***
Ես արդեն ես չեմ, ոչ էլ ուրիշը,
Կյանքս մշուշ է, փոշի ու հուշ է,
Բայց հայտնվում է
հանկարծ ուրիշը
Ու կոտրում մտքիս գինով
լի շիշը…
Ախ, ես ուրիշ եմ,
ես արդեն ես չեմ,
Շուտով կփչեմ իմ վերջին հուշը,
Ինչքան էլ այսօր
պայծառ անրջեմ,
Մեկ է` կյանքս որբ գինով
լի շիշ է:
Իսկ գինին հայոց արդեն ուրիշ է,
Ե՛վ դառնահամ է, և՛ հոգեկործան,
Քանզի աշխարհը քաղցր
մի հուշ է –
Եվ մահից առաջ` ոսկե մի հնձան:
***
Պատմությունս գլորվում է ինքնակամ,
Մի տեղ չկամ ու մի տեղ էլ կարծես կամ,
Թե չլիներ կյանքը այսքան անզգամ,
Հավերժական պիտի թվար ապագան:
Վերջ պատմության արձագանքին այս դժնի,
Ես գնում եմ մոլորակից այս ունայն,
Թե արթնանա մարդկությունը` կգժվի –
Ինքը իրեն սպանելով հավիտյան…
Բայց ժպտում է տիեզերքը միամիտ,
Եվ ապրո՜ւմ են մարդիկ իրար զրկելով,
Աստվածները զայրանում են խելամիտ`
Մարդկայինը տիեզերքում փրկելով:
***
«Դանդաղ է քայլում հոգնատանջ իմ ձին»…
Եվ ուր է տանում՝ ինքն էլ չգիտի,
Եթե գնում ենք Սուրբ Էջմիածին`
Ես հավերժությամբ պսակվեմ պիտի…
Տառապանքներս կցնդեն իսպառ,
Սուրբ խաղաղությամբ կարբենա հոգիս,
Չի ասի երբեք ոչ ոք ոչ մի բառ,
Միայն հուշերս կարտասվեն Նորքիս…
Եվ ինձ կթաղեն ծնողներիս մոտ,
…Օղորմի նրանց՝ կարոտել են շա՜տ…
Օրը կլինի ջինջ ու արևոտ,
Եվ կապրի հոգիս Աստծո հետ հաշտ…
***
Ժամանակը լրացավ,- գնալու եմ արդեն ես,
Կյանքս եկավ ու անցավ,- ճանապարհին եմ արդեն,
Եթե նորից աշխարհում չհանդիպեմ արդեն ձեզ,
Ուրեմն լավ իմացեք,- ճանապարհին եմ արդեն:
Եթե ճամփան ինձ տանի դեպի անդունդը մահի,
Լաց մի՛ եղեք, ժպտացեք, ճամփիս փռեք փուշ-վարդեր,
Ես ոգին եմ սիրահար և թշնամին եմ ահի,
Դե լուսավոր ժպտացեք՝ ճանապարհին եմ արդեն…
***
Էրեբունիից մինչև Երևան
Վայրկյան է անցել դարերի միջով,
Ժամերն են դարձել Հայոց օթևան,
Լցվել արարման փառահեղ շնչով:
Հիմա մենք կանգնել վայրկյանների դեմ`
Փորձում ենք շնչել փոշին դարերի.
Ես, Աստծո որդիս, բնավ չգիտեմ
Իմաստնությունը գալիք օրերի…
…Գալիս է մահս-վայրկյանների մեջ –
Որ պիտի ահով սրտիս մեջ խուժեն,
Ես չեմ ափսոսում, որ կունենամ վերջ,
Բայց վայրկյաններ կան, որ հավերժ արժեն…
***
Դարձել եմ մի մեծ երեխա,
Էլ հոգիս հուշից չի ծխա…
Չի տնքա էլ սիրտս արյունոտ,
Չի զնգա էլ խինդս արևոտ,
Էլ Աստված չի նայի երկնքից`
Ազատված կլինեմ նոր երգից…