­Հի­մա ­Սու­րէ­նը շփո­թում էր կա­րօտ­նե­րը: ­Նիւ Եոր­քում նստած՝ նա հի­մա կա­րօ­տում էր ­Զե­փիւ­ռին ու ­Հա­յաս­տա­նին, եր­կուսն էլ հե­ռու ու ան­կա­րե­լի: Որ­քան մօ­տե­նում, այն­քան հե­ռա­նում էին իր սէ­րե­րը: ­Զե­փիւ­ռը գնա­ցել, թա­ռել էր քա­ռա­սու­նեօթ սա­րե­րի թի­կուն­քում, իսկ ­Հա­յաս­տա­նը կար ու կար. ինքն էր, որ ով­կիա­նոս էր ստեղ­ծել իր ու ­Հա­յաս­տա­նի միջև: – ­Քեզ մի բան ա­սեմ,- ա­սել […]

Share on Facebook

    Մինչև իր մուտքը պատերազմի ու քաղաքականության այս ժամանակներ՝ Վազգեն Սարգսյանը լավ գրող էր. բառը, միտքը, կերպարը, գործողությունը նրա առջև սպիտակ թղթի վրա այնքան հնազանդ ու ճշգրիտ էին, այնպես էին շարժվում ու քեզ իրենց հետ տանում, ինչպես լինում է լավ զորահրամանատարից կառավարվող մարտադաշտում. էմոցիաների շռայլում չուներ, բոլոր բառերը վարժ զինվորի նման կարևոր ու պարտադիր […]

Share on Facebook

Ո՞Վ ԵՄ ԵՍ Զարմանալի ազգ ենք մենք՝ նախ սովամահ կանենք մեր գրողներին, հետո արդեն կսկսենք մեծարել նրանց: Ես գիտեմ, որ կգա ժամանակ, երբ կփառաբանեք ու կմեծարեք ինձ, բայց ցավը նրանում է, որ ես այդ ժամանակ մեռած կլինեմ: Ես դեդուկտիվ ծնունդ եմ: Մինչ ուրիշներն իրենց կյանքի վերջում են ասում «ունայնություն ունայնության» մանրամասն ապրելուց հետո, ես ծնվելիս […]

Share on Facebook

«Հիշողությունը երևակայություն է: Որովհետև ինչ որ հիշում ես, նման չէ ճշգրտորեն քո տեսածին, և քանի որ քո տեսածը տարբեր է, քո հիշողությունը մի աստիճանն է երևակայության: Իսկ երևակայությունը վերհիշված իրականն է»: Վ. Սարոյան Համաշխարհային գրականության երևելի դեմքերից մեկը` Վիլյամ Սարոյանը, որ արյունով իրեն հայ էր համարում, իսկ միջավայրով` ամերիկացի, գրականությունը դիտում էր որպես կենսական պահանջ, […]

Share on Facebook

Ողբերգության պես ու սուրբ հավատի Զանգերն են հնչում Սարդարապատի: Ասես մարդկային արցունքները ջինջ Խտացել այստեղ, դարձել են պղինձ: Խտացել այստեղ, փոխվել են երգի Ժամանակի մեջ ու տիեզերքի: Ողբերգության պես ու սուրբ հավատի Զանգերն են հնչում Սարդարապատի: Արարատ լեռան հայացքի տակ ծեր Բիրտ յաթաղանն էր վայրի շառաչում… Բայց բարբարոսը, ո՛չ, չէր հասկացել, Որ վերքերից են վարդերը […]

Share on Facebook

1921 թվականի մարտի 15-ին Բեռլինի Շառլոտենբուրգ թաղամասի Հարդենբերգ փողոցում Սողոմոն Թեհլիրյանը գնդակահարեց Օսմանյան կայսրության ներքին գործերի նախկին նախարար և մեծ վեզիր, Հայոց ցեղասպանության գլխավոր կազմակերպիչ Թալեաթին: Սիլվա ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ Սողոմոն Թեհլիրյանն աքսորից վերադարձավ դժվարությամբ. 1965 թվականի ապրիլի 24-ին, Մեծ եղեռնի 50-ամյակի օրը, երբ բազմամյա լռությունից հետո հանկարծ փողոց հորդած բազմությունը «հողերը, հողերը» բացականչություններով տանում էր նաև […]

Share on Facebook

ԿԵԱՆՔԸ ԵՒ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆԸ Պոլսահայ գրականության 20-րդ դարի երկրորդ կեսի կարկառուն ներկայացուցիչներից է Զավեն Պիպեռյանը, թեպետ նրա մասին հիշատակումներ մեզանում շատ սակավադեպ են պատահում և հիմնականում հպանցիկ բնույթ ունեն: 1945 թ. պոլսահայ մամուլում հանդես գալով պատմվածքներով, հրապարակախոսությամբ, տեսական ու քննադատական հոդվածներով` Պիպեռյանը միանգամից ներկայանում է հաստատակամ սկզբունքներով և այդ սկզբունքները հետամտելու խիզախությամբ: Պիպեռյանն այն ստեղծագործողներից էր, […]

