*** Բոլոր ընկերներիդ մասին դու միշտ քո ասելիքն ունեիր, քո ջերմ խոսքն ունեիր: Քո 75-ամյակին գրողների տան դահլիճում ժպտացինք իրար, ողջագուրվեցինք, հասցրեցիր շշուկով մի երկու գովեստի խոսք ասել հարսիդ՝ Արևիկի մասին. «Երկու օր ինձ հատուկ պատրաստել է այսօրվան, որ ես ամուր զգամ ինձ»: Արևիկը ջանացել էր, և դու այդ մի քանի ժամը առույգ էիր, ուրախ: […]
Ցավով տեղեկացա բանաստեղծ Ռազմիկ Դավոյանի մահվան մասին: Պարոն Դավոյանը ժամանակակից հայ գրականության նշանավոր ներկայացուցիչ էր, ավելի քան 40 ժողովածուի և գրքերի հեղինակ, ում ստեղծագործությունները տպագրվել են նաև արտերկրի մի շարք պարբերականներում: Մեծ է նրա ներդրումը հայ ժամանակակից գրականության զարգացման գործում: Իմ խորին ցավակցություններն եմ հայտնում պարոն Դավոյանի հարազատներին ու գործընկերներին: ՀՀ Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյան *** […]
…ՈՒ ԱՆՑՅԱԼԴ ԱՅՆՔԱՆ ՆԵՐԿԱ Է Շատ թախծալի է, երբ մարդու ծննդյան օրը չես կարող սեղմել ձեռքը, սրտաբուխ խոսքեր ասել կամ գոնե զանգահարել, լսել քեզ հարազատ ու մտերիմ ձայնը ու հավատալ, որ պարտադիր չէ վաղը, բայց մի քանի օր կամ որոշ ժամանակ հետո անպայման կտեսնվեք ու նախկին հանդիպման կիսատ զրույցը կշարունակեք, կամ մի ինչ-որ խոսքից մի […]
Կյանքից հեռացել է արձակագիր, հրապարակախոս, թարգմանիչ և հասարակական գործիչ Լևոն Ադյանը: Լևոն Ադյանը ծնվել է 1940 թ. օգոստոսի 3-ին, Արցախի Մարտակերտի շրջանի Չլդրան գյուղում։ Երկար տարիներ աշխատել է որպես «Գրական Ադրբեջան» հանդեսի արձակի բաժնի վարիչ, այնուհետև՝ բաժինների վարիչ, ի տեղ գլխավոր խմբագրի։ Եղել է Ադր. ԽՍՀ ԳՄ հայկական բաժանմունքի նախագահի տեղակալ և մամուլի պետական կոմիտեի […]
Խոր ցավով տեղեկացանք, որ Լոնդոնում իր երկրային կյանքին հրաժեշտ է տվել ՀԳՄ արտասահմանյան անդամ, տաղանդավոր բանաստեղծ և թատերագիր, ազգային-մշակութային գործիչ Մանուել Ադամեանը։ Ծնվել է Լիբանանում: Նախնական կրթությունը ստացել է Աբգարյան ազգային վարժարանում: 1963–68 թթ. ուսանել է ԵՊՀ բանասիրական բաժանմունքում, այնուհետև, վերադառնալով Բեյրութ, վարել է Սահակ-Մեսրոպյան դպրոցի տնօրենի պաշտոնը՝ միաժամանակ դասավանդելով Երվանդ Հյուսիսյան հայագիտական ամբիոնում: Դասավանդմանը […]
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ցավակցական ուղերձը ՀՀ վաստակավոր արտիստ Անահիտ Թոփչյանի մահվան կապակցությամբ. «Մեծ ցավով ստացա ՀՀ վաստակավոր արտիստ, արձակագիր, թարգմանիչ Անահիտ Թոփչյանի մահվան լուրը: Նշանակալի է նրա ավանդը մեր թատերական կյանքը հարստացնելու գործում: Տիկին Թոփչյանը թատրոնում, կինոյում, հեռուստաթատրոնում, ռադիոթատրոնում ունեցել է բեղմնավոր կարիերա՝ իր կերտած դերերով հարստացնելով հայ թատրոնն ու կինոն: Տաղանդավոր արտիստը հիմնադրել է […]
Վաչագան ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ ՄԱՀԻՑ ՅՈԹ ՐՈՊԵ ԱՌԱՋ, ԿԱՄ ՈՒՂՂԱԿԻ՝ ԳՆԴԱՊԵՏԸ…* Նրան ոչ ոք չէր նեղացրել… Մանկության անթիվ հեքիաթային գեղեցիկ գույներից բացի, ներսում մեծ ցավ ուներ պահած, որն անխնա հոշոտում էր իրեն, իր իսկ ներկայում․․․ Զորացրվելուց հետո սիրում էր նայել հրաշք դպրոցականներին, ուսանողներին՝ մտովի հասնելով հուշերի գեղեցիկ ամրոցը… Աններդաշնակության ծանրությունը կրելով՝ հյուծվում, ինքնաոչնչանում էր՝ խաղաղության, […]
Եվ թեև ոչինչ չի կրկնվելու` ես երջանիկ եմ դարձյալ` լի-ու-լի: Կարինե Աշուղյան Հայկյան տոմարով Արեգ ամսվա գիշերահավասարի օրն է ծնվել իմ բանաստեղծ քույր Կարինե Աշուղյանը, և այսօր, ծննդյան տոնի խնդությամբ, կարոտով, միաժամանակ` լուսավոր թախիծով, նորից ձեռքս եմ վերցրել նրա վերջին` «Հմայագիր» ժողովածուն… Լռության մասին գրերը կարմրում են իրենց` անգամ չնչին չափից, պատահում […]
ՉԵՆՔ ՈՒԶՈՒՄ ՄԵՆՔ ԴԱՌՆԱԼ ՎԵՐՀՈՒՇ 1. Որքան էլ լավատես ու վստահ, Որ կելնենք տեղից էլ անհնար, Որքան էլ… թվա աշխարհը Շանթարգել մեկմեկու համար, Բայց էլի տագնապը ծակում է Իմ սիրտը, երբ շուրջս եմ դիտում. Ուրագ են չորս կողմը, որոնց Ծառերը փորձով չեն հավատում: 2. Ուրագ են, ու ծառ ենք մի տեղ… […]
Հայերս անցյալի փառավոր ուղի ենք անցել, ինչպես 1500 տարի առաջ Մ. Խորենացին է գրել՝ «Թեպետ մենք փոքր ածու ենք և թվով շատ սահմանափակ ու զորությամբ թույլ…, բայց և այնպես մեր երկրումն էլ գրելու և հիշատակելու արժանի շատ սխրագործություններ են կատարվել»: Սակայն հայոց պատմությունն ունի մի անբարետես երես, որի անունը ազգային անմիաբանության ախտանիշ է: Մենք անմիաբան […]
Սիրելի՜, հարազատ, անդադրում, պայծառ Վարսիկ Գրիգորյան… Ի՜նչ լավ էր այն օրը, ի՜նչ ուրախ էինք, որ Հասմիկի, Ձեզ խնամող Կարինեի հետ նշում էինք Ձեր ծննդյան 94-ամյակը… Ի՜նչ ուրախանալ գիտեիք… Հարազատս, երեխայի հմայվածությամբ Ձեր աչքերը չեմ մոռանա երբեք, և շատերը չեն մոռանա… Անդադրում… Ձեր զարմանահրաշ հիշողությունը… Երբ մի երկվայրկյան խոժոռվում էիք` մի ինչ-որ ամսաթիվ ճշգրիտ չհիշելու «խայտառակությունից», […]
Կյանքի 61-րդ տարում այնպե՛ս անսպասելի, անհավատալի մեզանից հեռացավ թատերագետ Նվարդ Ասատրյանը: Մեր Նվարդը… Թատրոնի նվիրյալ Նվարդը… Կյանքի վերջին գիշերն է գրվել այս անդրադարձը, Վանաձորի Հովհ. Աբելյանի անվան պետական թատրոնի «Անուշ» ներկայացման պրեմիերայից հետ… Ձեռագիր է, որոշ բառեր չհաջողվեց վերծանել, իհարկե, եթե ինքը տպագրելու լիներ` տեքստը կխմբագրեր մինչև գոհանալու ի՛ր աստիճանը… Համարձակություն ունեցա վերծանել նրա գիրը […]
ԳԵՎՈՐԳ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ – 80 ԻՄԱՍՏԱԽՈՍՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ «Աստվածների ճակատագիրը» պիեսից — Ինքդ երկնեցիր քեզ մերժողներին, Քանզի ծնվեցին օտարության մեջ… — Աշխարհը շեղվեց, երբ մարդը գերեց իր նմանակին: — Գեղեցկությունն Աստված է ստեղծել, Որպեսզի տեսնի իր թուլությունը… — Հարուստի համար սերը վայելք է, փառք ու մեծարանք, աղքատի համար սերն արցունք է, վիշտ ու սփոփանք… — Ճապաղ է դառնում […]
