ԴԻԼԸՆ ԹՈՄԱՍ (1914 – 1953)

 

 

***

Մի՛ գնա հեզ` դեպի գիշերն այդ բարի,

Ծերությունն է բռնկվելու խավարում,-

Միշտ մոլեգնիր, որ լույսն հանկարծ չմարի:

 

Թեկուզ գիտեն իմաստուններն աշխարհի,

Որ մութն է ճիշտ, խոսքը կայծակ չի վառում,-

Չեն գնում հեզ` դեպի գիշերն այդ բարի:

 

Բարի մարդիկ, միշտ հիշելով թախծալի`

Ալիքի պես անցնող գործերն աշխարհում,

Մոլեգնում են, որ լույսն հանկարծ չմարի:

 

Եվ վայրենին, երբ արևը վիթխարի

Սանձեց, ապա զգաց մորմոքն անմարում,

Չի՛ գնում հեզ` դեպի գիշերն այդ բարի:

 

Երբ կույր մարդիկ` մռայլ գրկում խավարի,

Մահվան շեմին լույսն զգացին արարուն,

Մոլեգնեցին, որ լույսն հանկարծ չմարի:

 

Հա՛յր, անիծիր տխուր բարձրից քո դարի

Եվ օրհնիր ինձ արցունքներով վարարուն:

Մի՛ գնա հեզ` դեպի գիշերն այդ բարի,

Միշտ մոլեգնիր, որ լույսն հանկարծ չմարի:

 

***

Եվ չի ունենա մահն իշխանություն:

Կմիավորվեն մեռյալները մերկ`

Քամու գրկի մեջ գտնվող մարդու և արևմուտքի լուսնկայի հետ:

Երբ ոսկորները նրանց

անմարմին կդառնան աճյուն,

Աստղեր կշողան նրանց

ոտքերին ու արմունկներին:

Թեև խենթացած, սակայն

ողջամիտ կլինեն նրանք,

Թեև ծովասույզ, բայց կելնեն

նորից ալիքներից վեր:

Սիրահարները` թեև կորուսյալ,

չի կորչի սերը:

Եվ չի ունենա մահն իշխանություն:

 

Եվ չի ունենա մահն իշխանություն:

Ծովի փոթորկուն ալիքների

տակ երկար մնալով`

Չեն մեռնի նրանք անիմաստ մահով:

Գելարանների վրա տանջվելով,

երբ մկանները տեղի են տալիս,

Կամ անիվներին փոկերով կապված`

դեռ կմաքառեն:

Հավատը երկու մասի կբեկվի

նրանց ձեռքերում,

Կպատուհասի չարը միեղջյուր ու կբզկտի,

Եվ հիմնահատակ կլինեն նրանք, բայց

չեն խորտակվի վերջնականապես:

Եվ չի ունենա մահն իշխանություն:

 

Եվ չի ունենա մահն իշխանություն:

 

Ճայերն այլևս չեն ճչա նրանց

ականջների մեջ,

Ու չի փշրվի ալիքն աղմուկով`

ծովի ափերին:

Եվ ուր ծաղիկն է ծաղկում,

միգուցե էլ ոչ մի ծաղիկ

Չի հանի գլխիկն` անձրևի իջնող

կաթիլին ընդդեմ:

Թեկուզ խենթացած ու

մեռած լինեն գամերի նման`

Մարգարտածաղկի ցողունների հետ

ձգվում են վերև:

Դեպի արևն են ձգվում մեկընդմիշտ,

մինչև կսպառվեն բոցերն արևի,

Եվ չի ունենա մահն իշխանություն:

 

Անգլերենից թարգմանեց

Խորեն ԳԱՍՊԱՐՅԱՆԸ