Ասում եմ «Անկախության տարիները», ակամա Մանուել Մենենկիչյանի «Երջանկության արցունքները» երգի մեղեդին է գալիս, միայն մեղեդին: Բառերը չկան: Կա բահով սահման պահող զինվոր և ամենաթանկ մեքենայով «փոխադրվող» տերտեր: Կա «դոմիկում» մեդալ կռող աշխարհահռչակ մարզիկ և պալատավոր անհայտ անհատ: Ու սրանց մի մեղեդու մեջ չես տեղավորի: Երգ չի դառնում:
Ասում եմ՝ հնարավոր չի՞, մեկ էլ մի օր զարթնենք ու տեսնենք՝ մենք մենք ենք… փոշին թափ տված, բարդույթներից ձերբազատված, ժպիտը՝ բնական, կռիվն՝ անկեղծ, ուրախությունն՝ անթաքույց… հրեն, սաուդների պապեպապ կուշտ թագաժառանգը միլիարդներն ազգին է նվիրել… ասում եմ՝ կուտակելու տենչով սովածներն են անհագ… Նախագահն ասում է՝ ընտիր սերունդ ունենք, պիտի փայփայենք… Պինոչետը երկիր սարքեց, տվեց ազգին, ասավ՝ ինձ կերեք, ես օրենքով չէի… մենք չե՞նք կարող էսքան տոկալուց հետո ու երազելուց հետո ու հավատալուց հետո, էսքան հիասթափություններից հետո, մեկը մեզնից ասի՝ սերունդն ընտիր է, մենք՝ անցողիկ… ու կշտացած, մի օր զարթնի, տեսնի՝ մենք մենք ենք՝ փոշին թափ տված, վախերից ձերբազատված, չպարտադրված ժպիտով… ու ապրելու տենչը՝ ոչ թե ուժեղ կամքի ցուցիչ, այլ մեզ նման, ժպիտը՝ բնական, ուրախությունն՝ անթաքույց… Միամիտ բան եմ ասում, բայց սիրուն…
Արա ՆԱԶԱՐԵԹՅԱՆ