Share on Facebook

Բարևում էր՝ հինչ կա՞: Սրան պատասխան չէր ուզվում, պիտի հակադարձեիր՝ բարև՛: Բայց դե ինչքան էլ իրեն գիտեիր, ու այս «հինչ կան» բարի լույս էր, բարի օր ու բարի իրիկուն, մեկ է՝ մեջը հարց կար. այնուամենայնիվ ինքնամոռաց որոճը ընդհատել, ծանր կոպերը ետ էր տարել, երևելի կոստյումը կախել էր մեկը բարձր, մեկը ցածր ուսերից, ինքն իր ներսից […]

Share on Facebook

XX դարի երկրորդ կեսին իսահակյանագիտությունը զգալի ձեռքբերումներ արձանագրեց` արդեն կուտակված ու ձևավորված ավանդույթներին միավորելով նորերը, ասպարեզ բերելով գիտնականների, որոնք դարի մեծագույն բանաստեղծներից ու մտածողներից մեկի ստեղծագործությունը մեկնաբանեցին միանգամայն նոր և ուշագրավ դիտանկյուններից, խորքային թափանցումներով և ինքնահատուկ փիլիսոփայական-գեղագիտական արժևորումներով տեսան այն բացառիկն ու յուրահատուկը, որը հառնում է ազգային գեղարվեստական մտքի պատմության մեջ որպես համամարդկային-համաշխարհային ներսուզումների արտահայտություն: […]

Share on Facebook

Բոգդանն աշխատանք էր փնտրում: Նա ծեծում էր երաժշտական դպրոցների, ուսումնարանների, կոնսերվատորիայի, ֆիլհարմոնիայի դռները, ծեծում էր երկրորդ, հինգերորդ անգամ: Մի սրտացավ քարտուղարուհի բացատրեց, որ ինքնահոսով ոչինչ չի ստացվի. ամենուրեք կլանայնություն է, կապեր, կաշառք, զանգեր վերևից… Կաշվե թղթապանակում, որ Բոգդանն զգուշորեն տանում էր իր հետ, անօգուտ դրված էին մոսկովյան կոնսերվատորիայի, ասպիրանտուրայի, դափնեկրության դիպլոմները… Տանն էլ համարյա ոչինչ […]

Share on Facebook

Բոլոր գրողներն իրենց հետ բերում են իրենց գեղագիտությունը: Մեծ գրողների մասին ու շուրջ գիտությունն սկսվում է նրանց կենդանության օրոք: Այդ գիտության հիմքում կանգնած են իրենք` հեղինակները և նրանց գործը դրական կամ և ոչ դրական գնահատողները: Բացառություն չէ նաև Համո Սահյանը: Սահյանագիտությունն սկսվեց Ստեփան Զորյանի և մի քանի մտավորականների ջանքերով, գիտական տեսք ստացավ Ս. Աղաբաբյանի, Հ. […]

Share on Facebook

1910-ական թվականներին, ավելի ճիշտ՝ 1912-1915-ի շրջանում հայ մշակույթի զարգացման կենտրոններից մեկում՝ Պոլսում, հայ գրականության բարեշրջման, նորացման նախանձախնդիրների թվում առանձնանում էին հատկապես երկուսը՝ Դանիել Վարուժանը և Կոստան Զարյանը, որոնք իրենց խմբագրած գրական երկու հայտնի հանդեսների («Նավասարդ» և «Մեհյան») մեջ մշակում էին մեր նորագույն գրականության հիմնախնդիրները: Այս երիտասարդները գալիս էին Եվրոպայից՝ համալսարանական կրթությամբ, զինված գիտելիքներով, ներշնչված գեղագիտական, […]

Share on Facebook

Տպագրվել է «Գրական թերթ», 2009 թ. Երբ ժողովրդական դեպուտատ Վարդգես Պետրոսյանը հուլիսի 21-ին խորհրդարանի դահլիճում սգավոր տեսքով և կերկերուն, ողբերգական ձայնով հայտնեց, թե՝ «այս գիշեր Երևանում մահացել է ականավոր կինոռեժիսոր Սերգեյ Փարաջանովը», և առաջարկեց մեկ րոպե լռությամբ հոտնկայս հարգել նրա հիշատակը, ապա անդառնալի կորստյան ցավի հետ միասին սիրտս պատեց նաև անզոր մի դառնություն… Ցավ, որ […]

Share on Facebook

– Մի անառակ էլ ավելացավ:– Շշնջաց հարևան տղամարդը: Շշնջաց, որ չարտասվի: Հարևան կնոջ այրիության ողբը նրանից թալանում-տանում էր իր այրությունը… Ուզում էր մի մատ էրեխու պես պռոշ անել ու զռռալ իր մեռած ընկերոջ համար… Դաղալություն արիր, Մինա՛ս, ախր երեկ առավոտ իրար տեսանք, լույսը նոր բացված՝ մի թափ նարդի գցեցինք: Ախր… Շատ լավ էիր, է՜, ու […]

Share on Facebook