կա­նութ­յան բա­ժի­նը։ ­Բուհն ա­վար­տե­լուց հե­տո որ­պես սրբագ­րիչ աշ­խա­տել է «­Սո­վե­տա­կան ­Հա­յաս­տան», «Ա­վան­գարդ» թեր­թե­րի, «­Պատ­մա­բա­նա­սի­րա­կան հան­դե­սի» և «­Սո­վե­տա­կան գրա­կա­նութ­յուն» ամ­սագ­րի խմբագ­րութ­յուն­նե­րում։ Ար­ցախ­յան պա­տե­րազ­մի ժա­մա­նակ Ար­տա­շես ­Ղահ­րի­յա­նը տե­ղա­փոխ­վել է հայ­րե­նի գյուղ:
Ան­վա­նի գրո­ղի ա­ռա­ջին գիր­քը՝ «Տոհ­մա­կանչ» հա­տո­րը, լույս է տե­սել 1978 թ. «­Սո­վե­տա­կան գրող» հրա­տա­րակ­չութ­յան կող­մից` ան­մի­ջա­պես ար­ժա­նա­նա­լով ըն­թեր­ցող­նե­րի և խստա­պա­հանջ գրաքն­նա­դատ­նե­րի բարձր գնա­հա­տա­կա­նին։
Ա. ­Ղահ­րի­յա­նը 1983-ին ըն­թեր­ցո­ղի սե­ղա­նին դրեց «­Պատ­րանք» ժո­ղո­վա­ծուն` հաս­տա­տե­լով իր ու­րույն տե­ղը հայ ար­ձա­կի բնա­գա­վա­ռում։
­Տասն­յակ ար­ձակ ու չա­փա­ծո գրքե­րի հե­ղի­նակ է Ա. ­Ղահ­րի­յա­նը։
­Հայ­րե­նի ծննդա­վայր վե­րա­դառ­նա­լուց հե­տո մի նոր ե­րանգ ստա­ցավ նրա ստեղ­ծա­գոր­ծութ­յու­նը։ Դ­րա խո­սուն վկա­յութ­յունն է «­Լե­ռան հուշ» ժո­ղո­վա­ծուն, ո­րի ա­ռի­թով նա նշել է. «­Վե­րա­դառ­նա­լով ծննդա­վայր՝ ես ինձ վերս­տին գտա»։
Ա­կա­նա­վոր գրող, նվիր­յալ հայ­րենա­սեր Ար­տա­շես ­Ղահ­րի­յա­նի հիշա­տա­կը վառ է մնա­լու նրա ըն­թեր­ցող­նե­րի, գոր­ծըն­կեր­նե­րի, հա­րա­զատ­նե­րի հի­շո­ղութ­յան մեջ։

ՀԳՄ վար­չութ­յուն
ԱԳՄ վար­չութ­յուն