Վարդգես ԽԱՆՈՅԱՆ
բանաստեղծ
Ամուլսարը մեր բնաշխարհի սիրտն է
Այս օրերին թվում է` մեր երկրի սիրտը բաբախում է Ամուլսարով: Ոչ էլ թվում է, հենց այդպես է: Բայց ամենից ավելի, և դա բնական է, մեր` Վայոց Ձորի, ու ամենից, ամենից ավելի` Ջերմուկի բնակիչներիս (և ոչ միայն) սիրտն է տագնապով բաբախում: Տագնապով, որովհետև հայրենի բնության աստվածապարգև վայրերից մեկի բնական կյանքը վտանգի տակ է: Վտանգի տակ է հենց մեր` վայոցձորցիներիս կյանքը: Բնապահպանական աղետը սպառնում է մեր գեղատեսիլ բնաշխարհին, մեր հող ու ջրին: Ես չգիտեմ, թե ով է Ամուլ (այսինքն` անպտուղ) անունով սարն անվանել, բայց հաստատ մինչև վերջին ժամանակներս ոչ ոք չի իմացել, թե ինչպիսի հարստություն է նա դարեր շարունակ պահել իր կրծքի տակ: Եվ հիմա օտարներն իրենց թաթը դրել են մեր Ոսկեսարի վրա` ձգտելով պատռել նրա սիրտը և որքան հնարավոր է մեծ շահույթ կորզել` մի խղճուկ բաժին էլ մաս հանելով իրական տիրոջը: Դա չի լինի, մենք թույլ չենք տա: Ամուլսարը խորհրդանշական առումով մեր սիրտն է, և մենք թույլ չենք տա, որ նա բաբախի օտարի կրծքի տակ: Ձեռքներդ հեռո՛ւ մեր Ամուլսարից: Նա պետք է շարունակի իր բնական կյանքով համահունչ ապրել հայրենի բնաշխարհի մյուս գեղակերտ վայրերի ընտանիքում: Այդպես է եղել և այսուհետ էլ այդպես պետք է լինի:
ք. Ջերմուկ