Ներկայացված է ՀԳՄ և ՀՀ ՊՆ համատեղ ամենամյա մրցանակաբաշխությանը
«Նամակներ դիտակետից» շարքից
ԻՄ ՏՈՒՆԸ
Հյուսիսից ցուրտ է,
հարավից՝ թախծոտ:
Արևելքից հին է,
արևմուտքից՝
ավելի հին:
ԳԱՐՆԱՆԱՄՈՒՏԻՆ
Գարնանամուտին մեռնելու համար
պետք է ծաղիկ կամ զինվոր ծնվես:
Ծաղիկ կամ զինվոր ծնվելուց հետո
պետք է հորդ ականջին ասես՝ պինդ եղիր,
մորդ ականջին շշնջաս՝
չտխրես, կվերադառնամ:
Վերադառնալու համար
պետք է ձնծաղիկ լինես,
որ գարնանամուտին
աղջիկը քո բույրի հետ
գա դեպի քեզ, ծաղիկ-զինվոր,
որ հորդ ականջին ասացիր՝ պինդ եղիր,
որ մորդ ականջին շշնջացիր՝
չտխրես, կվերադառնամ:
ԱՌԱՎՈՏԸ ԴԻՐՔԵՐՈՒՄ
Առավոտն իր դեմքը
լվաց բանաստեղծությամբ,
հագավ իր մերկ մարմնին,
թաքցրեց իր տաք ծոցում:
Քայլեց դանդաղ,
արթնացրեց սիրահարված աղջիկներին,
շարք կանգնեց զինվոր տղաների հետ,
բարձրացավ
ամենավտանգավոր դիրքերը,
դարձավ զինվորի աչք,
հալվեց բանաստեղծության պես,
երբ տեսավ իր հայրենիքը
բարձրից, բարձրից, բարձրից:
Առավոտը բարձրացավ դիրքերը,
զինվորներն իջան ներքև,
սիրահարված աղջիկները
լվացվեցին բանաստեղծությամբ,
առավոտը նրանց այտերին դարձավ
զինվորի շուրթից պոկված համբույր՝
ուղարկված բարձրից,
բարձրից, բարձրից:
Առավոտը բարձրացավ դիրքերը,
լվացվեց բանաստեղծությամբ,
թաքցրեց իր տաք ծոցում,
ինչպես իր հայրենիքը,
դարձավ զինվորի աչք՝
սիրահարված աղջիկների
ճանապարհների վրա:
ԵՐԱՆԻ
Արմենակ Ուրֆանյանին
Երանի ծառերին,
որ ծաղկել էին,
երբ նռնակը քո ձեռքին պայթեց:
Երանի թռչուններին,
որ վերադառնում էին,
երբ նռնակը քո ձեռքին պայթեց:
Երանի աղջիկներին,
որ երկինք էին նայում,
երբ նռնակը քո ձեռքին պայթեց:
Երանի երկնքին,
որ ծաղիկ էր, թռչուն էր, աղջիկ էր,
ու հողին երանի, երբ
նռնակը քո ձեռքին պայթեց:
Երանի քո ձեռքին,
որ խաչ էր հանում հողի վրա,
և թռչունը՝ ծաղիկը կտուցին, ու երկիքը՝
թռչնի թևերի վրա, ու աղջիկը՝
երկնքի մեջ:
Երանի առավոտին,
առավոտվա արևին՝
քո ձեռքը բռնած, իբրև նռնակ:
ՕԴԱՆԱՎԱԿԱՅԱՆՈՒՄ
Չգիտեմ՝ արտասվե՞մ,
թե՞ արտասվելով ծիծաղեմ,
երբ հեռանում են
դեռահաս աղջիկները՝
իրենց հետ տանելով
չծնված զինվորներին:
ՊԱՏԵՐԱԶՄ
Մորը կորցրած դեռահաս աղջնակ,
գլխավերևում՝ ձիուն բազմած
ենիչերու հայացք,
ձախ հոնքը՝ բարձր, աջ ձեռքին՝
մտրակ, ձախին՝ պարան:
Որքան մեղսակից է ձիու պոչը,
այնքան տխուր են ձիու աչքերը:
ԵՐԿՈՒ ՀԱՅՐԵՆԻՔ
Երկու արև կա.
մեկը մայր է մտնում,
մյուսը՝ բարձրանում:
Հայրենիքից հայրենիք ճանապարհը
արևի ճառագայթն է՝
երկու ժամանակի մեջ,
մի հայրենիքում՝ ներկա,
մյուսում՝ ապառնի:
Երկու երգ կա մի շուրթից հնչող,
մեկը՝ օրորոցային, մյուսը՝ ռազմի:
Երկու շեն կա նույն անունով՝
մեկում ապրում են,
մյուսում՝ հերոսանում,
զի այստեղ էլ երկու ժամանակ կա.
մեկը՝ ներկա, մյուսը՝ ապառնի:
ՎԵՐՋԻՆ ՓԱՄՓՈՒՇՏԸ
Ե՞րբ էր՝ կրակեցի վերջին փամփուշտը,
փամփուշտը գնաց դեպի թիրախ,
ես եկա այգուս ծաղկող
հողի հետ խոսելու:
Ի՜նչ քնքուշ է հողը,
երբ գրկախառնվում է ջրին,
ի՜նչ զարմանալի է ջուրը,
երբ զուլալվում է
ու դառնում հարազատ
պատկերների դեմք:
Ես մեկ լեռներում եմ ապրում,
մեկ՝ դաշտավայրում,
մեկ խոսում եմ պապիս հետ,
ով շարունակ հարցնում է՝
ո՞ւր հասավ մեր փամփուշտը,
մեկ զավակիս հետ եմ խոսում,
ով շարունակ հարցնում է՝
ի՞նչ էր ասում պապը,
մեկ՝ Աստծո հետ եմ խոսում,
ով երկնքում հոգնել,
եկել ու ասում է՝
ինչպե՞ս է փոխվել իմ ծննդավայրը:
Ես էլ երկնքի մասին եմ խոսում
Աստծու, պապիս ու զավակիս հետ,
երբ վերջին արձակած փամփուշտը
խոցված թիրախից հետո
շարունակում է սուրալ,
երբ հողը գրկախառնվում է ջրին,
երբ ջուրը դառնում է
հարազատ պատկերների դեմք:
