­Մա­հա­նալ լի­ներ, ծե­րա­նալ չլի­ներ… ­Ժո­ղովր­դա­կան ա­սաց­վածք ­Սի­րե­լի՛ ըն­թեր­ցող, դժվար կլի­նի հաշ­վել, թե քա­նի գիրք եմ կար­դա­ցել կյան­քում, ու կար­ևորն ա­մենևին էլ դա չէ: Ա­մեն ան­գամ, երբ ձեռքս եմ վերց­րել նոր գիրք, կար­դա­լուց ա­ռաջ կամ կար­դա­լուց հե­տո ցան­կա­ցել եմ հաս­կա­նալ՝ ին­չի՞ մա­սին է: ­Չեմ կա­րող ա­սել՝ ո՞ր դեպ­քում եմ ա­վե­լի հե­տաքրք­րութ­յամբ կար­դա­ցել՝ երբ նա­խա­պես ի­մա­ցե՞լ եմ՝ […]

Share on Facebook

…Չէ՛, հետաձգելու կարիք չկա, երեկ արդեն անցել էր մտքովս, բայց օր ու ժամ չէի ճշտել, հիմա, ահա, ճշտեցի, հենց այսօր էլ կգնամ, հենց հիմա, ինչո՞ւ ոչ… Հեռու` խնդիրներից, հեռու` տագնապներից, հեռու` աղմուկից, որ պատուհանիս տակ գոռում-գոչում է, կոչում-հրավիրում… Ինձ հիմա խաղաղ միջավայր է պետք, Զանգվի ձորը չէ, քաղաքի մեջ է, լարվածությունը նրան էլ է ներքաշել, […]

Share on Facebook

1895: Քսանը դեռ չբոլորած Վահան Ստեփանյանը շատ կարճ քուն էր առել և անդադար արշավելով` ուժասպառ էր արել ձիուն: Անհամբեր էր, պետք է րոպե առաջ տուն հասներ, քանզի իր բացակայության չորս օրերի ընթացքում գուցե կինն արդեն զավակ էր պարգևել նրան: Այժմ լարելով տեսողությունը` ալիքվող տապի մեջ նշմարեց սեփական գյուղը, որ փռվել էր կոշտացած ու տափարակ դաշտից […]

Share on Facebook

Ա. ՊԱՏԱՀԱՐ Զատկի ավագ շաբաթվա երեկոյան փողոցով քայլելիս զարմանալի մի միջադեպի ականատես եղա: Այլմոլորակային մեկը փորձում էր հավաքվածներին համոզել իր ով կամ ինչ լինելը: Ոչ ոք չէր հավատում: Խոսում էր աշխարհի բոլոր լեզուներով` միաժամանակ, ոչ ոք չէր հասկանում: Կերպարանափոխությունների էր տրվում, վերածվում կենդանու ու թռչունի, հրեշտակի ու հրեշի, չէր տեսնում ոչ ոք: Ստիպված որոշեց իր […]

Share on Facebook

Պատուհանի տակ չէր դադարում, չէր դադարում անիծյալ շեփորի ճղճղոցը, սպառնում էր փշրտել ապակիները, ներս խուժել գարնան անձրևի հետ, մարել մոմերի բոց-լեզվակները, որոնց թրթռոցը սենյակը լցրել էր քնած, մեռած իրերի շարժուն ստվերներով. անշշուկ քսվելով մեկմեկու, իրար մեջ լուծվելով, իրար միջից անցնելով, մարմնից անջատված այդ հոգիները երկարում էին, կծկվում, թանձրանում էին, աղոտանում, պահ մտնում սենյակի մութ-մութ անկյուններում […]

Share on Facebook

Քրդերը գյուղ էին մտել տարբեր կողմերից: Մտել էին գաղտագողի, զգույշ, անձայն, ձիերի պայտերը թաղիքով պատած, լուսնի և աստղերի զարմացած, ահաբեկված հայացքի ներքո տրորելով գյուղի եզրի ցորենի ու գարու արտերը, այգիները: Կինը փորձեց պատկերացնել սարսափը, որ թափվեց գյուղի վրա թվացյալ խաղաղության ընդերքից միանգամից դուրս սպրդելով, միանգամից գիշերվա մնացորդը դարձնելով անարթնանալի մղձավանջ, որին հետևում է մահը, մահը […]