Վարդգես Պետրոսյանի չխամրող հիշատակին 25 տարի առաջ, 62 տարեկանին, Ապրիլ 15-ին, 1994 թ. Երեւանում, իր տան շեմին վրիժառումի գնդակով կյանքից հեռացավ արձակագիր, դրամատուրգ, սովետական տարիների հայտնի թերթերում եւ ամսագրերում պատասխանատու պաշտոններ ստանձնած, երկար տարիներ Գրողների Միության Նախագահ, բազմաթիվ բարձրագույն մրցանակների արժանացած Վարդգես Պետրոսյանը: Գրող, որը ծնվեց, հասակ առավ եւ ապրեց սովետական տարիներում, սնվեց ու գործեց […]
Մարիամ տատի գանձը Մեր գյուղից ինձ հայտնեցին, որ մեռել է Մարիամ տատը: Մեռել է՝ օր առաջ կանխազգալով մահը: Երեկոյան լողացել է, հագել է հարս օրերի ճերմակ շապիկը, հրաժեշտ է տվել թոռներին, հարևաններին, ծոռներին ու անկողին է մտել իբր քնելու, բայց մեռել է: Նա գուցե հարյուր տարեկան էր, գուցե՝ ավելին, ոչ ոք ստույգ չգիտեր նրա տարիքը: […]
2002 թվականն էր, ամիսը՝ չեմ հիշում, բայց հրաշալի եմ հիշում այն օրը, երբ Սամվելը նվիրեց «Բիթլզ. Երգեր» փոքրիկ գրքույկը, որ կազմել էին ինքն ու Արամ Ուռուտյանը: Ասեմ, որ նվերս ստացա յուրահատուկ «քննությունից» հետո, միայն երբ համոզվեց, որ բիթլզները նաև իմն են ու կյանքիս անբաժան մի մասը: Ամիսը՝ չեմ հիշում, բայց այսօրվա պես եմ հիշում, թե […]
«Սահմանների մասին» Վերջին տարիներին մեր գրականության մեջ նկատվում է մի ուրախալի երևույթ. շատ բան, որ առաջ համարվում էր «օտար ազդեցություն», «հողից կտրված» մտածողություն կամ պարզապես պիտակավորվում էր, աստիճանաբար քաղաքացիություն ձեռք բերեց, դադարեց անսովոր թվալուց, նույնիսկ ինչ-որ տեղ դարձավ ժամանակակից ընդհանուր ճաշակ: Այս երևույթը, իհարկե, ամենից առաջ պայմանավորված էր գրական նոր սերնդով, որը մերժեց տարիներ շարունակ […]
ԱՆՏՈՆԻՆԱ ՄԱՀԱՐԻ Նա ապրեց դժվարին, բայց իմաստալից կյանք: Կյանքի արշալույսին՝ քսաներկու տարեկանում, հայտնվեց բանտում, հետո՝ Կոմի մարզի ճամբար, հետո՝ Սիբիր… ցմահ աքսոր, որը պիտի դառնար ճակատագրական նրա ու Գուրգեն Մահարու համար: Հպարտ, կամքով անկոտրում լիտվուհին դարձավ հայ գրողի գթության քույրը՝ խլելով նրան մահվան ճիրաններից, եղավ միակ հավատարիմ ընկերը՝ «Այրվող այգեստանների» դեմ սկսված հալածանքներից հետո: Նա […]
ՄԵԾ ՀԱՅԸ ԻՆՔՆԱԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ Աչքերս բացել, տեսել եմ մեր տան ողորմելի ու հին կահկարասին. Դա Լատինական թաղամասում էր, Մսյո-լե-Պրենս փողոցի վրա, Իմ շրջապատում դերասաններ ու երգիչներ կային, Այդ մարդիկ չքնաղ, աննման էին, ապրում էին լոկ երազանքներով, Խոսում էին զուտ ռուսերեն ու հայերեն լեզվով: Հայրս երգում էր օպերետներում, Ես նրա ձայնին նախանձում եմ դեռ, Մայրիկս այնտեղ մի սուբրետուհու […]
«ԱՉՔԸ ՓԱԿԵՑ, ԳՆԱՑ ԱՊՐԵԼՈՒ ՄԱՐԴՈՒ ԺԱՄԱՆԱԿԻՑ ԴՈՒՐՍ…» Ֆելիքս Մելոյանն այս տողը Համո Սահյանի մահվան առիթով է գրել` «Հիմա ինքը չկա, 1993-ին աչքը փակեց, գնաց ապրելու մարդու ժամանակից դուրս»: Բայց տողը դրանով չի ավարտվում, շարունակություն ունի` կա մի Մեծ Ժամանակ, որը «տրոհվում է ժամանակների, երբ հավերժի մեջ կողք-կողքի ապրում են ողջերն ու մեռյալները և երբեմն էլ […]
