Աշխարհում մի կենդանի է ծնվում և նայելով Կյանքին՝ տեսնում է, որ փակված է պատերի մեջ, իսկ առջևում երկաթե ճաղեր են, որոնց միջով դրսից ներս են թափանցում օդն ու լույսը. կենդանին վանդակի մեջ է ծնվում:
Այստեղ էլ նա մեծանում է՝ իրեն պաշտպանող և խնամող անտես ձեռքի ներքո ուժեղանալով ու գեղեցկանալով: Քաղցած լինելու դեպքում ուտելիքը միշտ ձեռքի տակ է, ծարավելու դեպքում ջուր են բերում, և երբ ցանկանում է հանգստանալ, պառկելու համար մահճակալը միշտ ապահովված է: Եվ այդպես նա իրեն շատ լավ է զգում` լիզելով իր գեղեցիկ թևերը և հաճույք ստանալով արևի ճառագայթներից, որոնք, ըստ նրա, հենց իր տունը լուսավորելու համար են ստեղծվել:
Օրերից մի օր արթնանում է իր ծույլ հանգստից, և, ի՜նչ, վանդակի դուռը բաց է. պատահաբար բաց էր մնացել: Զարմացած ու վախեցած կուչ է գալիս անկյունում: Հետո դանդաղ մոտենում է դռանը, անսովորությունից սարսափած` ցանկանում է փակել այն, բայց նրա վերջույթներն անկարող էին դա անել. համարձակվում է գլուխը դուրս հանել և տեսնել, որ երկնքում ամպերը ավելի են մեծանում, և աշխարհն էլ է լայնանում:
Վերադառնում է իր վանդակը, բայց ոչ հանգստանալու, քանի որ կախարդված էր այն Անհայտով, որ տիրում էր իր շուրջը, և նորից ու նորից նա գնում է դռան մոտ` ամեն անգամ ավելի շատ Լույս տեսնելով:
Մեկ անգամ էլ վերադառնալով Լույսի հորձանուտը` նա խոր շունչ է քաշում, ոտքերը ձգում ու ցատկելով դուրս գնում:
Հետո նա ավելի արագ է գնում` խելագարի պես թռչելով, անփութությունից վնասվում ու պոկվում է նրա հարթ մաշկը. նա նայում է, հոտոտում, դիպչում ամեն ինչի, նույնիսկ փորձում է շուրթերով համտեսել վտանգավոր ավազանից` մտածելով, որ քաղցր կլինի:
Հիմա քաղցած լինելու դեպքում պետք է ուտելիքը որոնի և հաճախ էլ պայքարի դրա համար, նախկինից մնացած գիրուկ վերջույթներով հասնի ջրին, որ հագեցնի ծարավը:
Ահա այսպես էլ նա ապրում է` փնտրելով, գտնելով, հրճվելով և տառապելով: Դուռը, որ պատահաբար բաց էր մնացել, շարունակում է այդպես էլ մնալ, բայց վանդակը միշտ դատարկ է:
* Ամերիկացի ֆեմինիստ գրող, Լուիզիանա Կրեոլյան ժառանգության ամենատարածված և
ընթերցված գրողներից մեկը։
Թարգմանությունը անգլերենից`
Գոհար Ղասաբյանի