Share on Facebook

Հեռու աջ կողմում դժգույն արեգակն էր` հազիվ մի քիչ բարձրացած, շները նրա կողքով, նրա դանդաղ ընթացքին հանդիպակաց արագ ընթացքով էին տանում սահնակը, արահետ կար, իրենք էին բացել ձների մեջ վաղ առավոտյան, երբ քաղաք էին գալիս Գրիգին տանելու: Ուլեն այս անգամ շուն էր լծել սահնակին, հինգ լայկա կամ խասկի, կամ էլ եթե իրեն հավատալ` ուրիշ ցեղատեսակ, […]

Share on Facebook

Ու նա՝ անտեր-անտիրական Գրիգոր Սուրմենյանը, զարմացավ, զարմանքից ապշեց, ապա կասկածեց ինքն իր գոյության, իր շնչի վրա. աշխարհը լիքը մարդ, մարդկանց շվաքը՝ քո վրա, երկինքը արևոտ, ամպոտ շվաք ունի, երկնքի ամպոտ, արևո՜տ, արևոտ շվաքը՝ քո վրա, դու բարբառ ունես, Երզնկայի բարբառ, մարդկանց փրկված բարբառը՝ քո ականջին, ու, Գրիգո՛ր, քեզ բան եմ ասում, ասում ես՝ մա՞րդ չկա, […]

Share on Facebook

Բաբոն մի կում սուրճ ֆռթացրեց, հենվեց աթոռի թիկնակին, աչքերը թեթևակի փակեց ու մտովի վերադարձավ իր համար սովորական դարձած զբաղմունքին: Վերհիշեց 1958-ի այն շոգ կեսօրը, երբ Աղբրակի ջահելները, հետևները գցած յոթ-տասնհինգ տարեկան երեխաներին ու պատանիներին, վճռականորեն շարժվեցին դեպի Համբարձումի աղբյուրը, որից սկիզբ առնող առվակի ափերի թավիշ խոտերի վրա աշխույժ եռուզեռի մեջ էին ծննդավայր քեֆի եկած Գնձիկ […]

Share on Facebook

(Հատված վեպից) Ոչ ոք չգիտի այն մարդու անունը, ով առաջինը մտահղացավ քանդել մակերեսը և խորանալ անծանոթի մեջ: Երբ նա սառը հողաշերտերում պեղեց հնամարդու ձեռամբ շինված կավե սափորը՝ փորագիր պարզ նախշերով, այնքան ուրախացավ, որ շատ օրեր չէր կարողանում քուն առնել: Դա նույնքան մեծ հայտնագործություն էր, որքան և շփումով կրակ ստանալը քարեդարյան ժամանակներում, անօդ տարածության մեջ առարկաների […]

Share on Facebook

Հատված վեպից Ժամանակի գետը հոսում է մեր 5-րդ փողոցով: Զարմանալին, սակայն, մենք ենք, որ երկար ժամանակ դա չգիտեինք: Աչքներս բացվեց, երբ մեր փողոցը հերթական անգամ հանդերձափոխվում էր: Ոմանց, իհարկե, թվաց, որ ոչ թե գետ է հոսում մեր փողոցով, այլ փողոցն ինքը ծայրեծայր մի մեծ ճահիճ է, և, պատկերացրեք, իրավունք ունեին՝ գետից այն հոտը չպիտի գար, […]

Share on Facebook

(Հատված վեպից) Պտտահողմը սկսվեց հանկարծակի: Պտտվեց-պտտվեց, հետո, հողմ ու փոշի հանելով, բաժանվեց երեք մասի: Եվ երեքով մոտեցան ու քսվեցին լճին, քսվեցին ու, կարծես ջրի սառնությունից սարսռած, հետ դարձան: Հետո դարձյալ պտտվեցին-պտտվեցին լճաշուրջ, պտտվելով` հզորացան, և երեքով մի մարմին ու մի պտույտ դարձան և համարձակություն առնելով` մտան լիճը: Իսկ արդեն ավելի ուշ նրանց պտույտը ահագնացավ լճի […]

Share on Facebook

Ծնվել է Ուոթերթաունում (ԱՄՆ): Դասավանդել է Ռութգերսի և Կոլումբիայի համալսարաններում: Բնակվում է Նյու Յորքում: Հեղինակ է երկու վեպի և պատմվածքների երկու ժողովածուի: Արժանացել է գրական բազմաթիվ, այդ թվում` Ամերիկյան պոետների ակադեմիայի (1987), Դ. Վարուժանի (1995) և «Անահիտ» (1998) մրցանակների: «Զաբել» վեպը հրատարակվել է Նյու Յորքում, 1998 թ.: Ներկայացնում ենք հատված վեպից: (Ստամբուլ, 1924) Ծառից պոկված […]

Share on Facebook